สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1403

“ยังไม่ถอยอีก ข้ากำลังคุยกับฮองเฮาต้าโจว ไม่มีที่ว่างให้เจ้าขัดจังหวะ!”

ทันใดนั้นเสียงของลั่วสุ่ยชิงก็เย็นชา แขนเสื้อพลิ้วไหว หมอกสีดำก็พุ่งออกมาจากฝ่ามือ ชิงฮุยไม่ขยับ เขาบิดข้อมือเบาๆ หมอกสีดำทั้งหมดก็สลายไป

เขามองไปที่ลั่วสุ่ยชิงแล้วพูดเบาๆ

“ในเมื่อท่านราชารู้ว่านางคือฮองเฮาแห่งต้าโจว กลับยังคงต้องการปล่อยนางไป จะนำเหล่าทายาทชาวเฟยเหยาที่ล้มตายในสงครามไปไว้ที่ใด”

“นี่เป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างข้ากับนาง ไม่เกี่ยวอะไรกับแคว้น ยิ่งไม่ต้องการให้เจ้าออกความเห็น ออกไปให้พ้น!”

ลั่วสุ่ยชิงซัดฝ่ามือออกไปอีกครั้ง เมื่อครู่เป็นเพียงคำเตือน แต่คราวนี้นางโกรธมาก ประการแรกเป็นเพราะชิงฮุยต่อต้านกระบวนท่าของนางได้ และประการที่สอง ในฐานะขุนนาง ชิงฮุยพูดมากเกินไป

ชิงฮุยลงมืออีกครั้ง ต่อต้านกระบวนท่าของลั่วสุ่ยชิง

ดวงตาของลั่วสุ่ยชิงเย็นชา

“ชิงฮุย หรือว่าเจ้าต้องการกบฏ?”

ชิงฮุยถามกลับ “จะว่าเป็นกบฏได้อย่างไร”

ลั่วสุ่ยชิงพูดอย่างเย็นชา “เจ้ากล้าไม่เคารพข้า นั่นแสดงว่าเจ้ากำลังกบฏ!”

“กระหม่อมภักดีต่อแคว้นเฟยเหยา เป็นเวลาหลายพันปีที่ถือว่าการฟื้นฟูแคว้นเฟยเหยาเป็นภารกิจมาโดยตลอด นี่แหละคือสิ่งที่ประชาชนต้องการอย่างแท้จริง”

ชิงฮุยหยุดชั่วคราวแล้วพูดว่า “หากท่านราชาไม่มีความตั้งใจที่จะฟื้นฟูแคว้น เช่นนั้นก็จงอยู่ที่นี่ไตร่ตรองให้ละเอียด”

ร่างของชิงฮุยไหววูบ เมื่อกระโดดผ่านไป พลังงานก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เมื่ออินและลั่วทั้งสองคนรู้สึกตัว ชิงฮุยก็จากไปในสายลมแล้ว

“เป็นค่ายกลอีกงั้นหรือ”

เมื่อมองดูเมฆดำเหนือศีรษะ อินชิงเสวียนรู้สึกตื่นตระหนกโดยไม่มีเหตุผล

สีหน้าของลั่วสุ่ยชิงเปลี่ยนไปอีกครั้ง

“นั่งก่อนสิ!”

อินชิงเสวียนนั่งตามที่นางบอก รู้สึกเย็นชาในใจ มีสัญญาณว่ากำลังภายในหายไปจริงๆ ชิงฮุยไม่ได้โกหก เมื่อครู่นางทดลองดูแล้ว ยังคงเข้าถึงมิติไม่ได้ แต่โชคดีที่นางได้ใช้ทักษะช่วงชิงโชคลาภจากชิงฮุยมาแล้ว ซึ่งสามารถมองเห็นโครงสร้างของค่ายกลผ่านความคิดของเขาได้แล้ว

ด้วยความรู้ด้านค่ายกลของลั่วสุ่ยชิง นางน่าจะสามารถแก้ไขได้ แต่ตอนนี้ชิงฮุยยังไม่จากไป นางต้องแกล้งไปก่อน

อินชิงเสวียนนั่งลงตามคำแนะนำ โคจรพลังเพื่อต่อต้าน และในไม่ช้าร่างของนางก็ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำ

ซึ่งค่ายกลนี้แตกต่างจากค่ายกลของอิ๋นเฉิง สิ่งที่รบกวนพวกนางไม่ได้รบกวนแค่เพียงจิตใจเท่านั้น แต่ยังรวมถึงกำลังภายในด้วย ดูเหมือนกำลังภายในจะไม่ถูกจำกัดไว้ มันหลั่งไหลออกมาจากจุดตันเถียน ไหลวนไปทั่ว ความรู้สึกนั้นเจ็บปวดอย่างยิ่ง ราวกับว่ามีวิญญาณงูนับร้อยว่ายชนกันในร่างกายตลอดเวลา

อินชิงเสวียนขมวดคิ้ว พยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับความเจ็บปวด อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัวในใจ

เฟยเหยามีกลอุบายมากมาย ผู้มีอำนาจพอที่จะสามารถทำลายแคว้นของพวกเขาในตอนนั้นได้ จะเป็นผู้ที่มีอำนาจฝ่ายใดกันแน่