สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 752

อินชิงเสวียนเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว อุ้มเสี่ยวหนานเฟิงขึ้น

เจ้าเด็กอ้วนเหมือนจะตัวหนักขึ้น มีกลิ่นน้ำนมอ่อนๆ หอมกรุ่นติดตัว

เสี่ยวหนานเฟิงยื่นมือเล็กๆ ออก กอดคอของอินชิงเสวียน แล้ววางแก้มนุ่มนิ่มซบบนคอของอินชิงเสวียน พูดเบาๆ ว่า “ไม่โกรธๆ”

เซี่ยวอิ๋นหวนยิ้มด้วยความรักใคร่

“จ้าวเอ๋อร์เชื่อฟังมาก มีข่าวจากเจ้าสำนักเซี่ยวหรือไม่”

“ท่านแม่ไม่ต้องกังวล มีเจ้าสำนักเฮ่ออยู่ ไม่มีใครกล้าแอบทำอันตรายกับเจ้าสำนัก แม้ว่าใครบางคนจะมีเจตนาชั่วร้าย แต่ใช่ว่าจะประมือกับเจ้าสำนักเซี่ยวได้”

อินชิงเสวียนหอมแก้มน้อยๆ ของเสี่ยวหนานเฟิง อุ้มเขานั่งบนเก้าอี้ข้างๆ

เจ้าสำนักเซี่ยวเคยแช่ตัวในน้ำพุวิญญาณ หายจากอาการบาดเจ็บภายในแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงทักษะวรยุทธ์ที่แข็งแกร่งของเขา อินชิงเสวียนจึงไม่กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเขามากนัก

ความกังวลในดวงตาของเซี่ยวอิ๋นหวนยังไม่ลดลง

ในช่วงสองวันที่ผ่านมาได้ศึกษาค้นคว้าเพลงพิณอยู่ในหอ ในเวลาว่างก็ไปอยู่เล่นกับหลานชาย ไม่ได้เข้าไปมีส่วนร่วมกับทุกสิ่ง แต่ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ นางล้วนมองเห็นอยู่ในสายตา

เช้าวันนี้ได้ทราบจากฮวาเชียนว่าสองคนผัวเมียทำเรื่องอะไรไว้กับฉุยอวี้ นอกเหนือจากความซาบซึ้งแล้ว ก็รู้สึกกังวลอยู่หลายส่วน

ฉุยอวี้พัดลมติดไฟ ส่งพ่อบุญธรรมไปที่คุกเหล็กเนื้อแกร่ง ต้องเพื่อล้างแค้นเมื่อวานนี้อย่างแน่นอน

เซี่ยวอิ๋นหวนไม่รู้เรื่องคนผู้นี้มากนัก แต่เมื่อพิจารณาจากเหตุการณ์ทั้งหมดทั้งมวลที่เกิดขึ้น ฉุยอวี้ต้องเป็นคนถ่อยที่เจ้าคิดเจ้าแค้นแม้เพียงเรื่องเล็กน้อยแน่นอน

“แม่กลัวว่าฉุยอวี้จะแอบวางแผนสังหารเหี้ยมโหด แม้ว่าเจ้าสำนักเซี่ยวจะมีทักษะวรยุทธ์ล้ำเลิศ แต่ไม่ใช่คนคดเคี้ยวเลี้ยวลดขนาดนั้น หากฉุยอวี้มีเจตนาร้ายต่อเขา เกรงว่า...”

อินชิงเสวียนปลอบใจนางทันที “ไม่หรอกเจ้าค่ะ เจ้าสำนักเฮ่อไม่มีวันปล่อยให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วง ที่เสวียนเอ๋อร์มาหาท่านแม่ เพราะมีเรื่องอื่น”

“เรื่องใดหรือ หรือมีศิษย์สำนักคนใดเมินเฉยไร้มารยาทกับเจ้า”

เซี่ยวอิ๋นหวนมองไปที่อินชิงเสวียนด้วยสายตาอ่อนโยน

อินชิงเสวียนผลิยิ้มเล็กน้อย พูดว่า “ไม่มีเจ้าค่ะ ศิษย์ในสำนักปรองดองเป็นมิตร ดูแลข้ากับอาอวี้เป็นอย่างดี เสวียนเอ๋อร์มาหาท่านแม่เพื่ออยากพูดคุยเรื่องตงหลิวเจ้าค่ะ”

เมื่อรู้ว่าคนตงหลิวอยู่ในเป่ยไห่ เซี่ยวอิ๋นหวนก็ผุดลุกขึ้นทันที

“ไป ไป ทะเล ดูทะเล”

เมื่อคิดว่าลูกต้องอุดอู้อยู่ในห้องทั้งวัน อินชิงเสวียนทนไม่ได้ แต่ก็กลัวอันตราย นางจึงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

กลับได้ยินฮวาเชียนพูดอย่างอ่อนโยนว่า “เด็กๆ ชอบขยับที่สุด จะทนอยู่ในห้องได้อย่างไร อุตส่าห์ได้มาถึงชายทะเล ก็พาจ้าวเอ๋อร์ออกไปดูเถอะ ซื่อเมี่ยวอิน พวกเจ้าก็ไปกับแม่นางอินด้วย”

“งั้น...ก็ได้เจ้าค่ะ”

อินชิงเสวียนเดินไปที่ประตู จากนั้นหันกลับมาเรียกเย่จิ่งหลานและหวังซุ่นออกไปด้วยกัน

คนกลุ่มใหญ่มาถึงชายหาดอย่างเอิกเกริก เมื่อเห็นทะเลที่ส่องประกายระยิบระยับ เสี่ยวหนานเฟิงก็โบกมือน้อยๆ อย่างตื่นเต้น

ตะโกนเสียงดัง “ทะเลๆ ปลาๆ”

เมื่อเห็นลูกชายมีความสุขมากเช่นนี้ จิตใจที่ตึงเครียดของอินชิงเสวียนก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง

ขณะที่กำลังจะวางเสี่ยวหนานเฟิงลงบนพื้น ปล่อยให้เขาวิ่งเล่นเอง ก็ได้ยินใครบางคนที่อยู่ข้างหลังพูดอย่างเย็นชา “อินชิงเสวียน เจ้ามาที่เป่ยไห่จริงๆ ด้วย!”