สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 804

หลังจากผ่านไปสามสิบนาที เย่จิ่งอวี้ก็มาถึงป่าไผ่ทางตอนเหนือของเมือง

ป่าแห่งนี้เงียบสงบ ยกเว้นจะมีเสียงใบไผ่ที่ปลิวตามแรงลม

เย่จิ่งอวี้หยุดอยู่ที่ชายป่า ลมปราณอยู่ในจุดตันเถียน ตะโกนไปที่ป่า “มีใครอยู่หรือไม่”

เสียงนั้นถูกกระตุ้นด้วยกำลังภายใน เป็นเหมือนระลอกคลื่นที่กลิ้งไปตามป่าไผ่

เสียงหัวเราะดังมาจากป่า

“ไม่ได้เจอกันหลายปี กำลังภายในของฝ่าบาทก้าวหน้าขึ้นมากขนาดนี้ อาจารย์ยินดีจริงๆ”

เมื่อฟังเสียงที่คุ้นเคยนี้ เย่จิ่งอวี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น

“อาจารย์ เป็นท่านจริงๆ!”

ฮ่องเต้ผู้ล่วงลับหาคนมาเติมเต็มวังหลัง จนหวนไท่เฟยหมดความโปรดปรานภายในสองปีหลังให้กำเนิดเย่จิ่งอวี้

เสด็จแม่ไม่ได้รับความโปรดปราน เป็นเรื่องยากสำหรับลูกชายที่จะทำให้ฮ่องเต้พอใจ

บางทีมันอาจจะเป็นเพราะการขาดความรักของพ่อ ถึงทำให้เย่จิ่งอวี้เอาความรู้สึกไปใช้กับตู้เยี่ยน มักจะมีความรู้สึกลึกซึ้งต่ออาจารย์ที่สอนวรยุทธ์ให้เขา

เย่จิ่งอวี้รู้สึกภูมิใจที่รู้ว่าอาจารย์ของเขาคือคุณชายขลุ่ยหยกผู้เลื่องชื่อ แต่เขาไม่คาดคิดว่าเขาจะเสียชีวิตไปนานแล้ว คนในหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ต่างไม่ปริปากเล่าถึงสาเหตุการตายของเขา แต่ตอนนี้ได้ยินเสียงของเขาด้วยหูของตัวเอง ความยินดีในหัวใจนั้นเกินคำบรรยาย

“ศิษย์มาหาอาจารย์แล้ว ไม่ทราบว่าอาจารย์จะปรากฏตัวได้หรือไม่”

เย่จิ่งอวี้ดึงเสื้อคลุมขึ้น คุกเข่าลง และทำพิธีเคารพอาจารย์อย่างเป็นทางการ

ตู้เยี่ยนหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เดิมควรเป็นข้าที่ต้องเข้าเฝ้าฝ่าบาท แต่เพราะสาเหตุบางประการ ทำให้ไม่สะดวกที่จะปรากฏตัว จึงใช้วิธีส่งสัญญาณเสียงเพื่อพบฝ่าบาท ตอนนี้ได้เห็นว่าฝ่าบาทเติบโตขึ้น อาจารย์ยินดีมาก”

เย่จิ่งอวี้ยืนขึ้นและพูดว่า “อาจารย์มีความไม่สะดวกอะไรหรือ หรือเป็นเพราะเจ้าสำนักเซี่ยว?”

เขานั่งขัดสมาธิอยู่นอกป่า ดูผ่อนคลายเป็นอย่างยิ่ง

ผ่านไปสักพัก เสียงขลุ่ยก็ค่อยๆ ดังขึ้น

เสียงเพลงอันไพเราะแผ่วเบาดังออกมาจากป่า บทเพลงไพเราะ ราวกับเล่าถึงความโหยหาที่ไม่ได้เห็นมานานหลายปี ยังผสมกับความโศกเศร้าที่ไม่อาจพรรณนาได้

เย่จิ่งอวี้ตั้งใจฟัง ได้รับผลกระทบจากเสียงขลุ่ย ทำให้รู้สึกโศกเศร้าในใจหลายส่วน

ในขณะที่ตกอยู่ในภวังค์ เสียงขลุ่ยก็เปลี่ยนไปในทันใด

ทันใดนั้นดนตรีที่ยาวและเศร้าโศกก็กระชั้นถี่ในฉับพลัน ทำนองเพลงเร็วราวกับพายุฝน ทำให้เลือดลมของเย่จิ่งอวี้เดือดพล่าน รู้สึกปวดหัว

ทันใดนั้นเขาก็ลืมตาขึ้น มีเสียงกระพรวนดังก้องอยู่ในหู เย่จิ่งอวี้จิตใจสับสน ครวญคราง และก็ล้มลงกับพื้น