สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 478

เจวี๋ยอิ่งก้มหน้าลงแล้วพูดว่า “กระหม่อมยังไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ ได้ส่งคนไปตามสืบแล้ว”

เย่จิ่งอวี้ตบฉาดลงบนโต๊ะอย่างแรง

พูดด้วยความโมโห “ในโลกนี้มีคนสติฟั่นเฟือนเช่นนี้ด้วยหรือ หากจับตัวคนร้ายได้ ให้เขารับโทษรถแยกร่าง ศาลยุติธรรมส่งคนไปตรวจสอบแล้วหรือไม่?”

เจวี๋ยอิ่งพูดว่า “เจ้าหน้าที่ศาลยุติธรรมไปถึงที่เกิดเหตุแล้วพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้ได้นำร่างส่งมาที่ศาลยุติธรรมแล้ว”

เย่จิ่งอวี้พูดเสียงเข้มว่า “เจ้าคอยฟังข่าวมา แล้วมารายงานข้าได้ทุกเวลา”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เจวี๋ยอิ่งเดินเข้ามาสองก้าว จากนั้นก็ถามขึ้นว่า “ไม่ทราบว่าแม่นางที่ชื่อว่าจังอวี้จิ่น ควรจัดการอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”

เย่จิ่งอวี้ครุ่นคิดแล้วพูดว่า “เอาเงินไว้ให้นาง ช่วยนางหาซื้อบ้านในเมืองหลวง รอให้จับตัวอาซือหลานได้เมื่อใด ค่อยบอกนางว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง”

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา”

เมื่อเจวี๋ยอิ่งออกไปแล้ว เย่จิ่งอวี้สงบจิตใจลง และหยิบสาส์นกราบทูลขึ้นมาอีกครั้ง...

ณ ตำหนักจินหวู

ตกบ่าย ซูฉ่ายเวยมานั่งพูดคุยด้วยครู่หนึ่ง นางไม่ได้นอนหลับอย่างเต็มที่มาหลายคืน เพราะเสียงร้องโหยหวนของสวีจือย่วน หลังจากที่เงียบไปเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ในที่สุดก็นอนหลับได้ในที่สุด และใบหน้ามีชีวิตชีวาขึ้นมาก

“หลายวันนี้ค่อนข้างมีเวลา จึงถักเสื้อผ้าให้แก่ฮ่องเต้น้อยอยู่หลายชุด กุ้ยเฟยอย่าได้รังเกียจนะเพคะ”

“ข้าจะรังเกียจได้อย่างไร ข้าดีใจแทบไม่ทันเชียวล่ะ”

อินชิงเสวียนรับเสื้อผ้ามา และเห็นรอยบวมแดงที่นิ้วมือของซูฉ่ายเวย

ซูฉ่ายเวยไม่ชำนาญทำงานเย็บปักถักร้อย เพื่อให้ได้เสื้อผ้าตัวเล็กๆ เหล่านี้ นางอดหลับอดนอนมาหลายวันหลายคืน และนิ้วมือก็เต็มไปด้วยรูเข็มจำนวนนับไม่ถ้วน

อินชิงเสวียนใช้ความคิดหยิบแผ่นแปะแผลออกมาจากมิติอยู่หลายชิ้น และแปะลงบนนิ้วมือของนาง

ซูฉ่ายเวยรีบพูดว่า “เหนียงเหนียงวางใจได้เพคะ หม่อมฉันจะใช้ความสามารถทั้งหมด เพื่อเปลี่ยนสินค้าของพวกเราให้กลายเป็นเม็ดเงินแน่นอนเพคะ”

อินชิงเสวียนยิ้มและพยักหน้า จากนั้นก็หยิบของให้นางนำกลับไปขายอีกเล็กน้อย

หลังจากซูฉ่ายเวยไปแล้ว นางได้ใช้น้ำพุวิญญาณซักเสื้อผ้าตัวเล็กเหล่านั้นอีกรอบ คำโบราณกล่าวว่า ไม่ควรคิดร้ายต่อใคร แต่พึงระวังคนคิดร้ายต่อเรา จึงต้องระมัดระวังให้ดีที่สุดเพื่อลูกของตัวเอง

เมื่อตากผ้าเรียบร้อยแล้ว อินชิงเสวียนก็กลับเข้าในตำหนัก เมื่อเห็นเสี่ยวหนานเฟิงและไป๋เสวี่ยเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน อินชิงเสวียนไม่อาจให้เขาเรียนรู้สิ่งต่างๆ ได้ทุกวัน จึงหยิบแผนการสอนขึ้นมา และเผลอทำปากกาลูกลื่นหล่นจากโต๊ะโดยไม่ตั้งใจ

อินชิงเสวียนย่อตัวลง ยื่นมือไปหยิบปากกาที่อยู่ใต้เบาะนั่ง แต่กลับสัมผัสเข้ากับบางสิ่งที่คล้ายกับเหรียญ

มันมีขนาดประมาณฝ่ามือ วัสดุก็คล้ายกับหยก และด้านบนถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่น

อินชิงเสวียนหยิบกระดาษเปียกออกมา พร้อมกับเช็ดฝุ่นที่เกาะอยู่บนหินหยก ทันใดนั้นก็มีตัวอักษรเล็กๆ สองสามตัวที่มีลายเส้นอันแหลมคมปรากฏขึ้น

เสียงศักดิ์สิทธิ์ ตราประทับ ด้านล่างสุดมีตัวอักษร ‘เซียว’ เขียนไว้ตัวเล็กๆ