ลั่วสุ่ยชิงเอามือไพล่หลัง ดวงตานิ่งงัน
“ขืนยังไม่ตอบ ข้าจะส่งพวกเจ้าไปพบยมบาลเดี๋ยวนี้”
ชายกระโปรงของนางขยับโดยไม่มีแรงลม เส้นโค้งที่ลอยขึ้นราวกับปุยเมฆดูเหมือนจะบ่งบอกถึงความอดทนที่จำกัดของนาง
หลายคนเหงื่อแตกพลั่กราวกับเปียกฝน เมื่อรู้ว่าตัวเองต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่ยากลำบาก ขาข้างหนึ่งอ่อนแรง และทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น
“เราทุกคนฟังคำสั่งของผู้บัญชาการซู เขาบอกข้าว่า ตราบใดที่พบเห็นชาวต้าโจว ไม่ว่าจะชายหรือหญิง ก็ฆ่าไม่เว้น”
เย่จิ่งหลานถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ใครคือผู้บัญชาการซู?”
อีกคนหนึ่งตอบว่า “คนผู้นี้ชื่อซูอู่ มีทักษะวรยุทธ์ที่ยอดเยี่ยม ครั้งหนึ่งเคยทำหน้าที่เป็นผู้บัญชาการในกองทัพ”
สีหน้าของเย่จิ่งหลานเปลี่ยนไปเล็กน้อย
“ในเมื่อเขามีตำแหน่งทางทหาร ทำไมถึงมาที่นี่ เข้าร่วมในยุทธภพ เขาออกจากเมืองหลวงเมื่อไหร่”
“เราก็ไม่รู้เหมือนกัน หลังจากถูกเรียกโดยท่านราชาแห่งแคว้นเฟยเหยา เราก็มาที่นี่”
ดวงตาของเย่จิ่งหลานเบิกกว้าง
“กล่าวคือ ผู้บัญชาการซูก็เป็นผู้สืบเชื้อสายมาจากแคว้นเฟยเหยาเช่นกัน”
“เป็นเช่นนั้น”
เย่จิ่งหลานเดินขึ้นไปเตะชายคนนั้น ชี้ไปที่ปลายจมูกของเขาแล้วด่าทอลั่น “เรื่องเมื่อหลายพันปีก่อน ยังไม่รู้แน่เลยว่าใครถูกใครผิด และเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้เรื่องราวทั้งหมด พวกเจ้าที่อ้างว่าเป็นผู้สืบเชื้อสายของเฟยเหยา เจ้าอาศัยอยู่ในดินแดนต้าโจว กินอาหารของต้าโจว สวมใส่ชุดที่ถักทอโดยชาวต้าโจว ในเมื่อพวกเจ้าคิดถึงแคว้นเฟยเหยามากขนาดนี้ งั้นควรตีตัวออกห่างจากต้าโจวโดยสิ้นเชิง ลอกผิวหนังออกมา จากนั้นก็ห้ามกินอะไรอีกเลย...
...ถ้าทำไม่ได้ แสดงว่าเจ้าเป็นแค่สัตว์ร้าย ไม่สิ บอกว่าเป็นสัตว์ร้ายยังสูงส่งเกินไป สัตว์ร้ายยังรู้จักตอบแทนบุญคุณข้าวปลาอาหารที่เจ้านายให้ แต่พวกเจ้ากลับตอบแทนความเมตตาด้วยความเกลียดชัง สมควรตายจริงๆ”
เย่จิ่งหลานด่าทอรุนแรง ทำให้หลายคนพูดไม่ออก
“คนแซ่ซูอยู่ที่ไหน ข้าจะไปพบเขาตอนนี้”
เย่จิ่งหลานยิ้มและประกบมือขึ้นคำนับ พูดว่า “งานเลี้ยงสุราวันนี้จบลงที่นี่ ข้าจะไปเยี่ยมเมืองใกล้เคียง หากมีวาสนาคงได้พบกันอีก”
ลั่วสุ่ยชิงกล่าวว่า “เดี๋ยวก่อน ข้าไม่มีอะไรทำอยู่พอ แล้วทำไมไม่ไปด้วยกันล่ะ”
เย่จิ่งหลานหัวเราะ
“มีผู้หญิงอย่างแม่นางชิงไปเป็นเพื่อน นับเป็นความโชคดีของข้าเย่จิ่งหลานที่สะสมมาสามชั่วอายุคน ย่อมต้องการเช่นนั้นอยู่แล้ว”
ลั่วสุ่ยชิงได้ก้าวออกจากร้านก่อนแล้ว
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว”
เย่จิ่งหลานจุ๊ปาก อารมณ์ยังรุนแรงเหมือนเดิน
เขาเรียกหวังซุ่นออกจากมิติ ให้เขาบอกไปเย่จิ่งอวี้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ จากนั้นก็รีบไล่ตามนางไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์
น่าจะต้องมีเล่มต่อรึเปล่าคะ เหมือนยังไม่จบเพราะตอนสุดท้ายเห็นว่ามีชนเผ่ามาเยือนโดยไม่ได้นัดหมาย...
สนุกมากค่ะ ขอบคุณที่ลงจนจบค่ะ❤️❤️...
แย่จิ่งหลานเอ๋ย ในมิติไม่มียาสลบหรือ เอามาแทงคอตอนเผลออะไรอย่างนี้ให้หลับไป...
ขอบคุณแอดมากๆค่ะที่อัพจนจบ 🙏👍สนุกมากเรื่องนี้ happy ending สุขสันต์วันสงกรานต์ หยุดพักผ่อนได้แล้วนะแอด555 ยังไงเรื่องถัดไปขอเรื่องฮองเฮาสุดที่รักด้วยนะคะ...
รออัพต่อนะคะ ใกล้จะจบแล้ว...
เศร้าเลย แอดมินไม่มาต่อ พลีสสสส...
รอๆๆ กลับมาอัพต่อค่ะ น่าจะใกล้จบแล้ว...
ไม่อัพต่อแล้วเหรอคะ กำลังสนุกเลย อินชิงเสวียนถูกจับแบบนี้จะมีใครมาช่วยได้บ้าง...
ตัวโกงเก่งกว่าคนดีแถมคนชั่วร้ายก็มีอยู่มากมายทั้งนอกทั้งในแบบนี้จะสู้ศึกไหวเหรอ...
มันเป็นพวกไหนกันแน่นะที่บ่อนทำลายชาติ ที่สำคัญจะเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลอินด้วยหรือเปล่า...