สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 741

ดวงตาของเย่จิ่งอวี้เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เขาลดเสียงลงแล้วถามว่า “ที่ไหน”

“ข้าก็บอกอย่างแน่นอนไม่ได้”

นี่เป็นเพียงความรู้สึกชนิดหนึ่ง ยังไม่แม่นยำขนาดนั้น

“อาอวี้ เรากลับกันเถอะ!”

อินชิงเสวียนขนลุกซู่ ถึงขั้นสัมผัสได้ถึงความอาฆาตพยาบาทของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ

เย่จิ่งอวี้เหยียดแขนออก กอดอินชิงเสวียนไว้ และพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่นี่”

สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นแปลกมาก จนเย่จิ่งอวี้อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

อินชิงเสวียนเห็นว่าเขายังไม่อยากกลับ จึงไม่พูดอะไรอีก ในวังหลวงไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เย่จิ่งอวี้ก็สามารถยืนเคียงข้างนางได้ และนางก็สามารถเสี่ยงอันตรายเพื่อเขาได้เช่นกัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ายังมีมิติ

“อืม”

อินชิงเสวียนยิ้มอ่อนโยน พิงอยู่ในอ้อมอกของเย่จิ่งอวี้

เมื่อเห็นสาวน้อยพิงตัวเองเหมือนกับนกน้อยก็ไม่ปาน ทันใดนั้นเย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกถึงความรับผิดชอบอันแรงกล้าในใจ

เสวียนเอ๋อร์เชื่อใจเขามากเพียงนี้ เขาต้องปกป้องความปลอดภัยของนางให้ได้

ทั้งสองระมัดระวังตลอดทาง ขณะที่เดินเข้าไปในหุบเขาลึก

ธารน้ำไหลผ่านเท้า ใสจนเห็นก้นบึ้ง เสียงน้ำไหลซู่ซ่าก็ฟังดูผ่อนคลายอย่างอธิบายไม่ถูก

อินชิงเสวียนมองดูดอกไม้ป่าทั้งสองด้าน รู้สึกโหยหาอยู่ในใจ

ผู้หญิงทุกคนชอบความโรแมนติก แต่น่าเสียดายที่เย่จิ่งอวี้ไม่ใช่คนสมัยใหม่ เกรงว่าเขาอาจจะไม่เก็บดอกไม้ส่งให้นาง

เมื่อเห็นสาวน้อยจ้องมองไปที่ดอกไม้ป่าหลากสีสัน เย่จิ่งอวี้ก็ก้มลงเก็บดอกไม้หลายดอก แล้ววางไว้ในมือของอินชิงเสวียน

หลุบตาลงถามว่า “เสวียนเอ๋อร์ชอบดอกไม้เหล่านี้หรือ”

อินชิงเสวียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นเม้มริมฝีปาก พยักหน้าอย่างอ่อนหวาน

“ชอบ”

นางก้มศีรษะลงดมกลิ่นดอกไม้ป่า ทันใดนั้นก็พบว่าดวงตาคู่นั้นที่เหมือนหนามทิ่มแทงหลังหายไปแล้ว

เขาจ้องเขม็งตรงไปที่ทั้งสอง ดวงตามืดมน...

ณ ริมทะเล

เย่จิ่งหลานกำลังคิดว่าจะช็อตคาวาสึบาเมะให้ตายไปเลยดีหรือไม่

โมริตะคาวาสึบาเมะก็อดทนเช่นกัน ไม่รู้ว่าตัวเองควรแสดงวรยุทธ์ที่แท้จริงดีหรือไม่

เขาได้ปกป้องร่างกายทั้งหมดด้วยพลังชี่แท้อันแกร่งกล้าแล้ว แต่ความรู้สึกแสบร้อนเหมือนกับเข็มเงินหมื่นเล่มที่แทงผิวหนังและเนื้อยังคงอยู่ ระลอกคลื่นของอาการชาก็รู้สึกได้ที่แขนขาของเขาด้วย

หากต้องการออกไปตอนนี้ อาจสูญเสียความพยายามก่อนหน้านี้ทั้งหมด แต่ถ้าปล่อยให้สิ่งที่ไม่รู้นี้กัดกินตัวเอง ก็เกรงว่าจะไม่สามารถทำอะไรสำเร็จได้ อาจต้องตายไปเข้าเฝ้าเทพงูแล้ว

ในขณะที่เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป เย่จิ่งหลานก็ตัดสินใจเลือกแล้ว

เจ้าโง่น้อยนี่กล้ามาที่นี่เพียงลำพัง ฉะนั้นต้องมีฐานะไม่ธรรมดาแน่ ถ้าเขาตายแบบนี้ คงน่าเสียดายเกินไป

เขาตะโกนลงไปในน้ำทันที แอบปิดสวิตช์ไฟฟ้าที่ฝังอยู่ในทรายอย่างเงียบๆ

“สหาย เจ้าไม่ต้องกลัว ข้ามาช่วยเจ้าแล้ว”