สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 553

ระหว่างทางกลับ อินชิงเสวียนยังคงระมัดระวังตัวขึ้นสุด จนกระทั่งเข้าใกล้ประตูจิ้งอัน นางจึงผ่อนคลายเล็กน้อย

ไม่ไกลนัก มีชายคนหนึ่งกำลังตะโกนเรียกลูกค้ามาซื้อขนมเปี๊ยะนึ่ง สายตาจ้องมองไปที่รถม้าเป็นครั้งคราว

เมื่อเห็นอินชิงเสวียนเข้าวัง คนผู้นั้นก็เดินเข้าไปในตรอกข้างๆ ทันที

ในนั้นยังมีอีกหลายหาบตั้งอยู่ ข้างหาบมีคนอีหลายคนกำลังนั่งยองๆ อยู่

“เป็นอย่างไรบ้าง” คนหนึ่งถาม

ชายร่างเตี้ยที่แบกหาบพูดด้วยภาษาของพวกเขาว่า “แปลกมาก เห็นได้ชัดว่าสตรีคนนี้ไม่รู้วรยุทธ์ แต่ให้ความรู้สึกแข็งแกร่งแก่ผู้พบเห็น”

อีกคนถามว่า “หรือเจ้าคิดไปเอง สนมในวังจะรู้วรยุทธ์ได้อย่างไร”

คนก่อนหน้านี้พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “นางแข็งแกร่งจริงๆ เราจะหุนหันพลันแล่นไม่ได้”

คนที่อยู่อีกฟากหนึ่งยิ้มอย่างเหยียดหยาม

“ก็แค่ผู้หญิงยิงเรือ มีอะไรต้องกลัว องครักษ์เงาในวังพวกนั้นก็ตายด้วยน้ำมือของเราไม่ใช่รึ”

“ที่พูดมาก็มีเหตุผล พระสนมคนนี้ก็เป็นเพียงผู้หญิงยิงเรือ เหล่าซานระมัดระวังเกินเหตุ”

คนที่มีตาสามเหลี่ยมจากหนึ่งในนั้นอ้าปาก เลียริมฝีปากแล้วพูดว่า “หญิงผู้นี้หน้าตาสะสวยจริงๆ เมื่อพวกเจ้าถามถึงที่อยู่ของพิณได้แล้ว ก็ส่งนางให้ข้าเพลิดเพลินหน่อยได้หรือไม่”

อีกคนหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ของดีมาเป็นคู่ ขืนเจ้าเอาไปกินคนเดียว จะถือว่าไร้น้ำใจต่อพี่น้องนะ”

ชายตาสามเหลี่ยมยิ้มอย่างหยาบคาย กลืนน้ำลายแล้วพูดว่า “งั้นเราสองคนมาด้วยกันก็ได้”

ทั้งหมดหัวเราะเฮฮากันสักพัก จากนั้นกระซิบส่งภาษากันอีกหลายคำ แล้วแยกย้ายกันไป

อินชิงเสวียนกลับมาถึงตำหนักจินหวูแล้ว เย่ไห่ถังเรียกนางอยู่หลายครั้ง กว่านางจะได้ยิน

เย่ไห่ถังเบ้ปากเล็กจิ้มลิ้ม

“เสด็จพี่สะใภ้ ท่านกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมเหมือนสติหลุดไปอย่างไรอย่างนั้น”

“อ่า ข้ากำลังคิดเรื่องสูญเสียความทรงจำของพี่ใหญ่อยู่น่ะ”

น้ำชาในถ้วยหมดอย่างรวดเร็ว อินชิงเสวียนกำลังจะเทอีกถ้วย ก็เห็นอวิ๋นฉ่ายวิ่งเข้ามาจากด้านนอก

“พระสนม ท่านกลับมาแล้ว องค์ชายน้อยของเราสุดยอดมาก ฝ่าบาทสอนให้เขาเขียนคำว่าคน เขาก็เขียนได้จริงๆ”

เมื่อเห็นใบหน้าที่ภาคภูมิใจของอวิ๋นฉ่าย อินชิงเสวียนก็ยิ้มละไม

“เด็กที่อายุไม่ถึงหนึ่งขวบ จะเขียนอะไรได้ ต้องเป็นแมวตาบอดสะดุดหนูตายแล้ว ที่เป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นแหละ”

อวิ๋นฉ่ายโต้แย้งด้วยเหตุผลทันที

“ไม่ใช่เพคะ องค์ชายน้อยของเราฉลาดมาก สามารถเรียกจังอวี้จิ่นว่าอวี้ได้แล้ว ยังยอมให้นางอุ้มด้วย”

“เก่งขนาดนั้นเชียว ข้าอยากจะเห็นแล้ว เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงล่ะ?”

เมื่อได้ยินอินชิงเสวียนถามถึง อวิ๋นฉ่ายก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

“จังอวี้จิ่นอุ้มองค์ชายน้อยมาก่อนแล้วนี่เพคะ เมื่อครู่ข้าพบกับเซียงหลานบนถนน พูดคุยกับนางไม่กี่คำ หรือว่า...พวกนางยังไม่กลับมา?”