สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1325

อินชิงเสวียนมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่ก็ไม่เห็นใครเลย

เดิมทีนางคิดว่าเป็นเย่จิ่งอวี้ แต่ดูเหมือนว่านางคิดผิด นางหันความสนใจไปที่เย่จิ่งหลานทันที เขาดูเหมือนจะสับสนเช่นกัน

ดวงตาทั้งสองคู่มองสบกันครู่หนึ่ง เย่จิ่งหลานก็ลอยขึ้นข้างบน แล้วถอยกลับไปหลายจั้ง

“ลูกผู้ชายฆ่าได้ หยามไม่ได้ เจ้านักพรตเฒ่าจมูกวัวบัดซบ อย่าหวังว่าจะพาข้ากลับไปยังแดนศักดิ์สิทธิ์ได้”

นักพรตเทียนชิงลูบเครายิ้มๆ

“พี่ชายน้อยคนนี้ใจร้อนเกินไป นั่งลงเถอะ”

เขาหมุนควงแขนเสื้อ เย่จิ่งหลานก็เหมือนถูกพลังอำนาจลึกลับบางอย่างดึงกลับไปที่เก้าอี้เดิมอย่างแม่นยำ

อินชิงเสวียนหัวใจเต้นแรงขึ้น นักพรตชราผู้นี้มีฌานตบะแกร่งกล้ามาก โชคดีที่เขาไม่มีเจตนาชั่วร้าย จึงรู้สึกโล่งใจลงบ้าง

“จิ่งหลาน ท่านนักพรตพูดถูก เจ้าอยากอธิบายเรื่องชาดแห่งบาปให้ชัดเจนไม่ใช่หรือ ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีไม่ใช่หรือ”

เย่จิ่งหลานรู้สึกราวกับว่าก้นถูกยึดติดอยู่กับเก้าอี้ ไม่สามารถขยับได้เลย อดไม่ได้ที่จะผรุสวาท “นักพรตจมูกวัวบัดซบพวกนี้จะพูดความจริงอะไรออกมาได้ แต่ละคนพอเจอหน้ากันก็มีแต่จะจับตัว ข้าไม่ใช่ศัตรูพืชในนาข้าวนะ ทำไมต้องถูกทุกคนในโลกจับตัวด้วย”

อินชิงเสวียนย่อมมีใจเอนเอียงไปที่เย่จิ่งหลานอยู่แล้ว นางโค้งคำนับเล็กน้อยต่อนักพรตเทียนชิงและกล่าวว่า “น้องชายของข้าไม่ได้โกหก ก่อนหน้าที่ท่านนักพรตจะมามีคนมาก่อนแล้วสองกลุ่ม เพียงแค่มีไฝแดงบนใบหน้าของเขา ก็หาว่าเขาเป็นคนบาปชั่วช้า อาจจะละเลยบางจุดไปหน่อย หวังว่าท่านนักพรตจะตรวจสอบอย่างละเอียดด้วย”

นักพรตเทียนชิงพยักหน้า

“อาตมภาพได้ยินชิงหมิงอธิบายเรื่องนี้ชัดเจนแล้ว และด้วยเหตุนี้ จึงอยากมาพบพี่ชายน้อยด้วยตนเอง”

อินชิงเสวียนรีบพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นท่านนักพรตโปรดช่วยเหลือด้วย คืนความสงบสุขให้กับจิ่งหลาน”

นักพรตเทียนชิงส่ายหัว

“มีเพียงศิลาตอบสวรรค์เท่านั้นที่สามารถกำจัดสิ่งนี้ได้ แม้แต่อาตมภาพก็ไม่มีความสามารถเช่นนั้น”

จู่ๆ เย่จิ่งหลานก็เริ่มวิตกกังวล

“คุยกันมาตั้งนานขนาดนี้ แต่เจ้ายังอยากจะพาข้ากลับใช่ไหม”

นักพรตเทียนชิงยังคงดูอารมณ์ดี พูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ “เจ้าสองคน ดูเหมือนว่าไม่ใช่คนที่นี่”

เย่จิ่งหลานกล่าวว่า “ใช่ เราคนมาจากเมืองหลวง ย่อมไม่ใช่คนพื้นที่อยู่แล้ว”

นักพรตเทียนชิงส่ายหัว

“อาตมภาพไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่หมายความว่า พวกเจ้าไม่ได้มาจากโลกนี้”

อินชิงเสวียนและเย่จิ่งหลานตกตะลึงพร้อมกัน

คำพูดนี้ไม่มีคำใดที่ชัดเจนไปกว่านี้แล้ว ทั้งสองคนตกใจ มองไปที่นักพรตเทียนชิงเป็นตาเดียว

หลังจากอยู่ที่นี่มานาน นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมองเห็นตัวตนของพวกเขา ในใจจะตื่นตระหนกเพียงใดนั้นย่อมสามารถจินตนาการได้

นักพรตเทียนชิงจิบชา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “สวรรค์ไม่เคยทำอะไรที่ไร้ประโยชน์ ในเมื่อให้พวกเจ้ามาที่นี่ ต้องมีจุดประสงค์อื่นแน่ บางทีพวกเจ้าอาจมีความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ที่ต้องแบกรับก็ได้”