สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 878

อ๋องโมริตะไม่เห็นเย่จิ่งอวี้อยู่ในสายตา หากผู้ลงมือคือเจ้าสำนักเซี่ยว เขาอาจมีท่าทีระแวดระวังอยู่ ทว่าหนุ่มน้อยที่อยู่ตรงหน้านั้นอายุเพียงยี่สิบ อย่างมากก็เป็นเพียงศิษย์หัวกะทิเท่านั้น

เขายิ้มเยาะ ยกดาบใบกว้างขึ้นด้วยมือทั้งสองข้าง

พูดด้วยภาษาต้าโจวแปร่งๆ ว่า “เจ้าหนูอย่าหยิ่งผยองนัก รับท่านี้ของข้าดู”

“ตายซะ!”

คมกระบี่แผดเสียงมังกรคำราม เสียงกังวานนั้นคล้ายจะเป็นแก่นแท้ จู่ๆ อ๋องโมริตะก็ใจเต้นแรง

เจ้าเด็กเปรตนี่ มีความสามารถจริงๆ

ขณะที่ความคิดเปลี่ยนไป อาวุธของทั้งสองคนก็ปะทะกันแล้ว

ด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง ดาบของอ๋องโมริตะก็ถูกตัดขาดครึ่ง เหลือเพียงด้ามจับเท่านั้น ก่อนที่เขาจะทันได้โต้ตอบ ก็รู้สึกเสียวคอวาบ

“ท่านอ๋องระวัง!”

ดาวกระจายถูกขว้างมาแต่ไกล แม่ทัพสองคนที่จงรักภักดีต่อตระกูลโมริตะก็มาถึงแล้ว

อ๋องโมริตะถอยกลับไปอย่างรวดเร็ว มีรอยเลือดซิบๆ ที่คอของเขา เจ็บปวดสะท้านทรวง

เขาถ่มน้ำลายพลางก่นด่าไม่หยุด “ตายซะ ตายซะ!”

คมกระบี่วาววับ ดาวกระจายทั้งสองก็ถูกสับขาดครึ่ง ชิ้นส่วนลอยลิ่วตรงไปยังแม่ทัพตงหลิวทั้งสองคน

ทั้งสองรีบหลบ ใจหายวาบ

ทำไมถึงรู้สึกว่าความแข็งแกร่งของจอมยุทธ์เหล่านี้ได้รับการเลื่อนสูงขึ้นแตกต่างจากเดิม แม้แต่เด็กหนุ่มปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนนี้ยังมีความสามารถเพียงนี้ หากชาวต้าโจวทุกคนเป็นแบบนี้ จะมีชัยชนะได้อย่างไร

“ฆ่าเขาซะ เพียงแค่ฆ่าเขากับคนเล่นพิณนั่น พวกเราตงหลิวจะเป็นผู้ชนะ”

แม่ทัพอีกคนหนึ่งโคจรกำลังภายในทันที ตะโกนเสียงก้อง “ตงหลิวต้องชนะ”

สักพักก็มีเสียงตะโกนดังตามกันมา

คร้านจึงมองไปยังอินชิงเสวียนที่กำลังบรรเลงพิณ อ๋องโมริตะก็กลอกตาครุ่นคิด ในเมื่อนางโจมตีด้วยเสียงดนตรีได้ ทำไมไม่เลียนแบบนางบ้างล่ะ

ในตงหลิวยังมีคนจำนวนมากที่สามารถเล่นเครื่องดนตรีได้ และยังมีคนจำนวนมากที่ใช้เครื่องดนตรีเป็นอาวุธ เพียงคนเหล่านี้อยู่กระจัดกระจาย ยากที่ต้านทางเสียงพิณได้ หากพวกเขามารวมอยู่ที่เดียวกัน ต้องแตกต่างจากเดิมแน่นอน

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ อ๋องโมริตะก็ใช้ภาษาของตน เรียกรวมพลชาวตงหลิวที่เล่นดนตรีได้มาหาตัวเองทันที

ชั่วระยะเวลาหนึ่งกลุ่มปีศาจร้ายก็ร่ายรำอย่างบ้าคลั่ง คลอไปกับเสียงดนตรีบรรเลง

เสียงขลุ่ยชาคุฮาจินั้นพิเศษมาก ทั้งทุ้มต่ำทั้งยังแหลมสูง เสียงเสียดสีของเครื่องสายซามิเซ็งนั้นยังรบกวนจิตใจ และกลองไทโกะก็ยิ่งทำให้วุ่นวายใจ อินชิงเสวียนได้รับผลกระทบในทันที

แม้ว่านางจะแลกเปลี่ยนพลังของมิติแล้ว แต่คนที่เผชิญหน้ากันก็ไม่ใช่คนธรรมดา ด้วยกำลังของนางเพียงคนเดียว ยากที่จะจัดการกับกลุ่มผู้เล่นดนตรีทั้งวงได้

“แม่นางอิน เรามาช่วยเจ้าแล้ว”

ซื่อเมี่ยวอินทั้งสี่นางเหาะเข้ามา เสียงพิณผีผาดังสอดประสาน เพียงครู่เดียวก็เกิดเสียงสับสนอลหม่าน

อินชิงเสวียนหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก เห็นชัดว่าเป็นการเข่นฆ่าโรมรันให้ตายตกกันไปข้างหนึ่ง แต่จู่ๆ กลับกลายเป็นเรื่องน่าขันเสียอย่างนั้น