สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 499

สติสัมปชัญญะของเย่‍จิ่ง‍อวี้ตกอยู่ในภวังค์ทันที

“เสวียน‍เอ๋อร์ เจ้าแน่ใจหรือว่านักฆ่าคือคนเหล่านี้จริงๆ”

อินชิงเสวียนพูดไม่ออกชั่วขณะ หากนางไม่รู้ว่าเย่‍จิ่ง‍อวี้ถูกครอบงำโดยกู่เสน่หา อินชิงเสวียนคงจะสงสัยว่าฝ่าบาทที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ใช่คนเดิม

ฮ่องเต้น้อยที่ครั้งหนึ่งเคยเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยว แววตาเฉียบคม กลับกลายมาเป็นเช่นนี้ ซึ่งทำให้นางทั้งหงุดหงิด ทั้งปวดใจจริงๆ

ไม่ว่าต้องใช้วิธีใด นางก็ต้องช่วยเย่‍จิ่ง‍อวี้กำจัดพิษกู่ให้ได้ นังแม่มดจูอวี้เหยียนก็ต้องชดใช้เช่นกัน

“หม่อมฉันแน่ใจ ทหารองครักษ์เหล่านี้ล้วนถูกส่งมาจากฝ่าบาท แม้ว่าฝ่าบาทจะไม่เชื่อหม่อมฉัน แต่จะไม่เชื่อพวกเขาหรือเพคะ”

ทหารองครักษ์คุกเข่าลงทันที ก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า “คนเหล่านี้คือคนที่มาที่ตำหนักจินหวูเพื่อลอบสังหารจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”

จูอวี้เหยียนกล่าวอีกครั้ง “ฝ่าบาท เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน”

อินชิงเสวียนจึงพูดว่า “ฝ่าบาท มีสายตาหลายคู่จ้องมองอยู่ หม่อมฉันจะโป้ปดมดเท็จได้หรือเพคะ”

เย่‍จิ่ง‍อวี้ตกอยู่ในความสับสนเนื่องจากอิทธิพลของหนอนกู่ แต่ตอนนี้เมื่อเขาได้ยินพวกนางทะเลาะกัน เขาก็เริ่มปวดหัวอีกครั้ง

“เรื่องนี้ไว้ค่อยว่ากันใหม่พรุ่งนี้ ออกไปให้หมดเถอะ”

จูอวี้เหยียนเหลือบมองอินชิงเสวียนอย่างเย็นชา และออกจากห้องหนังสือพร้อมกับหญิงสาวเหล่านั้น

ส่วนอินชิงเสวียนเมื่อเห็นเย่‍จิ่ง‍อวี้จับหน้าผากตัวเอง นางก็ยอบกายคำนับ

“หม่อมฉันก็ขอทูลลาเพคะ”

“เสวียน‍เอ๋อร์...”

เย่‍จิ่ง‍อวี้เรียกนาง แต่อินชิงเสวียนไม่ได้หันกลับมามอง

ตอนนี้เขาไม่เป็นปกติ พูดมากไปก็เปล่าประโยชน์ ปล่อยให้เขาสงบลงเองดีกว่า

เมื่ออินชิงเสวียนออกจากห้องหนังสือ จูอวี้เหยียนและคนอื่นๆ ก็กลับไปที่หอซีอวิ๋นแล้ว

เมื่อมองดูไส้ตะเกียงที่กำลังจะหมด จูอวี้เหยียนก็ดูเหมือนจะเห็นใบหน้าอันเปี่ยมด้วยความรักของผู้เป็นมารดา

นัยน์ตาหยาดเยิ้มค่อยๆ เป็นประกายแดงฉาน

อารมณ์ของนางไม่ได้ผันผวนเช่นนี้มานานแล้ว

หลังจากมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง จูอวี้เหยียนก็ระงับอารมณ์ที่ไม่พึงประสงค์เหล่านี้ทันที พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นี่ก็ดึกมากแล้ว พวกเจ้าทุกคนออกไปเถอะ”

ฟางรั่วชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ทำไมอินชิงเสวียนถึงรู้เรื่องเหล่านี้ ข้าสงสัยว่ามีคนทรยศในหมู่พวกเรา”

จูอวี้เหยียนกำลังจะยกถ้วยชาขึ้นดื่ม เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็ชะงักไปชั่วขณะ

เรื่องนี้น่าสงสัยจริงๆ

อินชิงเสวียนจะเปิดเผยตัวตนของพวกนางได้อย่างไร หรือมีคนทรยศนางจริงๆ?

ดวงตาที่เย็นชากวาดมองไปที่หญิงสาวเหล่านั้น ทุกคนก้มหน้าลงทันที พูดอย่างหวาดกลัว “พวกบ่าวจงรักภักดีต่อราชครู ไม่มีวันกล้าทรยศต่อราชครูเด็ดขาด”