สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 526

แต่ไม่ว่าจูอวี้เหยียนจะเกลียดนางมากเพียงใด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ตำแหน่งใหญ่กว่าหนึ่งขั้นยังฆ่าคนได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าอินชิงเสวียนอยู่ในฐานะที่สูงกว่านางหลายขั้น ในเมื่อเลือกที่จะเข้าวัง ก็ทำได้เพียงอดทนเท่านั้น

“ได้ ข้าจะไปกับพวกเจ้า หากพวกเจ้ากล้าใช้เครื่องมือทรมาน ข้าจะรายงานต่อฝ่าบาทอย่างดีเชียว”

เสี่ยวอานจื่อขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจนาง แล้วจึงพาองครักษ์กลับไปรายงาน

จูอวี้เหยียนตามมาข้างหลัง คิดในใจว่าถ้าอินชิงเสวียนทรมานนางอีก นางจะทำอย่างไรดี

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าจูอวี้เหยียนจะคิดมากเกินไป อินชิงเสวียนให้หมัวมัวเฒ่ามาสอนกฎเกณฑ์และมารยาทในวังให้นางจริง

ส่วนตัวเองกลับนั่งอยู่ข้างๆ กินองุ่น มองดูพวกนางอย่างสบายใจ

จูอวี้เหยียนเกลียดนางแทบตาย แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ ทำได้เพียงปฏิบัติตามหมัวมัวเฒ่าที่สอนว่าจะเดินอย่างไร สอนว่าต้องถวายพระพรเจ้านายแต่ละตำหนักอย่างไร ทำซ้ำๆ อยู่เช่นนั้น

ชั่วพริบตาท้องฟ้าก็มืดลง อินชิงเสวียนเรียกเสี่ยวอานจื่อเข้ามา

“คืนนี้ทำเนื้อย่างเสียบไม้กันเถอะ ให้พวกเจ้าได้กินด้วย”

“ขอบพระทัยพระสนม”

เสี่ยวอานจื่อดีใจมาก วิ่งออกไปอย่างยินดีปรีดา

อินชิงเสวียนยิ้ม และเอนกายบนเก้าอี้ตัวยาวอีกครั้ง

ตรงกลางห้อง จูอวี้เหยียนยังคงเรียนรู้มารยาท ต้องอดทนมากขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบจะระเบิด

อินชิงเสวียนกลับยังคงอดทน ท่าทางไม่รีบร้อน

ในความเป็นจริงนางไม่สงบเท่าที่แสดงสีหน้าออกมา ไม่เพียงแต่กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันที่ทางด้านเย่จั้น ยังกลัวว่าแผนของนางจะไม่ได้ผล กลับกลายเป็นอันตรายต่อเย่‍จิ่ง‍อวี้แทน

นางไม่กล้ากดดันจูอวี้เหยียนมากเกินไป เพราะกลัวว่านางจะเป็นเช่นหมาที่จนตรอก ยอมให้พังพินาศพร้อมกับนางหมด

แต่สำหรับจูอวี้เหยียน การทรมานแบบนี้เจ็บปวดยิ่งกว่าการถูกทุบตีเสียอีก นางอยากจะระเบิดโทสะหลายครั้ง แต่นางก็สะกดกลั้นอารมณ์ไว้

หลังจากนั้นไม่นาน กลิ่นหอมที่ไม่เคยได้กลิ่นก็โชยกรุ่นมาจากเรือน จูอวี้เหยียนทนไม่ไหวจึงพูดว่า “ถึงเวลารบประทานอาหารแล้ว พระสนมยังต้องการให้หม่อมฉันฝึกอีกนานแค่ไหน”

“แน่นอนว่าต้องฝึกจนกว่าข้าจะพอใจ”

นางเดินลงจากเก้าอี้ตัวยาว ตรงเข้ามาหาจูอวี้เหยียน

“จูอวี้เหยียน ทางที่ดีเจ้าจงเลิกคิดตุกติกเถอะ คืนนี้ไม่มีใครคอยหนุนหลังเจ้า ถ้าเกิดข้าไม่ระวังทำเจ้าตาย เจ้าก็เป็นแค่สาวใช้ที่ตาย เจ้าควรรู้ไว้ด้วย ว่าในวังหลังยังมีนายหญิงที่ไม่ได้รับการอวยยศอีกเท่าไหร่ ขาดเจ้าไปสักคนหรือมีเจ้าเพิ่มอีกคนก็ไม่ต่างกัน”

“เจ้าขู่ข้า?”

อินชิงเสวียนพยักหน้าอย่างไม่เกรงกลัว

“เข้าใจเช่นนั้นก็ได้”

แน่นอนว่ายังมีปัญหาเรื่องระยะห่างด้วย อินชิงเสวียนไม่มีทางปล่อยให้นางกัดมือตัวเองได้

ดวงตาของจูอวี้เหยียนแดงก่ำด้วยความโกรธ สีหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียวสลับกับซีดขาว

อินชิงเสวียนกลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวยาว

“มีประโยคหนึ่งที่บอกว่าอะไรนะ อ้อ จริงสิ ข้าชอบที่เจ้าไม่ชอบหน้าข้า แต่ทำอะไรข้าไม่ได้ จูอวี้เหยียน จงยอมรับชะตากรรมซะ”

นางเอนตัวนั่งบนเก้าอี้ตัวยาวอย่างสบายอารมณ์ แล้วพูดกับจังหมัวมัวว่า “สอนนางต่อ”