สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 170

บุรุษผู้นั้นยิ้มเยาะ

"อย่างเจ้าน่ะหรือ จะเข้าไปในจวนจิ้งอ๋องได้"

ฟางรั่วกัดริมฝีปาก และไม่พูดอะไรอีก

บุรุษผู้นั้นมองไปข้างหน้า พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "คนเหล่านั้นล้วนเป็นชาวยุทธ์ พวกเขาไม่รู้จักตัวตนของเจ้าและข้า แม้ว่าพวกเขาจะถูกจับได้ แต่ก็ให้ปากคำไม่ได้ ไม่ต้องกังวล"

ฟางรั่วโค้งคำนับเล็กน้อย "ข้านอยทราบแล้ว"

นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า "น่าเสียดายที่โอกาสในการกำจัดเย่จิ่งอวี้นั้นสูญเปล่า เรามีนักธนูพิษหลายสิบคน หากเราใช้กำลังเต็มที่ บางที..."

ใบหน้าของบุรุษผู้นั้นเปลี่ยนเป็นเย็นชา และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "เจ้าอยากให้ข้าเดิมพันด้วยชีวิตของชิงเสวียนงั้นรึ"

ฟางรั่วก้าวถอยหลังด้วยความตื่นตระหนก

"ข้าน้อยมิกล้า ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว"

บุรุษผู้นั้นตะคอกอย่างเย็นชา "ออกไป"

หลังจากที่ฟางรั่วจากไป ดวงตาของบุรุษผู้นั้นก็ค่อยๆ สงบลง

เขาแบมือขวาออก กลางฝ่ามือมีหยกสำชมพูชิ้นหนึ่งอยู่ ที่มุมจี้หยกสลักคำว่าเสวียนตัวเล็กๆ

เมื่อมองดูตัวอักษรน่ารักกระจิริด ดวงตาของบุรุษผู้นั้นก็แสดงความอ่อนโยนที่หาได้ยาก

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เก็บจี้ไว้ในอ้อมแขน ดับเทียนแล้วเหาะลอยไป

วันต่อมา

อินชิงเสวียนตื่นขึ้นมาจากความเจ็บปวด

ลูกชายกตัญญูของนางยื่นมือเล็กๆ ออกมาดึงเปลือกตาของนางขึ้นด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น

"เจ้าตัวแสบนี่ เจ้าจะทำให้แม่ของเจ้าตาบอดรึ"

อินชิงเสวียนคว้ามือเล็กๆ ที่อยู่ไม่นิ่งของเขา

"อะยา!" จู่ๆ เสี่ยวหนานเฟิงก็โผเข้าใส่อย่างมีความสุข

เมื่อมองดูน้ำลายที่ไหลยืดลงมา อินชิงเสวียนก็หลับต่อไม่ลง รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าเพิ่งรุ่งสาง จู่ๆ ก็หมดคำพูด

"บรรพบุรุษตัวน้อยของแม่ ฟ้ายังไม่สว่างเลย ทำไมเจ้าถึงตื่นเช้าขนาดนี้"

เสี่ยวหนานเฟิงมีพลังล้นเหลืออยู่แล้ว ดวงตาสีดำและสดใสคู่นั้นดูมีชีวิตชชีวามาก เขาคว้าเสื้อของอินชิงเสวียนแล้วปีนขึ้นไปบนตัวนาง

อินชิงเสวียนง่วงนอนมาก แต่ทำใจไปปลุกยายหลี่และอวิ๋นฉ่ายไม่ลง ดังนั้นนางจึงต้องอดทนเล่นกับเสี่ยวหนานเฟิง เมื่อแสงแดดแรกส่องเข้ามา ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเบากริบมาจากข้างนอก

ยายหลี่เดินเข้ามาจากด้านนอก ก็เห็นผมของอินชิงเสวียนถูกดึงออกมาจนหลุดลุ่ย นั่งอยู่บนเตียงเหมือนคนบ้า

เสี่ยวหนานเฟิงกำลังสนุกกับการเล่นดึงผมของอินชิงเสวียน ขณะเดียวกันก็พูดอ้อแอ้ไปด้วย

เมื่อเห็นยายหลี่ อินชิงเสวียนแทบจะร้องไห้ด้วยความตื้นตัน

"เจ้ามาเสียที ข้าไม่ไหวแล้ว ข้าง่วงจะตายอยู่แล้ว อุ้มเขาออกไปเร็ว ให้ข้านอนพักสักหน่อย"

นางปล่อยมือของเสี่ยวหนานเฟิง และล้มตัวนอนลงบนเตียงเสียงดังตึง

เมื่อวานเกิดเรื่องขึ้นมากมาย แม้ว่าอินชิงเสวียนจะเข้านอนเร็ว แต่นางก็พลิกตัวกลับไปกลับมานอนไม่หลับเสียมี

นักฆ่า เย่จั้น แถบผ้า!

