สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 299

พลังอันมหาศาลของมิติ มาพร้อมกับลมคำรามที่รุนแรง อาซือหลานไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ จึงหมดสติลงไปกับพื้นตรงนั้น

สามคนที่เหลือต่างก็ตกใจมาก

“นายท่าน!”

ไม่รอให้พวกเขาได้สติ ทหารเปลวเพลิงแดงก็จู่โจมเข้ามา และกดพวกเขาไว้กับพื้น

อินชิงเสวียนดีใจในทันที นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าจะจับอาซือหลานได้ง่ายเช่นนี้ ต้องยกความดีความชอบทั้งหมดให้กับความเร็วและพลังของมิติ

เย่จั้นแทบไม่คิดเหมือนกันว่าจะง่ายดายเช่นนี้ เดิมทีเขาคิดว่าจะต้องมีการต่อสู้ที่ดุเดือด และเมื่อเขานึกถึงความเร็วอันน่ากลัวของอินชิงเสวียน ความคิดมากมายก็ผุดขึ้นในแววตา

ไม่เจอกันเพียงสองวัน การเคลื่อนไหวของร่างกายนางกลับแข็งแกร่งถึงขั้นนี้แล้ว ว่องไวจนเขามองไม่ชัดเจน

สำหรับฮ่องเต้แล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือร้าย

เมื่อมองดูใบหน้าที่คล้ายกับสหายเก่าไม่น้อย ความก็รู้สึกก็ซับซ้อนขึ้นเล็กน้อย

เมื่ออึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นก็ออกคำสั่ง

“พวกเจ้านำคนเหล่านี้กลับไปด้วยทั้งหมด คุ้มกันแน่นหนา ข้าจะเข้าวังเดี๋ยวนี้”

ทันทีที่เย่จั้นพูดจบ ก็พบว่าอินชิงเสวียนโซเซเล็กน้อย จึงรีบยื่นมือไปพยุงนางไว้

“เหนียงเหนียงเป็นอย่างไรบ้าง?”

อินชิงเสวียนฝืนอาการวิงเวียนศีรษะของนางไว้ “ข้าเวียนหัวเล็กน้อย เกรงว่าต้องพักสักหน่อย”

“ได้ เจ้านั่งลงพักผ่อนก่อน”

เย่จั้นพยุงนางไปที่เก้าอี้ อินชิงเสวียนหลับตาลงและพิงไปที่เก้าอี้ ความรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้ ทรมานมากกว่าครั้งก่อนอยู่หลายเท่า

นางรู้ว่านี่คือการต่อต้านจากมิติ อย่างไรก็เพียงร่างกายมนุษย์ธรรมดาการใช้พลังงานและความเร็วที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ก็ต้องจ่ายค่าตอบแทน

โชคดีที่อาซือหลานและคนอื่นๆ ถูกจับแล้ว การมาครั้งนี้มีผลดีทีเดียว

ระหว่างที่ครุ่นคิด ก็เห็นเจ้าของร้านวิ่งขึ้นมาด้วยหน้าตาที่ตื่นเต้น

“บทเพลงของแม่นางช่างน่าตะลึง แม้ก่อนหน้าจะมีคนจ่ายเงินหนักถึงพันตำลึง แต่กลับไม่สามารถบรรเลงบทเพลงออกมาได้จริงๆ วันนี้ได้ยินบทเพลงที่แสนไพเราะจากฝีมือของแม่นาง เป็นจริงดังที่ลูกค้าท่านนั้นบอกว่าต้องเป็นผู้ที่ถูกกำหนดไว้”

เย่จั้นถามด้วยความแปลกใจ “ไม่สามารถบรรเลงเพลงได้? หมายความว่าอะไรกัน?”

เจ้าของร้านเกาหัวแล้วพูดว่า “ข้าน้อยเองก็ไม่แน่ใจ แต่ผู้ที่บรรเลงเพลงก่อนหน้าต่างก็เล่นได้แย่มาก ฝีมือในการเล่นพิณของพวกเขาถือว่าอยู่ในขั้นสูงทีเดียว หนึ่งในนั้นรวมถึงรองเสนาบดีจังของกรมพิธีการ แต่กลับบรรเลงบทเพลงได้หยาบกระด้างไม่น่าฟังเลยขอรับ”

เย่จั้นพยักหน้า รองเสนาบดีจังได้ชื่อว่าเป็นผู้ลุ่มหลงทางการเล่นพิณ ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงความรู้ที่ลึกซึ้งทางด้านการเล่นพิณเลย

เช่นนั้นเหตุใดอินชิงเสวียนจึงเล่นพิณได้ดีเช่นนี้?

หากไม่ใช่เพราะเจ้าของร้านพูดจาเกินจริง จะต้องมีเหตุบังเอิญอื่นแน่

ระหว่างที่ครุ่นคิด ก็ได้ยินเจ้าของร้านพูดอย่างระมัดระวังว่า “บรรเลงได้ไพเราะก็จริงขอรับ แต่ลูกค้าในร้านเล็กๆ ของข้ากลับตกใจหนีหายไปหมด...”

ความหมายแฝงก็คือ ต้องจ่ายเงินชดเชยอีกหน่อย

เย่จั้นจึงหยิบตั๋วเงินขึ้นมาอีกหลายใบ และยื่นให้กับเจ้าของร้าน

“มากพอหรือไม่?”

