สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1386

เฮ่อยวนกับเหมยชิงเกอผ่านความยากลำบากและอันตรายมากมาย ถึงจะกลับมาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขอีกครั้งในวันนี้ อินชิงเสวียนไม่ต้องการให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ถูกทำลายโดยเด็กสาวคนนี้

แม้ว่านางจะเชื่อว่าเฮ่อยวนเป็นผู้ชายที่ดี แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อผู้หญิงตามจีบผู้ชายมักจะสำเร็จง่ายราวกับกั้นด้วยผ้าบางๆ เท่านั้น ตราบใดที่ผู้หญิงเป็นฝ่ายรุกมาก แถมยังเป็นเด็กสาวขนาดนี้ เฮ่อยวนจะสามารถทนไหวหรือไม่นั้นก็ยังไม่สามารถบอกได้

นางหลบไปที่ทางเดินเล็กข้างๆ แกล้งทำเป็นพบกันโดยบังเอิญ

“คุณชายหลิว ดึกมากขนาดนี้ ยังไม่พักผ่อนหรือ”

หลิวซือจวินพูดอย่างเป็นมิตร “ข้ายังไม่ง่วง เมื่อครู่เพิ่งทำอาหารบำรุงสุขภาพไปมอบให้เจ้าเมือง หลายวันนี้เขาดื่มสุราหนักมาก อาจทำร้ายตับได้”

“คุณชายหลิวเป็นคนเอาใจใส่มาก ข้าในฐานะลูกสาวรู้สึกละอายใจจริงๆ ต้องขอขอบคุณแล้ว”

อินชิงเสวียนประกบมือคำนับและกล่าวขอบคุณ หลิวซือจวินก็ยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

“แม่นางอินอย่าขอบคุณข้าเลย ที่เจ้าเมืองยอมรับข้าเข้ามา หลิวซือจวินก็รู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก ทำได้เพียงเท่าที่สามารถทำได้”

อินชิงเสวียนนั่งลงบนทางเดินด้านหนึ่ง และตบเก้าอี้ข้างๆ

“คิดไม่ถึงว่าคุณชายหลิวจะมีความตั้งใจที่จะตอบแทนบุญคุณ มีบุคลิกที่สูงส่ง ทักษะทางการแพทย์ของเจ้าก็ยอดเยี่ยม ได้อยู่ในอิ๋นเฉิงย่อมเป็นสิ่งที่ดี ถ้าข้าจำไม่ผิด เจ้าคงมีความเชี่ยวชาญในด้านค่ายกลด้วยใช่ไหม”

หลิวซือจวินถือว่าอินชิงเสวียนเป็นน้องสาวของนางมานานแล้ว ย่อมเต็มใจที่จะใกล้ชิดกับญาติมากอยู่แล้ว

พ่อออกจากบ้านเร็วเกินไป นอกจากภาพวาดที่แม่ของนางวาดไว้ ก็ไม่มีอะไรเหลือให้จดจำ นางต้องพึ่งพาแม่มาตั้งแต่เด็ก อย่างไรก็ตามแม่ของนางป่วยมาโดยตลอด อารมณ์ดีบ้างอารมณ์ร้ายบ้าง บางครั้งเมื่อนึกโมโหขึ้นมา ก็จะทุบตีและดุนาง หลังจากถูกทุบตีเสร็จแล้ว ก็จะเข้ามากอดนางพร้อมทั้งร้องไห้ด้วยความปวดใจ

ตอนที่นางยังเด็ก หลิวซือจวินไม่เข้าใจแม่ จนกระทั่งนางโตขึ้น จึงตระหนักถึงความเศร้าหดหู่ในชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง

หลิวซือจวินก้มศีรษะลงอย่างกระดากอาย

“แม่นางอินยกย่องเกินไปแล้ว”

“นี่เป็นคำพูดจากใจ แม่ของข้าก็เป็นคนใจกว้างเช่นกัน นางก็ชื่นชมฝีมือการรักษาของเจ้า ทำไมเจ้าไม่คำนับท่านพ่อท่านแม่ของข้าเป็นพ่อแม่บุญธรรมเล่า ในอนาคตเมื่ออยู่ในอิ๋นเฉิงก็จะได้มีคนพึ่งพา”

ขณะที่อินชิงเสวียนพูดสิ่งนี้ นางได้สังเกตท่าทางของหลิวซือจวินอยู่ตลอด หากทำให้นางรู้สึกผิด แน่นอนว่าสีหน้าจะต้องผิดปกติไปบ้าง

แต่โดยไม่คาดคิด หลิวซือจวินกลับดูมีความสุขอย่างมาก

“นี่...ได้จริงๆ หรือ”