สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 799

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด ในที่สุดอินชิงเสวียนก็ผล็อยหลับไป

ก่อนนอนมีความคิดเดียวในใจ นิทานกล่อมนอนของเย่จิ่งอวี้ที่มุมานะทำอย่างตั้งใจนั้น น่ากลัวยิ่งกว่าเรื่องเณรน้อยบนภูเขาเสียอีก...

หลังจากนอนหลับจนถึงเที่ยง อินชิงเสวียนก็ลืมตาขึ้นด้วยความพึงพอใจ

เย่จิ่งอวี้กำลังนั่งข้างบ่อน้ำพุวิญญาณโดยที่เปลือยท่อนบนอยู่ แผ่นหลังแข็งแรง มีเส้นเลือดโผล่ออกมาจากแขน ดูมีพลังแข็งแกร่งยิ่งนัก

เมื่อคิดถึงพายุโหมรุนแรงเมื่อคืนนี้ อินชิงเสวียนรู้สึกแข้งขาอ่อนแรง

นางรีบไปที่บ่อน้ำพุ แล้วใช้มือวักน้ำขึ้นมาดื่ม หลังจากดื่มแล้ว ก็รู้สึกสดชื่นในลำคอ ร่างกายฟื้นฟูขึ้นในทันที

พอได้ยินเสียง เย่จิ่งอวี้ก็ลืมตาขึ้นเช่นกัน

“นอนหลับเป็นอย่างไรบ้าง”

อินชิงเสวียนกลอกตามองเขาอย่างไม่สบอารมณ์

“ท่านคิดว่าอย่างไรล่ะ”

เย่จิ่งอวี้ยื่นมือออกไปรั้งตัวนางเข้ามาในอ้อมแขน แล้วถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “หรือว่านิทานของข้า ไม่ดีพองั้นหรือ”

อินชิงเสวียนเหยียดกำปั้นออก ชกหน้าอกของเขาเบาๆ

“ไม่ดี ครั้งหน้าท่านเล่าเรื่องกาลครั้งหนึ่งมีภูเขาลูกหนึ่งดีกว่า!”

“เจ้าบอกเองนะ”

เย่จิ่งอวี้ยิ้มอย่างมีความสุข ยกเข่าลุกขึ้นยืน

“น่าจะเกือบเที่ยงแล้ว ตอนบ่ายข้าต้องฝึกพลังภายในกับท่านตา เราควรออกไปข้างนอกกันได้แล้ว”

เมื่อกลับถึงห้องก็เป็นเวลาเที่ยงวันจริงๆ

อินชิงเสวียนใช้คะแนนสะสมแลกอาหารปรุงสุก ข้าวอุ่นเอง และเนื้อกระป๋องอีกหลายกระป๋อง ทั้งสองคนกินง่ายๆ เย่จิ่งอวี้ก็เข้าไปในห้องลับ ในขณะที่อินชิงเสวียนเดินไปหาเย่จิ่งหลานที่ห้องข้างๆ

ห้องนั้นว่างเปล่า หลังจากถามฮวาเชียน จึงพบว่าเย่จิ่งหลานออกไปกับหวังซุ่นตั้งแต่เช้า

ในชั่วพริบตาก็ไม่ได้เจอเขามาสองสามวันแล้ว อินชิงเสวียนเริ่มคิดถึงขึ้นมา นางจึงอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงไปที่ชายทะเลด้วยกัน

เห็นเย่จิ่งหลานนั่งยองๆ บนก้อนหินมาแต่ไกล ถือแบบแปลนและปากกาลูกลื่นไว้ในมือ กำลังขีดๆ เขียนๆ และมีลำโพงตัวใหญ่ห้อยอยู่รอบคอ ทำหน้าที่เป็นผู้คุมงานก่อสร้างอย่างเต็มที่

สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาคือเรือเหล็กขนาดใหญ่ที่เป็นรูปเป็นร่าง มีคนตอกตะปู บ้างก็เชื่อมอยู่ข้างใต้ ทุกคนต่างปฏิบัติหน้าที่ของตนและทำงานกันไม่หยุด

เมื่อมองดูฉากนี้ อินชิงเสวียนก็รู้สึกว่าขอบตาร้อนผ่าว ไม่รู้ว่าทำไม พูดง่ายๆ ก็คือ นางรู้สึกซาบซึ้งใจมาก

“เด็จอา~”

เสี่ยวหนานเฟิงก็มีดวงตาที่เฉียบคมเช่นกัน เมื่อเห็นเย่จิ่งหลาน ก็โบกมือเล็กๆ ป้อมทันที

อินชิงเสวียนรีบปิดปากของเสี่ยวหนานเฟิง กระซิบข้างหู “เรียกว่าอาก็พอ อย่าพูดคำว่าเสด็จ”

จู่ๆ เสี่ยวหนานเฟิงก็เงยหน้าอ้วนกลมขึ้น มองอินชิงเสวียนตาปริบๆ ท่าทางเหมือนไม่เข้าใจ

