สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 837

อินชิงเสวียนได้นำเย่จิ่งอวี้มายังมุมเหนือของภูเขา

ที่นี่ห่างไกลและเปลี่ยวมากจริงๆ ด้านข้างเป็นผืนป่าที่รกร้าง และมีหินขรุขระที่แปลกตาจำนวนไม่น้อย

“ชาวตงหลิวบอกว่าที่นี่ถูกพวกเขาปลอมแปลงเอาไว้ พร้อมทั้งวางกลไกอยู่ พวกเราลองตามหาให้ละเอียด”

ขณะนั้นท้องฟ้าสว่างมากแล้ว สายตามองเห็นได้อย่างชัดเจนและหาได้ง่ายมากขึ้น

ทั้งสองแยกกันตามหา พวกเขาหาไปด้วย และตะโกนเรียกชื่อของเย่จิ่งหลานไปด้วย

เย่จิ่งหลานกำลังนอนและฝึกฝนตนเองอยู่ในมิติ

ดื่มโคล่า กินมันฝรั่งทอด ในมือถือหนังสือนิยายที่ยังอ่านไม่จบอยู่เล่มหนึ่ง ไม่ต้องถามว่าสบายใจแค่ไหน

หวังซุ่นนอนอยู่ข้างๆ เขา ในปากกำลังเคี้ยวป๊อปคอร์นรสคาราเมลเสียงดังจ๊อบแจ๊บ ทำให้เย่จิ่งหลานรำคาญอย่างมาก จึงหันกลับไปด่าว่า “หากยังกินมีเสียงแบบนี้อีก ข้าจะไล่ให้เจ้าไปอยู่ห้องพักอื่นแล้วนะ”

หวังซุ่นรีบหุบปากในทันที เขามองไปที่เย่จิ่งหลานด้วยหน้าตาที่น่าสงสาร และใช้สี่ฟันหน้าเคี้ยวเบาๆ ราวกับสุนัขตัวเล็ก

เย่จิ่งหลานต้องด้วยความโหดเหี้ยม จากนั้นก็หันกลับไปอ่านหนังสือต่อ

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเรียกตัวเองอยู่ด้านนอก จึงลุกขึ้นนั่งในทันที การเคลื่อนไหวมากเกินไปทำให้เจ็บปวดบาดแผลอย่างมาก

“ทำไมข้ารู้สึกเหมือนได้ยินคนกำลังเรียกชื่อของข้า?”

หวังซุ่นเงี่ยหูฟังในทันที

“ดูเหมือนจะมีจริงๆ”

ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็มีคนตะโกนเรียกอีกครั้ง

ครั้งนี้ห่างจากเขาไม่ไกลมานัก ได้ยินชัดเจนว่าเป็นน้ำเสียงของอินชิงเสวียน

“เสียงของกุ้ยเฟย”

หวังซุ่นตื่นเต้นเล็กน้อย

สายตาของเย่จิ่งหลานก็ปกปิดความดีใจไว้ไม่อยู่

“ในเมื่อยัยเด็กนั่นสามารถตามหาที่นี่พบ นั่นหมายความว่าด้านนอกไม่มีอันตรายแล้ว พวกเราออกไปดูกันเถอะ”

ทันทีที่เปลี่ยนความคิด ทั้งสองคนก็ปรากฏตัวอยู่ในถ้ำ

ปรากฏว่าด้านในไม่มีคนอยู่แล้ว แม้แต่ศพสองศพนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เย่จิ่งหลานรีบตะเบ็งเสียงตะโกนพูดว่า “อินชิงเสวียน เจ้าคนใจร้าย เพิ่งนึกได้ว่าต้องตามหาข้าใช่ไหม ข้าอยู่ที่นี่นะ”

อินชิงเสวียนกำลังจะเข้าไป ทันใดนั้นใบมีดคมแถวหนึ่งก็บินออกจากในถ้ำด้วยความรวดเร็วจนแทบหลบไม่ทัน อินชิงเสวียนจึงเข้าไปในมิติทันที

มีกับดักอยู่จริงๆ!

