สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 900

เมื่อเดินวนดูทีละห้อง ในที่สุดอินชิงเสวียนก็ได้รู้ว่าที่นี่คือฐานปฏิบัติการของนักไลฟ์ งานของสาวน้อยไม่ได้แย่ แต่ยังเคร่งขรึมและสง่างามมาก

เธอสวมชุดสไตล์โบราณสีชมพู เธอปัดคิ้วจางๆ มีลูกปัดเล็กๆ ปักบนมวยผมสวยของเธอ การเคลื่อนไหวของเธอเต็มไปด้วยเสน่ห์แบบโบราณ

เสียงเพลงพิณดังออกมาจากปลายนิ้วเรียว ของขวัญบนหน้าจอก็ขึ้นอยู่ทุกหนทุกแห่งในทันที และจรวดและเรือก็บินไปด้วยกัน มันบ้าไปแล้วจริงๆ

อินชิงเสวียนรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย แต่ก็ยิ่งมั่นใจขึ้นว่า วิญญาณที่อยู่ในร่างนี้ก็คือเจ้าของร่างเดิม

เทวดาให้พวกเธอข้ามมิติสลับร่างกัน!

เมื่อนึกถึงความเศร้าโศกของเจ้าของร่างเดิมท่ามกลางวังเย็น อินชิงเสวียนก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ การมีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้ บางทีอาจเป็นเรื่องที่ดีสำหรับเธอ

เธอยังอายุไม่มาก หากตกใจกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อจริงๆ เช่นนั้นคงน่าเสียดายอย่างแท้จริง

เพียงแต่จะสื่อสารกันอย่างไร?

สัมผัสเธอก็ไม่ตอบสนอง เรียกเธอก็ไม่ได้ยิน เมื่อคิดอยู่นานสองนาน สุดท้ายก็ตัดสินใจกลับบ้านไปดู

คุณย่านอนหลับไปแล้ว บนเก้าอี้มีกระโปรงดอกไม้แสนสวยวางอยู่ตัวหนึ่ง และยังมีป้ายใหม่แขวนอยู่ คงเป็นกระโปรงที่สาวน้อยซื้อให้คุณย่า

เมื่อเห็นว่าเธอมีความกตัญญูแบบนี้ อินชิงเสวียนก็รู้สึกซาบซึ้งมาก ช่างเป็นเด็กสาวที่จิตใจดีเสียจริง หากไม่ใช่เพราะตกหลุมรักไอ้หน้าโง่อย่างเย่จิ่งเย่า นางอาจได้เป็นแม่ของแผ่นดินไปแล้วก็ได้

เมื่อกลับมายังห้องนอนเก่าของตัวเอง ทันใดนั้นอินชิงเสวียนก็มองเห็นสมุดบันทึกสีแดงเล่มหนึ่ง นางเข้าไปจับโดยไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นก็เปิดออกดู

เห็นเพียงตัวหนังสือเล็กๆ ที่สวยงามเป็นระเบียบบนปกใน

ขอบคุณสวรรค์ที่ให้ฉันได้ชีวิตใหม่ ฉันอยู่อย่างมีความสุขต่อไป!

อินชิงเสวียนเปิดไปอีกหน้าหนึ่ง ด้านในเขียนว่า ‘โลกใบนี้ช่างดีเหลือเกิน ทำให้คนรู้สึกผ่อนคลาย คุณย่าก็ดีกับฉันมาก ยังทำอาหารอร่อยให้ฉันเยอะแยะ ฉันจะค่อยๆ ปรับตัวให้คุ้นเคยกับที่นี่’

ขอบคุณนะ!

ทันใดนั้นอินชิงเสวียนก็ได้พบเรื่องประหลาด ตัวหนังสือไม่ได้หายไป

เธอสามารถทิ้งร่องรอยของตัวเองไว้บนโลกใบนี้ได้จริงๆ

จึงรีบเขียนต่ออีกหลายคำในทันที

ฉันคืออินชิงเสวียน น้องสาวคนเล็กจองตระกูลอิน ขอบคุณที่เธอช่วยฉันดูแลคุณย่า เธอมีจิตใจที่ดีแบบนี้ เธอต้องมีความสุขมากแน่นอน!

ทันทีที่วาดเครื่องหมายตกใจเสร็จ สาวน้อยที่เลิกงานมาก็เดินเข้ามาจากด้านนอก

เมื่อเห็นตัวอักษรที่อยู่บนสมุดบันทึก เธอก็ร้องออกมาด้วยความตกใจกลัวในทันที