สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 556

เสียงของเย่‍จิ่ง‍อวี้นั้นเย็นชาราวกับยมบาลในนรกภูมิ อันทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว

ทันใดนั้นเหล่าบ่าวไพร่ก็หวาดกลัว ต่างคุกเข่ากับบนพื้นเพื่อขอความเมตตา หวังว่าฝ่าบาทจะไว้ชีวิตพวกนาง

แต่กลับถูกเย่‍จิ่ง‍อวี้เตะออกไป พูดอย่างเย็นชา “ประหารได้”

องครักษ์รีบรุดเข้ามาราวหมาป่าดั่งเสือทันที ลากคนทั้งหมดเหล่านี้ไปที่ลาน และหยิบไม้กระดานขึ้นมาโดยไม่มีคำอธิบายใดๆ

ชั่วครู่หนึ่ง ตำหนักจิ้งอานก็เต็มไปด้วยเสียงโหยหวน เลือดนองเป็นแม่น้ำ

เย่‍จิ่ง‍อวี้รับเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงมาอุ้มด้วยสีหน้าปวดใจ เกลือกหน้ากับใบหน้าอันอ่อนนุ่มของเขา

“จ้าวเอ๋อร์ไม่ต้องกลัว ข้าจะตามหมอหลวงมาเดี๋ยวนี้ มารักษาให้จ้าวเอ๋อร์”

เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงจับหน้าเย่‍จิ่ง‍อวี้อย่างรู้ความ พูดด้วยเสียงเจื้อยแจ้ว “คิดถึงเด็จพ่อ~”

เมื่อมองดูมือที่บวมแดงของเสี่ยว‍หนาน‍เฟิง น้ำตาของอินชิงเสวียนก็รินไหล

“จ้าวเอ๋อร์เจ็บหรือไม่”

เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงส่ายศีรษะเล็กๆ

“ไม่เจ็บเจ็บ~”

เลือดไหลเยอะเพียงนี้ จะไม่เจ็บได้อย่างไร

อินชิงเสวียนสูดจมูก พูดว่า “รีบไปเถอะ แม่จะทายาให้เจ้า”

อย่างไรก็ตาม เมื่อกลับมาถึงตำหนักจินหวู อินชิงเสวียนรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าบาดแผลของเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงหายเป็นปกติราวปาฏิหาริย์

หลังจากเช็ดเลือดแล้ว มือน้อยก็ขาวนุ่มนิ่ม ไม่มีความเสียหายใดๆ เลย

เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็ประหลาดใจเช่นกัน โดยจับมือเล็กๆ ของเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงขึ้น แล้วพลิกกลับไปกลับมาเพื่อตรวจดู

เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงลืมไปแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเล่นเส้นผมของเย่‍จิ่ง‍อวี้

ไป๋เสวี่ยก็ตามเข้ามานั่งข้างเตียง ดวงตาสุนัขจ้องมองที่เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงอย่างไม่วางตา

แววตานั้นเต็มไปด้วยเป็นห่วงพะวง

อินชิงเสวียนลูบหัวของมัน แล้วพูดเบาๆ “ขอบคุณเจ้านะ”

ไป๋เสวี่ยดูเหมือนจะเข้าใจ เห่ารับอย่างอ่อนโยน

เย่‍จิ่ง‍อวี้มองไปที่อินชิงเสวียน

“หรือว่า...นี่คือผลพวงจากน้ำทิพย์ด้วย?”

อินชิงเสวียนส่ายศีรษะ

หลังจากที่หมอหลวงเหลียงจากไปแล้ว เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็ถามอีกครั้ง “เรื่องลู่จิ้งเสียน เสวียน‍เอ๋อร์ต้องการจัดการกับอย่างไร”

เมื่อนึกถึงสตรีที่ชั่วร้ายคนนี้ อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะเดือดดาลเกรี้ยวกราด

“คนเลวทรามเช่นลู่จิ้งเสียน จะปล่อยให้นางตายง่ายๆ อย่างนี้ไม่ได้”

เย่‍จิ่ง‍อวี้ไม่มีความรู้สึกต่อลู่จิ้งเสียนแม้แต่น้อย ยิ่งเมื่อเห็นนางทำร้ายจ้าวเอ๋อร์ขนาดนี้ ในใจย่อมรู้สึกเกลียดชังอยู่แล้ว

กล่าวว่า “งั้นให้เสวียน‍เอ๋อร์จัดการได้เลย”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”

อินชิงเสวียนอุ้มลูก และโค้งคำนับเล็กน้อย

เย่‍จิ่ง‍อวี้มองนางด้วยสายตาอ่อนโยน ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววรู้สึกผิด

“เจ้ากับจ้าวเอ๋อร์อยู่กับข้า ต้องลำบากแล้ว”

เรื่องเช่นนี้ไม่ใช่ความผิดของเขาเลย

อินชิงเสวียนกำลังจะพูด ก็ได้ยินเสี่ยวอานจื่อมารายงาน

“ฝ่าบาท พระสนม ใต้เท้าอินมาพ่ะย่ะค่ะ กำลังรออยู่ที่ประตูวัง”