สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1298

อินชิงเสวียนก้าวไปข้างหน้า ปิดบังสายตาของหลิวซือจวิน และหันไปมองที่เฉิงเฟิ่งโหลว

กล่าวปลอบโยนเบาๆ “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เมื่อมาถึงแล้ว ก็อยู่กับพวกเราเถอะ อีกสักพักข้าจะไปตั้งกระโจมพัก เจ้าก็ไปพักผ่อนข้างในก่อนได้”

เฉิงเฟิ่งโหลวพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง พูดอย่างกังวลว่า “แต่...หนังสือที่บ้าน...”

“ไม่ต้องห่วง คนพวกนั้นไม่แย่งชิงหนังสือหรอก”

หลังจากที่อินชิงเสวียนพูดจบ นางก็หันไปหาเฮ่อฉางเฟิง

“พี่ชายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่หรือ”

เฮ่อฉางเฟิงพูดอย่างกระอักกระอ่วนใจว่า “จริงๆ แล้วข้าไม่ได้ออกไปไหน เดิมทีอยากรอดูผลของวิถีแห่งสวรรค์ก่อน นึกว่าจะได้เจอกับชาวยุทธ์ที่บ้าคลั่งจำนวนหนึ่งแทน ในระหว่างการสอบสวนได้ช่วยชีวิตพวกเขาทั้งสองไว้ คิดไม่ถึงน้องเล็กกับน้องชายเฉิงคนนี้จะรู้จักกัน ในที่สุดพี่ชายก็ได้ทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว”

อินชิงเสวียนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “พี่ชายเคยทำอะไรผิดที่ไหนกัน ไม่ว่าจะที่เป่ยไห่ หรือว่าที่นี่ เรียกว่าเป็นเหมือนฝนที่ตกต้องตามฤดูกาล”

หลิวซือจวินที่อยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คุณชายเฮ่อ นี่คือน้องสาวของเจ้าหรือ ครอบครัวของเจ้าหน้าตาดีจัง งั้นนั่นก็เป็นพี่น้องชายของเจ้าด้วยหรือ”

เขาเดินเลี่ยงไปข้างๆ ไม่กี่ก้าว แล้วมองไปทางเย่จิ่งอวี้อีกครั้ง

เสียงของอินชิงเสวียนราบเรียบ

“ไม่ใช่ เขาเป็นสามีของข้า”

หลิวซือจวินตอบอ้อ แล้วทันใดนั้นก็เห็นเงาร่างหนึ่งแวบมาอยู่ตรงหน้า เป็นชายวัยกลางคนที่มีรูปร่างสูงใหญ่ นั่นคือเฮ่อยวนเจ้าเมืองเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง

ทันทีที่นางเห็นเขา สีหน้าของหลิวซือจวินก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย และกลับมาเป็นปกติในทันที

เฮ่อฉางเฟิงโค้งคำนับ

“คำนับท่านพ่อ”

เฮ่อยวนคว้าข้อมือของเขา แล้วพูดด้วยสีหน้ารักใคร่เมตตาว่า “กลับมาก็ดีแล้ว กลับมาทันเวลาพอดี”

เมื่อมองดูเส้นผมสีเทาบนศีรษะของผู้เป็นพ่อ เฮ่อฉางเฟิงก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย

“ลูกอกตัญญู ทำให้พ่อเป็นห่วง”

อินชิงเสวียนพยักหน้า “ถ้าเป็นเช่นนั้น เจ้าก็ลองดูเถอะ”

“ขอบคุณ”

หลิวซือจวินกำมือ หมุนข้อมือ แล้วแทงเข็มเงินเข้าไปที่กระหม่อมของคนผู้นั้นอย่างคล่องแคล่ว

อินชิงเสวียนเพ่งสมาธิ สัมผัสได้ว่าการไหลเวียนพลังปราณในร่างกายของชาวยุทธ์คนนี้แตกต่างไปจากเดิมจริงๆ ดูเหมือนว่าหลิวซือจวินคนนี้ค่อนข้างมีฝีมือพอตัว

เฮ่อยวนก็มาพร้อมกับลูกชายและลูกเขย ถามด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ชิงเสวียน เป็นอย่างไรบ้าง”

หลิวซือจวินดึงเข็มเงินออกมาแล้ว มองดูคนผู้นั้นด้วยท่าทางสับสนแล้วพูดว่า “น่าแปลก มีกลิ่นอายที่แปลกประหลาดและชั่วร้ายอยู่ในร่างกายของเขา เข็มเงินของข้าไม่สามารถกำจัดออกไปได้”

ในตอนแรกเฮ่อยวนไม่มีความหวังมากนัก ขนาดผู้อาวุโสหลักทั้งสามคนของอิ๋นเฉิงลงมือแล้วยังไม่ได้ผล แล้วคนรุ่นหลังวัยเยาว์คนนี้ จะมีวิชาแพทย์สูงส่งสักแค่ไหนกันเชียว

ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ก็เห็นองครักษ์ส่วนตัวของอิ๋นเฉิงเข้ามารายงานตัว

“ท่านเจ้าเมือง เรื่องราวอาจร้ายแรงกว่าที่เราคิด”