สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1100

“ถ้าอย่างนั้น ข้าจะกลับไปก่อน พวกเจ้าค่อยๆ คุยกันไป”

หลังจากที่ผู้อาวุโสหันพูดจบ เขาก็เปิดประตูออกไป

“ท่านเป็นอะไรหรือไม่”

อินชิงเสวียนมองไปที่เฟิงเอ้อร์เหนียงอย่างเป็นห่วง

เฟิงเอ้อร์เหนียงเช็ดเลือดจากมุมปาก

“ข้าไม่เป็นไร ทำไมชิงเสวียนถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”

อินชิงเสวียนกล่าวว่า “ข้าเดาว่าผู้อาวุโสหันอาจต้องการจัดการพวกท่าน จึงมาที่นี่”

เมื่อประมาณสิบห้านาทีก่อน ฉางเฮิ่นเทียนบอกว่าเขาจะพานางไปที่หอตำราสะสม อินชิงเสวียนก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เหตุใดจู่ๆ ผู้อาวุโสหันจึงให้ฉางเฮิ่นเทียนพาตัวเองไปที่นั่น ทุกอย่างเกิดขึ้นย่อมมีเหตุผล ผู้อาวุโสหันยิ่งจะไม่แสดงความเมตตาต่อตัวเองโดยไม่มีเหตุผล ความเป็นไปได้เดียวคือ เขาต้องการจัดการกับฉุยเฟิงทั้งสองคน

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ อินชิงเสวียนก็ตรงไปที่พักของพวกนางทันที

“โจรเฒ่าคนนี้ หากวันนี้เขาทำไม่สำเร็จ วันหน้าจะไม่ยอมเลิกราแน่ๆ ผู้อาวุโสทั้งสองโปรดไปพักอยู่กับข้าเถอะ”

ฉุยอวี้พูดอย่างดื้อรั้น “ไม่ต้อง เราไม่เป็นไร”

อินชิงเสวียนตบไหล่นางเบาๆ

“เชื่อข้าเถอะ ตอนนี้พวกท่านไม่ใช่ศิษย์ของตำหนักเทพ หรืออาคันตุกะ หากโจรเฒ่าหันอยากมาหาเรื่องพวกท่าน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดเขาก็สามารถลงมือได้”

เฟิงเอ้อร์เหนียงพยักหน้า พูดโน้มน้าวเสียงนุ่ม “ฉุยอวี้ เจ้าเลิกดื้อรั้นได้แล้ว งานแรกของเราคือการตามหาผู้อาวุโสพวกเขาและเจ้าตำหนัก ข้าสงสัยว่าเจ้าตำหนักอาจจะถูกกักบริเวณอยู่ หรือไม่ก็ไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”

อินชิงเสวียนขมวดคิ้ว

“ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็จัดการยากแล้ว หากไม่มีเบาะแสใดๆ เราคิดจะผลักเขาลง ย่อมไม่ใช่เรื่องง่ายแล้ว”

ฉุยอวี้กล่าวด้วยความโกรธ “ไม่มีทางที่จะไม่มีเบาะแส ตราบใดที่ละเอียดรอบคอบมากพอ ก็ต้องมีเบาะแสอยู่บ้าง ในเมื่อเราสามารถกลับมาที่ตำหนักเทพได้ ก็ต้องฆ่าโจรเฒ่าคนนี้ให้ตาย อย่าให้เขาครองตำหนักเทพหอทองคำถือตนเป็นใหญ่เพียงคนเดียว”

“ก็ดี ไม่ว่าใครจะออกไป ก็ต้องระวังความปลอดภัยของตัวเองก่อน จำไว้ว่าอย่าฝืน”

“ไม่ต้องห่วง เขาไม่สามารถทำอะไรข้าได้ ข้ายังมีอย่างอื่นต้องทำ ผู้อาวุโสทั้งสองพักอยู่ที่นี่ก่อน ประเดี๋ยวข้าจะกลับมา”

อินชิงเสวียนออกมาจากที่พักหิน ตบหัวใหญ่โตของไป๋เสวี่ยเบาๆ

“เฝ้าที่นี่ไว้ อย่าเที่ยวเตร่ไปไหน หากมีอันตราย เจ้าก็เห่าดังๆ ข้าจะได้ยินเอง”

ไป๋เสวี่ยเงยหน้าขึ้นเห่า บอกเป็นความหมายว่าเข้าใจแล้ว

อินชิงเสวียนลูบหัวของไป๋เสวี่ย และจูบใบหน้าที่มีขนยาวของมัน

“เก่งมาก เดี๋ยวข้ากลับมาแล้วจะให้ของอร่อยๆ เจ้ากินนะ”

หลังจากที่อินชิงเสวียนพูดจบก็เหาะลงเขา ตรงไปยังที่พักของเย่จั้น