สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1169

ร่างสูงสีขาวยืนอยู่นอกประตู คนผู้นั้นค่อยๆ หันกลับมา เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาเยือกเย็น

เขาสวมเสื้อคลุมสีขาวราวกับหิมะที่ปลิวไสวไปตามสายลม ไร้ฝุ่นแปดเปื้อน ผมยาวถูกปิ่นปักผมหยกสีขาวแลดูอ่อนโยน แม้จะเป็นเพียงการเคลื่อนไหวที่กะทันหัน แต่ก็เต็มไปด้วยความสูงศักดิ์

อินหลีค่อยๆ มองเห็นใบหน้าของคนผู้นั้นได้อย่างชัดเจน คิ้วคมราวกับดาบ จอนก็คมเหมือนมีด จมูกโด่งเป็นสันดั่งยอดเขา ริมฝีปากบางเม้มเล็กน้อย ดูเย็นชามีเอกลักษณ์ของผู้บังคับบัญชาการทหาร

คือ...เขา!

เป็นเขาจริงๆ!

เมื่อเปรียบเทียบกับภาพในความทรงจำของอินหลีแล้ว คุณชายเย่ที่อยู่ตรงหน้านางดูมีผ่านเรื่องราวในชีวิตมากกว่าเล็กน้อย แต่โครงร่างยังคงชัดเจนและลึกซึ้งเช่นเดิม

มุมปากของอินหลีเริ่มกระตุกอย่างไม่สามารถควบคุมได้

คุณ คุณชายเย่?

เขามาที่นี่เพื่อตามหาตัวเองงั้นหรือ

ผ่านไปหลายปีแล้ว เขายังไม่ได้แต่งงานหรือ

ลูกและภรรยาของเขาจะยอมให้เขาออกมางั้นหรือ

ถ้าเขามาตามหาตัวเองจริงๆ แล้วตัวเองจะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร

แม้ว่าอินหลีจะไม่รู้จักตัวตนของเขา แต่จากการแต่งกายและท่วงท่าของเขา ก็สามารถบอกได้ว่าเขามีภูมิหลังทางครอบครัวที่ไม่ธรรมดา ทั้งร่ำรวยหรือมีเกียรติ

คุณชายเช่นนี้ จะมาหลงรักแม่ชีที่เป็นชีมาตั้งแต่เด็กได้อย่างไร

นางมีคุณสมบัติอะไรบ้างที่คู่ควรกับเขา

เมื่อเห็นเย่จั้นเดินเข้ามาหานางทีละก้าว น้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของอินหลี

ในเมืองหลวงนางถูกจำกัดด้วยสถานะ แม้จะได้พบกัน ก็ต้องซ่อนความรักไว้ในใจส่วนลึก

บัดนี้ได้มาอยู่ในสถานที่ที่ไม่รู้จัก อารมณ์ที่เก็บกดมานานหลายปี เหมือนจะระเบิดออกมาในทันที ทำให้ควบคุมได้ยาก

นางกัดริมฝีปากแรงๆ ไม่อยากส่งเสียงใด

ในฐานะป้อมปราการของต้าโจว บทบาทของเมืองนั้นมีความสำคัญมากกว่าเจียงวูมาก เมื่อใดที่เมืองซุ่ยหันถูกทำลาย ทหารม้านับหมื่นจะเดินตรงเข้ามา และเหยียบย่ำเข้าสู่เมืองหลวงต้าโจว

ในเวลานั้น สุขภาพของฝ่าบาทผู้ล่วงลับทรุดลงอย่างรวดเร็ว จอมพลเฒ่ากวนเพิ่งสูญเสียลูกชายที่รักไป อาการบาดเจ็บที่ขายังไม่หายดี ไม่สามารถนำทัพได้

อินจ้งศิษย์คนโปรดของเขาก็ต้านศัตรูอยู่ที่เจียงวู แม้ว่าในราชสำนักจะไม่ขาดแคลนแม่ทัพ แต่ก็มีแต่พวกไร้ประโยชน์

ด้วยความจนใจ เย่จั้นทำได้เพียงเอ่ยปากขอนำทัพ นำกองกำลังไปปกป้องเมืองซุ่ยหัน การไปคราวนี้ ก็ไม่ได้เจออินหลีอีกเลย

เขาส่งคนไปค้นหาหลายครั้ง แต่ไม่พบเบาะแสใดเลย ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขามีทั้งความสิ้นหวัง หัวใจด้านชา ถึงขั้นที่สาบานกับดวงจันทร์ด้วยซ้ำ ว่าชีวิตนี้จะไม่แต่งกับใครอีก

โชคดีที่เขาไม่ยอมแพ้

สวรรค์ยังคงเมตตาเขา ให้เขาพบกับอาหลีที่อยู่ห่างออกไปหลายพันลี้!

“ขอบคุณเจ้าที่ยังมีชีวิตอยู่ ขอบคุณสวรรค์ที่ยินดีรับฟังหัวใจของข้า อาหลี ในที่สุดข้าก็พบเจ้าแล้ว!”

อินหลีเงยหน้าด้วยความไม่เชื่อ