สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 418

ในขณะที่อาซือหลานต้องการกลับไปที่เจียงวู เย่จั้นก็กำลังควบม้าพาทหารศึกไปยังเมืองซุ่ยหาน

เมื่อเดินทางมาถึงปากแม่น้ำไป๋เจียง จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บหน้าอกขึ้นมา จึงผ่อนฝีเท้าให้ช้าลง

ทหารที่อยู่ข้างกายรีบถามขึ้นว่า “ท่านอ๋อง มีสิ่งใดผิดปกติหรือไม่?”

เย่จั้นส่ายหน้า

“ไม่มีอะไร เตรียมข้ามแม่น้ำ”

เขาพลิกตัวลงจากหลังม้า แต่กลับรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งกัดที่หัวใจ เขาเจ็บปวดจนหน้ามืด เมื่อฝีเท้าไม่มั่นคงก็คุกเข่าลงที่พื้นในทันที

เหล่าทหารพากันตกใจยกใหญ่ รีบเข้าไปช่วยพยุงเขาไว้

“ท่านอ๋อง เป็นอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

เย่จั้นจับข้อมือขององครักษ์เอาไว้ บอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไร แต่ทว่ากลับรู้สึกปวดบิดที่หัวใจ

“หัวใจของข้า...”

เหงื่อเม็ดละเอียดผุดขึ้นเต็มหน้าผากของเย่จั้น

หรือว่าพิษสะกดจิตที่อาซือหลานพูดจะเป็นเรื่องจริง?

เมื่อเห็นว่าเย่จั้นสีหน้าซีดขาว พูดจาลำบาก เหล่าทหารต่างสีหน้าเปลี่ยนในทันที

“แพทย์ทหาร รีบมานี่สิ”

ผู้เฒ่าคนหนึ่งสะพายหีบยาวิ่งขึ้นมาด้านหน้า เมื่อจับชีพจรของเย่จั้นได้ กลับสัมผัสไม่พบสิ่งผิดปกติใด จึงร้อนใจเล็กน้อย

“ท่านอ๋องรู้สึกไม่สบายที่ใดพ่ะย่ะค่ะ?”

เย่จั้นพยายามอ้าปาก แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดออกมา ศีรษะของทรุดลงบนพื้น

ทุกคนต่างตกใจมาก และตะโกนเรียกหลายครั้ง “ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง!”

เย่จั้นกลับหลับตาสนิท ไม่มีความรู้สึกใดๆ

เหล่าทหารทั้งตกใจและกลัว ต่างคนต่างมองหน้ากัน

“ครั้งนี้จะเอาอย่างไรกันดี?”

“แพทย์ทหาร ท่านตรวจรู้หรือไม่ว่าท่านอ๋องป่วยเป็นอะไร?”

ณ เจียงวู

ข่าวการกลับราชสำนักของอินจ้ง ถูกส่งถึงหูของจูอวี้เหยียนในไม่ช้า

นางพิงม่านนุ่มสีแดง แล้วกระตุกมุมริมฝีปากสีแดงของนางขึ้นมา

“อินจ้งผู้นี้ช่างดวงแข็งเหลือเกิน แต่หากบอกว่าเขาตายไปแล้วก็คงน่าเบื่อเกินไป ข้าเตรียมอาหารมื้อใหญ่ไว้ให้เข้าแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องให้เขาลองชิมดู”

นางหัวเราะเบาๆ แล้วถามว่า “สองวันนี้อามู่เอ่อร์เป็นอย่างไรบ้าง?”

หญิงรับใช้พูดตอบด้วยความเคารพ “ราชบุตรเขยอยู่กับองค์หญิงตลอดเพคะ เมื่อครู่ทั้งสองคนยังจูงมือกันออกไปเล่นอยู่เลยเพคะ”

“ดีมาก ได้ยินว่าท่านอ๋องจับตัวอินชิงเสวียนได้แล้ว อีกไม่นาน พวกเขาสองพี่น้องก็จะได้พบกันที่นี่แล้ว ข้าช่างมีเมตตาต่อตระกูลอินเสียจริง”

จูอวี้เหยียนพูดจบก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

เสียงหัวเราะที่เยือกเย็นผ่านเข้าหู เหล่าหญิงรับใช้ต่างพากันก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดจาและยิ่งไม่กล้ามองนาง

จูอวี้เหยียนหัวเราะจนพอใจแล้ว จากนั้นนางก็บิดเอวเหมือนงูน้ำ และลุกขึ้นนั่งจากเบาะนุ่ม

“นำยาถ้วยนั้นที่ต้มเสร็จแล้วไปส่งให้ราชบุตรเขย เมื่อเขาได้พบท่านพ่อและน้องชายของเขา ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องประพฤติตัวให้ดี เพื่อที่เขาจะได้คู่ควรกับความพยายามของข้าที่มีต่อเขาตลอดหลายวันนี้...”