อินชิงเสวียนกระซิบ “ถ้าคนเลวรู้ว่าเขาเป็นเสด็จอาของเจ้า เขาจะถูกตีก้น”

เสี่ยวหนานเฟิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพยักหน้าอย่างจริงจัง เลียนแบบท่าทางอินชิงเสวียน กระซิบข้างหูของนางด้วยเสียงแจ๋วๆ “ตีก้น เจ็บๆ”

อินชิงเสวียนกลั้นยิ้มและล้อหลอกต่อ “ใช่ เสด็จอาของเจ้าจะร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ฉะนั้นจึงพูดไม่ได้”

เสี่ยวหนานเฟิงกอดคอของนาง แล้วพูดเสียงนุ่มนิ่ม “ไม่พูด”

“นี่สิเด็กดี เราไปเล่นกับอากันเถอะ”

อินชิงเสวียนจูบใบหน้าเล็กๆ ของลูกชายอย่างแรง และเดินไปหาเย่จิ่งหลานเร็วๆ

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เย่จิ่งหลานก็เงยหน้าขึ้น พูดด้วยใบหน้าที่ไม่มีความสุข “เจ้าคนใจร้าย ยังรู้จักมาดูข้าอีกหรือ ได้ของไปแล้วก็ไม่สนใจอะไรเลย ช่างเป็นเถ้าแก่ที่สะบัดแขนเก่งจริงๆ”

“นี่ยังไม่ถึงเวลาออกไปไม่ใช่หรือ”

เย่จิ่งหลานเหลือบมองนาง จากนั้นหันไปมองทะเลและพูดอย่างเงียบๆ “สิบชาตินั้นนานเกินไป ข้าจะนัดเจ้าไว้ชาติหน้า ว่าอย่างไร”

อินชิงเสวียนพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย “ได้สิ แต่เจ้าต้องอธิษฐานต่อสวรรค์เจ้าก่อน ให้ข้าได้มีมิติที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ในชาติหน้า”

เย่จิ่งหลานหัวเราะและพูดว่า “คืนนี้ข้าจะไปดื่มเหล้ากับพระเจ้า ไม่ว่าอย่างไรก็จะจัดการให้เรียบร้อย”

อินชิงเสวียนจ้องมองเขาแล้วพูดว่า “เลิกโม้ได้แล้ว รีบไปทำงานเถอะ อีกสองวันก็จะสิ้นปีแล้ว นี่เป็นตรุษจีนครั้งแรกของข้าในโลกนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับทุกสิ่ง”

เย่จิ่งหลานตอบอืม

“อย่างไรก็ต้องมีพิธีการ ไม่ว่าเจ้าจะเตรียมอะไรไว้ แค่เตรียมเกี๊ยวไว้ให้ข้าสองจานก็พอ นี่เป็นความเคยชินของคนภาคเหนือ”

อินชิงเสวียนพูดด้วยความโกรธ “พูดเหมือนกับข้าไม่ใช่คนภาคเหนือ เห็นแก่ที่เจ้าทำงานเหนื่อย รายการอาหารสำหรับมื้อเย็นวันส่งท้ายปีเก่าจะให้เจ้าเป็นคนสั่ง”

จู่ๆ เย่จิ่งหลานก็รู้สึกตื่นเต้น

เขาดับก้นบุหรี่ในมือ ปรบมือแล้วพูดว่า “เอาหมูเปรี้ยวหวาน หมูทอดพริกหยวกผัดซอสอะไรพวกนั้นให้เจ้าเป็นคนทำก็พอ ยังมีปลาราดซอส อย่างคำที่บอกว่ามีเหลือกินเหลือใช้ทั้งปีอย่างไรล่ะ หวังว่าจะโชคดีราบรื่น ข้ายังอยากได้ขาหมูตุ๋นน้ำแดง ปีหน้าจะได้เรียกทรัพย์ได้เยอะๆ”

อินชิงเสวียนรู้สึกขบขันกับเขา

“ทำไมเจ้าพูดเหมือนย่าของข้าจัง พูดอะไรเยอะแยะ”

เย่จิ่งหลานเริ่มจริงจังทันที

“พูดมากเกินไปแล้ว ให้ข้าเป็นปู่ของเจ้าก็พอได้”

“เย่จิ่งหลานบ้า กล้าดีอย่างไรมาเอาเปรียบข้า”

อินชิงเสวียนหันกลับมาเตะเขา เย่จิ่งหลานระวังตัวไว้อยู่แล้ว เขากลิ้งออกไปทันที

อินชิงเสวียนไม่อาจปล่อยไปง่ายๆ อยู่แล้ว นางกระโดดลงจากหินวิ่งตามเย่จิ่งหลานไป

ขณะที่ทั้งสองกำลังเล่นกันอยู่ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนข้างหลังตะโกนอย่างไม่แน่ใจ “แม่นางอิน?”