สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1167

“เสวียนเอ๋อร์!”

“อินหลี!”

เย่จิ่งอวี้และเย่จั้นรีบถลันเข้ามาพร้อมกัน

แม้ว่าอินหลีจะสวมเสื้อผ้าอยู่ แต่เมื่อเสื้อผ้าเปียกน้ำยังคงมองเห็นส่วนโค้งได้ชัดเจน สองอาหลานไม่สนใจเรื่องนี้ คนหนึ่งวิ่งไปหาอินหลี และอีกคนวิ่งไปหาอินชิงเสวียน

เย่จั้นกดไหล่ของอินหลี แต่ถูกกระแทกถอยหลังไปหลายก้าวด้วยกำลังภายในที่รุนแรงและทะลุทะลวงในร่างกายของอินหลี

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

เย่จั้นมองไปที่เย่จิ่งอวี้ที่ประทับฝ่ามือไว้ที่หัวใจด้านหลังของอินชิงเสวียน

เดิมทีเขาต้องการช่วยอินชิงเสวียนรักษาอาการบาดเจ็บ แต่กลับถูกทำให้สะเทือนด้วยกำลังภายในมหาศาลจนข้อมือก็สั่น

หรือว่าเสวียนเอ๋อร์ได้ดึงเอากำลังภายในของอินหลีออกมา?

เดิมทีเสวียนเอ๋อร์ก็ได้รับบาดเจ็บภายในอยู่ แล้วผลกระทบของกำลังภายในนี้ จะทำให้อาการบาดเจ็บของนางแย่ลงอย่างแน่นอน แม้ว่าน้ำพุวิญญาณจะสามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้ แต่ก็ต้องใช้เวลา เย่จิ่งอวี้ย่อมไม่ต้องการให้อินชิงเสวียนทนทุกข์ทรมานอยู่แล้ว

“เสวียนเอ๋อร์อย่าตกใจ ใจเย็นมีสติ รวมพลังที่จุดศูนย์ ข้าจะช่วยเจ้าเอง!”

หลักการหลักการแห่งเต๋าโอบล้อมรอบทั้งร่างกาย พลังธรรมชาติไม่มีที่สิ้นสุดไหวเวียนในตันเถียนไม่หยุด

กำลังภายในที่ทะลักออกมาของอินชิงเสวียน ถูกรวบรวมเข้าด้วยกันในทันที และไหลเวียนเข้าสู่ร่างกายของเย่จิ่งอวี้ผ่านฝ่ามือ

“อาอวี้!”

เย่จั้นต้องการช่วยเย่จิ่งอวี้ แต่ถูกกำลังภายในที่พันกันสองคนให้กระเด็นออกไป

“ท่านอาสิบสามไม่ต้องตกใจ ข้าไม่เป็นไร”

เย่จิ่งอวี้พูดอะไรบางอย่างด้วยความยากลำบาก จากนั้นหลับตาลง เพ่งความสนใจไปที่การโคจรกำลังภายใน

แรงกดดันของอินชิงเสวียนก็ลดลงทันที นางรู้ว่าเย่จิ่งอวี้อยู่ข้างหลังนาง นางรู้สึกสบายใจ จึงสงบสติอารมณ์รวบรวมสมาธิ มุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่การแปลงกำลังภายใน

แสงสีม่วงจางๆ ปรากฏขึ้นจากร่างของอินชิงเสวียน ใบหน้าที่เจ็บปวดค่อยๆ ดูสง่าผ่าเผยสงบอ่อนโยน ความเจ็บปวดแสบร้อนในดวงตาทั้งคู่ก็ลดลงอย่างมากเช่นกัน

ในเวลานี้ หัวใจของนางสงบมาก ภายในร่างกายเหมือนว่าดวงอาทิตย์ดวงเล็กๆ กำลังขึ้น แสงอันอ่อนโยนทำให้รู้สึกสบาย อบอุ่นอ่อนโยน เงียบสงบ

วินาทีต่อมา ระบบแจ้งเตือนเสียงดังชัดเจนก็ดังขึ้นในหู

มิติถึงขั้นสูงสุดได้รับการอัปเกรดขึ้นเป็น ระดับสอง

“มิติถึงขั้นสูงสุดหมายความว่าอะไร”

อินชิงเสวียนนึกในใจ แล้วถามในใจ

หลังจากรออยู่นาน ก็ยังไม่มีคำตอบ คิดว่าคงไม่ให้คำอธิบายกับนางแล้ว

ดูท่าว่าต้องหาเวลากลับไปศึกษาดูหน่อย

ขณะที่กำลังฟุ้งซ่าน กำลังภายในร่างกายก็ระเบิดทันที อินชิงเสวียนไม่กล้าคิดอะไรอีก รีบดึงสติกลับมา แปลงพลังงานในร่างกายของอินหลีให้เป็นหยดกระแส หลอมรวมเข้ากับกำลังภายในของนางเอง

