สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 750

กวนเซี่ยววิ่งออกจากโรงเตี๊ยม พูดอย่างตื่นเต้น “ยังมีห้องว่างอยู่ สามารถเข้าพักได้”

แต่เห็นว่าฟางรั่วตัวสั่นไปทั้งร่าง เหมือนจะยืนโงนเงน

เขารีบถามว่า “เกิดอะไรขึ้น”

“ข้าเริ่มเหนื่อยแล้ว เข้าไปพักก่อนเถอะ!”

ฝ่ามือของฟางรั่วเต็มไปด้วยเหงื่อ

กวนเซี่ยวไม่กล้าชักช้า รีบประคองนางเข้าไปในห้องพัก

“เจ้านอนพักสักครู่ ข้าจะไปตามหมอมา”

“ไม่ต้อง ข้าอยากนอนสักพัก เจ้าออกไปก่อน!”

ฟางรั่วพูดจบก็หลับตา

กวนเซี่ยวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปิดประตู ปล่อยให้นางพักผ่อนอยู่ในห้อง

ฟางรั่วรออยู่ครู่หนึ่งแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง

นางติดตามอาซือหลานมาตั้งแต่อายุไม่กี่ขวบ ทุกอย่างเกี่ยวกับเขา นางคุ้นเคยดีที่สุด

ทุกอากัปกิริยาการเคลื่อนไหวของเขา เหมือนจะประทับอยู่ในหัวใจของฟางรั่ว

แม้ว่าเขาจะเปลี่ยนกลิ่นอายของตัวเองด้วยเครื่องเทศพิเศษ แต่ฟางรั่วก็ยังคงจำการก้าวย่างของเขาได้

นางสามารถเอาหัวเป็นประกันได้ ว่าชายที่สวมหมวกสานใบใหญ่ คืออาซือหลานแน่ๆ

ความตื่นเต้นและความโกรธค่อยๆ จางหายไป ฟางรั่วก็ค่อยๆ กลับคืนสู่ความสงบก่อนหน้านี้

แน่นอนว่าการเดาของนางนั้นถูกต้อง ไม่เพียงแต่อาซือหลานจะยังไม่ตาย แต่เขายังเปลี่ยนตัวตนของเขาด้วย แต่ไม่รู้ว่าตัวตนปัจจุบันของเขาคือใคร และความสัมพันธ์ระหว่างเขากับสำนักต่างๆ เป็นอย่างไร

จำเป็นต้องค้นหาตัวตนปัจจุบันของอาซือหลานให้ได้ก่อน รวมถึงเครือข่ายความสัมพันธ์ของเขาในเป่ยไห่ จากนั้นจึงหาคนที่สามารถช่วยนางแก้แค้นได้

ในเวลาเดียวกัน ตัวนางเองก็ต้องปกปิดร่องรอยให้มากที่สุด

ในเมื่อนางจำอาซือหลานได้ อาซือหลานก็ต้องจำนางได้ วันนี้นางอาจจะปฏิบัติต่อนางเหมือนคนสัญจรไปมาธรรมดาๆ แต่ถ้าพบกันอีกครั้ง ตัวตนจะถูกเปิดเผยอย่างแน่นอน

ตอนนี้นาสูญเสียวรยุทธ์แล้ว วรยุทธ์ของกวนเซี่ยวก็แค่พอถูไถ สามารถจัดการกับโจรธรรมดาๆ ได้เท่านั้น เมื่ออยู่ต่อหน้ายอดฝีมือจากสำนักต่างๆ ในเป่ยไห่ ก็ไม่ต่างจากเด็กหัดเดิน สู้หน้าใครไม่ได้เลย

เพิ่งมาถึงที่นี่ ฟางรั่วก็ถอนหายใจอย่างหนัก

นางกับอาซือหลานต้องตายกันไปข้างหนึ่ง ไม่ต้องการทำให้กวนเซี่ยวลำบากอีก เมื่อมองย้อนกลับไปในการเดินทางครั้งนี้ เขาห่วงใยนางมาก จนแม้แต่คนใจหินยังต้องละลาย ยิ่งกว่านั้น ความเยือกเย็นของฟางรั่วล้วนเป็นของปลอม

ฟางรั่วกระตุกมุมปากขึ้นยิ้มอย่างขมขื่น

นี่คือที่เรียกว่ามีบุพเพแต่ไร้วาสนากระมัง นางกับกวนเซี่ยวไม่ใช่คนบนเส้นทางเดียวกันมาแต่แรก