เมื่อเห็นความหนาของตั๋วเงิน เจ้าของร้านก็ดีใจจนหุบยิ้มไม่ลงทันที

“พอแล้วขอรับ ข้าน้อยจะเอาอาหารมาให้นายท่านใหม่นะขอรับ”

“ไม่ต้อง เอาน้ำชามาก็พอ”

เย่จั้นยืนอยู่ด้านนอกม่าน และบังอินชิงเสวียนที่พักผ่อนอยู่ด้านใน

“ขอรับ ข้าน้อยจะเตรียมให้เดี๋ยวนี้”

เจ้าของร้านอยากมองเข้าไปในม่านโปร่ง แต่เสียดายที่ไม่มีลม ม่านโปร่งอยู่นิ่งขนานกับพื้น เมื่อมองไม่เห็นอะไรจึงเดินลงข้างล่างอย่างว่าง่าย

อินชิงเสวียนยังคงพิงกับเก้าอี้ด้วยอาการหมดเรี่ยวแรง แทบเท้าของนางมีแขนเสื้อสี่ชิ้นที่ถูกฉีกขาดวางไว้อยู่ และถุงยาพิษอีกสี่ใบ

ความรู้สึกแบบนี้ช่างทรมานมากจริงๆ หัวสมองวิงเวียนราวกับจะระเบิดออก ทั่วทั้งร่างกายไม่เหลือเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อย

ตอนนี้นางอยากแช่น้ำพุวิญญาณมาก แต่เพราะเย่จั้นอยู่ด้วย นางจึงไม่สามารถเข้าไปในมิติได้ ทำได้เพียงรอให้อาการที่ตามมาทุเลาลงไปเอง

ไม่นานนัก เวลาก็ผ่านไปครึ่งชั่วยาม ในที่สุดอินชิงเสวียนก็ฟื้นฟูสภาพร่างกายได้นิดหน่อย และประคองตัวเองให้ลุกขึ้นยืน

หน้าของเขายังอ่อนวัยมาก เพียงแต่เส้นผมที่ซีดขาวราวหิมะ ทำให้คนคาดเดาอายุที่แท้จริงของเขาไม่ได้

ขณะนั้น แววตาของเขาก็เผยความบ้าคลั่งออกมาเล็กน้อย

เขาถือปิ่นไม้ไว้ในมือ และพึมพำกับตัวเองว่า “ในที่สุดพิณการเวกก็ดังขึ้นอีกครั้ง อีกทั้งยังบรรเลงบทเพลงที่แสนไพเราะเช่นนี้ เสี่ยวเฟิ่งเอ๋อร์ นี่คือคนที่เจ้าเลือกอย่างนั้นหรือ?”

ในระหว่างที่ชายหนุ่มพึมพำเสียงเบา รถม้าก็มาถึงหน้าประตูวัง

เมื่อพักผ่อนมาตลอดเส้นทาง พละกำลังของอินชิงเสวียนก็ฟื้นคืนสู่สภาพเดิมเล็กน้อยแล้ว

นางย่างกรายฝีเท้าที่สง่างาม และเดินตามหลังเย่จั้น ตลอดจนถึงตำหนักเฉิงเทียน

เย่จิ่งอวี้กำลังยืนอยู่ข้างหน้าต่าง สายตาเฉียบคมเต็มไปด้วยความกังวลที่ไม่อาจทนได้

เมื่อเห็นเย่จั้นและอินชิงเสวียนเข้าประตูมา ก็ดีใจขึ้นมาทันที

“เสด็จอา เสวียนเอ๋อร์!”

เขารีบสาวเท้าเดินออกจากประตูตำหนัก บาดแผลถูกยืดออกจากการเคลื่อนไหวที่รุนแรง เขาต้องกุมหน้าอกอย่างไม่อาจทนได้ และส่งเสียงครางเบาๆ

“ฝ่าบาท!”

เย่จั้นเอื้อมมือไปพยุงเย่จิ่งอวี้ พูดขึ้นอย่างอ่อนโยน “เพียงแค่ไม่กี่วัน ระวังแผลด้วย”

อินชิงเสวียนก็อยากเข้าไปพยุงเขา แต่ตัวเองก็ยังไม่ค่อยมีแรง ทำได้เพียงพูดขึ้นอย่างอ่อนเพลียว่า “ฝ่าบาทต้องระวังหน่อยเพคะ เดี๋ยวบาดแผลจะฉีกขาดเอาได้!”

ทั้งสองคนเป็นคนใกล้ชิดที่สุดของเย่จิ่งอวี้ ความเป็นห่วงของพวกเขาทำให้เขาสุขกายสบายใจอย่างที่สุด

เขายิ้มจางๆ และพูดว่า “ข้าไม่เป็นไร พวกเจ้ากลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว”

อินชิงเสวียนเดินมายืนข้างๆ เย่จิ่งอวี้ด้วยอาการเหนื่อยหอบ และพูดขึ้นอย่างอ่อนเพลีย “ฝ่าบาท หม่อมฉันและท่านอ๋องจับกุมอาซือหลานพร้อมพรรคพวกได้แล้ว พร้อมนำตัวเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมแล้วเพคะ”

เย่จิ่งอวี้เบิกตาคม ไม่สามารถปกปิดความตื่นเต้นของเขาได้

“จริงหรือ?”

เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่ปกติของอินชิงเสวียน จึงถามขึ้นด้วยความตกใจ “เสวียนเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง บาดเจ็บมางั้นหรือ?”