นางเปิดหน้าจอขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่อกับด้านนอก เมื่อพบว่าไม่มีใบมีดยิงออกมาแล้ว นางจึงเดินออกมา

เมื่อเปิดกิ่งไม้แห้งด้านหน้าปากถ้ำด้วยความระวัง ทันใดนั้นก็พบเย่จิ่งหลานและหวังซุ่นนอนอยู่บนพื้น

“เย่จิ่งหลาน พวกเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

เย่จิ่งหลานไม่รู้ว่าไม่รู้ว่าปากถ้ำถูกวางกับดักไว้ เขาเลิกชุดคลุมยาวออก เผยให้เห็นขาที่ถูกมัดกับเหล็กพยุง

พูดด้วยความรู้สึกเกือบตายว่า “โชคดีที่ยังไม่ตาย”

อินชิงเสวียนชกที่ไหล่ของเขาอย่างแรงหนึ่งที

“เจ้าทำให้ข้าตกใจมากเลยนะ คิดว่าเจ้ากลับไปที่สาธารณรัฐประชาชนจีนไปแล้วเสียอีก”

เมื่อเห็นอินชิงเสวียนทำหน้าตาเป็นห่วง เย่จิ่งหลานก็ยิ้มที่มุมปาก พูดอย่างทีเล่นทีจริงว่า “ต่อให้ข้าต้องไป ข้าจะเอาเจ้าไปด้วย”

“ถุย ใครจะไปกับเจ้า”

อินชิงเสวียนถ่มน้ำลายแล้วพูดว่า “เย่จิ่งอวี้ก็มาด้วย พวกข้ากำลังหาทางพาพวกเจ้ากลับไป”

นางมาด้านนอกถ้ำเพื่อเรียกเขา เย่จิ่งอวี้ได้วิ่งตามเสียงเข้ามาแล้ว

“คาดว่าเป็นเพราะสภาพความเป็นอยู่ที่เลวร้าย ทุกคนต่างต้องการพัฒนาตัวเอง เพื่อไปจากสถานที่เลวร้ายแห่งนี้ ดังนั้นชาวตงหลิวแทบทุกคนจึงมีวิชาอาคมที่แตกต่างกัน”

เย่จิ่งหลานถามด้วยความสงสัย “ตัวอักษรเหล่านั้นมีรูปร่างเป็นอย่างไร เหตุใดจึงแผ่ขยายวิชาได้มากเช่นนี้?”

“มีทั้งตัวอักษรและรูปภาพ ได้ยินว่าทุกคนรับรู้ได้ไม่เหมือนกัน เสียดายที่ข้ามีความรู้อย่างจำกัด มองอยู่นานสองนานก็ไม่เห็นอะไร”

หวังซุ่นทำหน้าเสียดาย

เย่จิ่งหลานเกิดอารมณ์สนุกสนานขึ้นมา

“ในเมื่อเจ้าเคยเห็นมาก่อน กลับไปเจ้าวาดให้ข้าดูหน่อยสิ ข้าอยากเห็นว่าของพวกนั้นเป็นอย่างไรกันแน่”

หวังซุ่นพยักหน้าด้วยความดีอกดีใจ

“ไม่มีปัญหา เพียงแต่ข้าจำได้ไม่มากแล้ว หวังว่าท่านอ๋องน้อยจะไม่ฝึกฝนจนธาตุไฟเข้าแทรกนะขอรับ”

เย่จิ่งหลานยกมือตีเขาหนึ่งที

“คนเลวพูดอะไรก็มีแต่เรื่องเลวๆ”

หวังซุ่นหัวเราะแหะๆ และปิดปากเอาไว้

อินชิงเสวียนพูดอีกว่า “เมื่อกลับไปแล้วพวกเจ้าแช่น้ำพุวิญญาณเสียก่อนนะ เพื่อฟื้นฟูความว่องไวในการฟื้นฟูเอ็นกระดูก เรือถูกเถียนเซินหลินเผาทำลายหมดแล้ว จำเป็นต้องรีบสร้างขึ้นใหม่”

เย่จิ่งหลานสบถคำด่าออกมาอย่างทนไม่ได้

“ไอ้พวกสารเลวนั่น ช่างเป็นตัวเสนียดจริงๆ นั่นคือวิธีการติดตั้งที่ข้าใช้พละกำลังมหาศาลในการศึกษาออกมา มันทำลายจนไม่เหลือซากเลยงั้นหรือ”

“ไม่ว่าอย่างไรก็จำเป็นต้องสร้างเรือขึ้นมา ชาวตงหลิวต้องถูกกำจัดให้สิ้นซาก”

อินชิงเสวียนพูดจบก็เหลือบมองหวังซุ่น การพูดต่อหน้าเขาเช่นนี้ดูท่าจะไม่ดีมากนัก

หวังซุ่นพูดอย่างไม่แยแสว่า “ข้าไม่คิดอะไรหรอก ข้าแทบไม่เคยชอบสถานที่แห่งนั้นเลย และไม่สนใจที่จะร่วมพรรคพวกกับสัตว์เดียรัจฉานเล่านั้นซ้ำ เพียงแต่...”

เขาถอนหายใจแล้วพูดว่า “หากมีวันใดที่พวกท่านโจมตีตงหลิวได้จริงๆ ได้โปรดออมมือให้กับคนเฒ่าคนแก่ ผู้หญิงและเด็ก เพื่อให้พวกเขาได้มีชีวิตรอด”