เมื่อมองขึ้นไป ก็เห็นร่างสูงยืนอยู่ที่ประตู ขอบตาของฟางรั่วแดงเล็กน้อย

นางถือรองเท้าปักเดินเท้าเปล่ามาที่หน้าต่าง

ฤดูหนาวในเป่ยไห่ไม่หนาว หน้าต่างเปิดอยู่ทั้งหมด ด้านนอกเป็นทางด้านหลังโรงเตี๊ยม มีทางเดินเล็กๆ เงียบสงบและมีกองหญ้าเหี่ยวๆ อยู่ข้างๆ เมื่อเดินไปอีกหน่อย ก็จะเป็นชายฝั่งทะเล

โมริตะคาวาสึบาเมะยังต้องการค้นหาข้อมูลเพิ่มเติม จึงพูดอย่างยินดี “แน่นอนอยู่แล้ว สหายเย่อยากกินอะไร ไม่ต้องเกรงใจ ค่าสุราอาหารข้ารับผิดชอบเอง”

เย่จิ่งหลานหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “สหายเถียนใจกว้างจริงๆ งั้นข้าจะไม่เกรงใจแล้ว”

เย่จิ่งหลานสั่งสุราและอาหารโต๊ะใหญ่ โมริตะคาวาสึบาเมะยังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้า

เมื่อคืนเขาก็ได้ยินเสียงโกลาหลวุ่นวาย เดิมทีอยากจะลงไปดูบนภูเขา ทว่าเงินทองขาดมือ จึงฉวยโอกาสปล้นในตอนกลางคืน หลังจากยุ่งถึงสองชั่วยามเต็มๆ ในที่สุดก็ขโมยมาได้กว่าสองพันตำลึง เมื่อเขามาถึงตีนเขา ทุกคนก็แยกย้ายกันไปหมดแล้ว

อาหารและเครื่องดื่มถูกยกมาตั้งอย่างรวดเร็ว ทั้งสองก็ชนถ้วยกัน

โมริตะคาวาสึบาเมะดื่มหนึ่งอึก แล้วถามว่า “ข้าได้ยินมาว่าอาวุธที่ร้ายกาจที่สุดในหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์คือพิณ นี่เป็นข่าวลือ หรือมีของวิเศษเช่นนี้อยู่ในโลกจริงๆ”

เย่จิ่งหลานหน้าแดง สายตาเริ่มออกอาการเมาเล็กน้อย

เขาคีบอาหารใส่ปากแล้วพูดว่า “สิ่งนี้ร้ายกาจจริง แต่น่าเสียดาย ตอนนี้ไม่มีใครสามารถใช้พลังที่แท้จริงได้แล้ว”

โมริตะคาวาสึบาเมะรีบเทสุราอีกให้เขาอีกถ้วย แล้วถามว่า “ได้ยินมาว่าผู้คุมตราเซี่ยวใช้พิณนี้เพื่อต่อต้านชาวตงหลิวหลายครั้ง ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องเท็จงั้นหรือ”

เย่จิ่งหลานหัวเราะและพูดว่า “ใช้หลายครั้งจริง แต่ตอนนี้คนได้รับบาดเจ็บสาหัส กำลังพักรักษาตัวอยู่ในหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ เกรงว่าจะไม่สามารถเล่นพิณได้อีกต่อไปแล้ว”

โมริตะคาวาสึบาเมะรีบถาม “มีสาเหตุมาจากอะไรหรือ”

เย่จิ่งหลานถอนหายใจและพูดว่า “ถูกแว้งกัดน่ะสิ ข้าได้ยินเหล่าลูกศิษย์ในสำนักพูดกันลับๆ ว่า พิณนี้เป็นพิณลึกลับ หากไม่ได้รับการยอมรับจากมัน ผู้ที่ดีดอาจตายหรือเป็นบ้าไป”

เด็กอายุแปดเก้าขวบ ไม่น่าจะมีกลอุบายมากนัก สิ่งที่เขาพูดส่วนใหญ่คงเป็นเรื่องจริง โมริตะคาวาสึบาเมะอดเชื่อไม่ได้

ตอนนี้เจ้าสำนักเซี่ยวถูกจับแล้ว ไม่มีใครสามารถเล่นพิณการเวกได้ นี่เป็นโอกาสดีอย่างไม่ต้องสงสัย ดังนั้นควรส่งข่าวกลับโดยเร็ว