สิ่งเหล่านี้ยังคงหมุนวนอยู่ในหัว แม้ว่าอินชิงเสวียนจะรู้ว่าตัวเองไม่สามารถหาข้อสรุปได้ แต่นางก็ไม่สามารถควบคุมเซลล์สมองของนางได้

เมื่อคิดได้ดังนี้ นางก็นั่งลงอย่างเฉยเมย

สวีจือย่วนลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที และพูดด้วยความเคารพ "หม่อมฉันก็ทำเช่นกันเพคะ เพียงแต่เนื้อผ้าธรรมดา รูปแบบก็ธรรมดา ขายหน้าไทเฮาแล้ว"

จากนั้นหานปิงรีบส่งชุดให้ไทเฮาดูทันที

สวีจือย่วนไม่ต้องการแข่งขันเพื่อชิงความโปรดปราน แต่นางไม่ต้องการแปลกแยก จึงสุ่มเลือกผ้าหนึ่งผืนและเย็บชุดขึ้นมาง่ายๆ ซึ่งเป็นชุดที่ธรรมดามากจริงๆ

แต่ไทเฮากลับดูชอบมาก

"ข้าดลับคิดว่าสีเรียบๆ ก็ดูดี เด็กๆ ไม่ควรใส่เสื้อผ้าสีฉูดฉาดจนเกินไป เจ้าคิดว่าอย่างไร หลิวหมัวมัว"

หลิวหมัวมัวรับชุดเด็กมา แล้วสอดมือเข้าไปในชุด ยกขึ้นและมองผ่านชุดนั้น

"หม่อมฉันก็คิดว่าดีมากเพคะ"

เมื่อได้ฟังไทเฮากล่าวชมสวีจือย่วน จู่ๆ ลู่จิ้งเสียนก็รู้สึกอึดอัดไม่สบอารมณ์ ปากของนางก็ย่นอย่างเห็นได้ชัด

ไทเฮาแสร้งทำเป็นไม่สังเกตเห็น แล้วมองดูเสื้อผ้าชุดเด็กที่นายหญิงคนอื่นทำ หลิวหมัวมัวเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อผ้าแล้วมองผ่านอย่างระมัดระวัง

จากนั้นก็พยักหน้ากับไทเฮา และพูดด้วยรอยยิ้ม "นายหญิงล้วนมีน้ำใจมาก ชุดถูดตัดเย็บอย่างประณีต ในเมื่อทำเสร็จแล้ว ก็มอบให้กับฝ่าบาททอดพระเนตรในวันนี้เถอะ!"

ไมเฮาแย้มยิ้มด้วยความรัก มองดูทุกคน แล้วตรัสว่า "ข้าก็คิดเช่นนั้น ตอนนี้ฮ่องเต้น่าจะเลิกประชุมเช้าแล้ว ทำไมพวกเจ้าไม่ส่งชุดเหล่านี้ไปเลยล่ะ จะได้พบหน้าฮ่องเต้ด้วย ถึงดาวมงคลจัดีสักเพียงไร แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ลูกของฝ่าบาทเอง พวกเจ้าควรพยายามให้มากกว่านี้ ให้กำเนิดโอรสมังกรโดยเร็ว เพื่อสืบทอดต้าโจวของเรา"

คำพูดเหล่านี้ทำให้ใบหน้าของนายหญิงทุกคนกลายเป็นสีแดง ปกติการพบหน้าของเย่จิ่งอวี้นั้นยากยิ่งกว่าการเข็นครกขึ้นภูเขา ไม่ต้องพูดถึงการให้กำเนิดโอรสมังกรเลย แม้แต่คำพูดสักคำยังยาก

นายหญิงบางคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฮ่องเต้มีหน้าตาเป็นอย่างไร บัดนี้พวกนางได้รับคำสั่งจากไทเฮาล้า สามารถไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ได้อย่างเปิดเผย ทุกคนต่างก็มีความสุขกันมาก พวกนางรีบกล่าวขอบคุณไทเฮา แล้วพาเหล่าสาวใช้นางกำนัลไปที่ห้องหนังสือ

เย่จิ่งอวี้เพิ่งถอดมงกุฎมังกรออก ยังไม่ได้ถอดเสื้อคลุมมังกรด้วยซ้ำ ขันทีน้อยก็วิ่งเข้ามาจากด้านนอก

"ฝ่าบาท เสียนผิน หลิงผิน และนายหญิงจากตำหนักต่างๆ มาพ่ะย่ะค่ะ บอกว่าได้รับคำสั่งจากไทเฮา ให้นำชุดมามอบให้ดาวมงคล"