ในขณะเดียวกัน โลกในมิติก็เปลี่ยนไปด้วย

มิติที่แต่เดิมเป็นเพียงพื้นดินกับท้องฟ้า จู่ๆ ก็มีดวงอาทิตย์ดวงเล็กๆ โผล่ขึ้นบนฟ้า

เหมือนพระอาทิตย์ขึ้น อบอุ่น แต่ไม่เป็นแสงจ้าตา

พืชพรรณต้นไม้ทั้งหมดสัมผัสได้ถึงแสงแดด เริ่มเติบโตอย่างดุเดือดในทันที ไม่นานก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นในหัวของอินชิงเสวียน

อัปเกรดมิติ ได้รับ 50,000 คะแนน

อัปเกรดพืช ได้รับ 50,000 คะแนน

อัปเกรดเขตแดน ได้รับ 100,000 คะแนน

เป็นเวลานานแล้ว ที่อินชิงเสวียนสะสมคะแนนได้จากการเก็บเกี่ยวพืชเท่านั้น

หลังจากจ่ายค่าใช้จ่ายจำนวนมากแล้ว ในมิติก็เหลือคะแนนสะสมไม่มาก จู่ๆ ก็ให้คะแนนนาง 200,000 คะแนน เหมือนกับการเปลี่ยนจากคนธรรมดาไปสู่เศรษฐีใหม่ในทันที

ความตื่นเต้นในใจเกือบจะทำให้สูญเสียการควบคุมกำลังภายในอีกครั้ง

อินชิงเสวียนพยายามไม่ยกยิ้มมุมปาก แล้วจึงจะสงบสติอารมณ์อีกครั้ง

ในขณะที่พูด อินชิงเสวียนได้เปิดเปลือกตาขึ้นแล้ว

เย่จิ่งอวี้ย่อตัวลงทันที

“เสวียนเอ๋อร์ ดวงตาของเจ้ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า ข้าจะตรวจให้เจ้าเดี๋ยวนี้”

เมื่อครู่ทั้งสองคนมัวแต่มุ่งความสนใจไปที่การแปลงกำลังภายใน หากไม่ระวัง แม้เป็นพวกเขาก็อาจร่างระเบิดตายตกอยู่ในอันตราย

เมื่อเห็นอินชิงเสวียนนั่งเงียบๆ เย่จิ่งอวี้ก็ไม่กล้าหุนหัน ได้แต่รอให้นางตื่นเท่านั้น

อินชิงเสวียนกะพริบตา ดวงตาเป็นประกายน่าดึงดูดชัดเจน บริสุทธิ์ราวกับดวงตาของทารก

หลังจากที่ตรวจดูนางอยู่นาน เย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกไม่ศรัทธาจริงๆ

แต่เขาเห็นนางยิ้มสดใส

“อาอวี้ไม่ต้องเป็นห่วง ดวงตาของข้าหายดีแล้ว นี่ถือได้ว่าเป็นความโชคดีในคราวเคราะห์จริงๆ ผู้อาวุโสหันใช้กำลังภายในของตำหนักเทพเพื่อจัดการกับข้า และตอนนี้ก็ใช้กำลังภายในของเจ้าตำหนักจิน กำจัดพลังปราณที่เหลืออยู่ในดวงตาของข้า กลับยิ่งทำให้ข้ามองเห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้นกว่าเดิม”

“จริงหรือ”

เย่จิ่งอวี้รู้สึกสงสัยอยู่ครามครัน

อินชิงเสวียนเหยียดนิ้วเรียวยาวออก งอเล็กน้อย แล้วเลียนแบบท่าของเย่จิ่งอวี้ และเขกหน้าผากของเขาเบาๆ

“ท่านคิดว่าไงล่ะ”

แล้วบทสนทนาก็เปลี่ยนไป

“โชคดีที่ข้าให้เสี่ยวหนานเฟิงเข้าไปในมิติก่อน ไม่เช่นนั้นข้าคงทำให้เขาตกใจกลัว อาหญิงอิน ท่านตื่นหรือยัง”

อินชิงเสวียนยืนขึ้นจากพื้นดิน อินหลีก็ลืมตาขึ้นพอดี

ครั้งแรกที่นางรู้ว่าตัวเองกำลังจมอยู่ในน้ำ นางอุทานลั่น เอามือปิดหน้าอกโดยไม่รู้ตัว

ผู้หญิงในสมัยโบราณมีความคิดแบบอนุรักษนิยม เสื้อผ้าแนบชิดกับร่างกายเป็นเรือนร่างประณีต ทำให้นางรู้สึกเขินอายมาก

เย่จิ่งอวี้ไอแห้งๆ แล้วพูดว่า “ข้ากับท่านอาสิบสามจะออกไปก่อน เสวียนเอ๋อร์รีบหาเสื้อผ้าสะอาดๆ ให้แม่นางเร็ว!”