สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 983

ตำหนักจินหลวน

เย่จิ่งอวี้นั่งบนเก้าอี้มังกร สวมเสื้อคลุมมังกรสีเหลืองสดใส ดวงตาคมกริบจ้องมองไปที่ขุนนางผ่านลูกปัดโมราบนมาลามงกุฎ

“ขุนนางทุกท่านมีฎีกาถวายหรือไม่”

ขุนนางทุกคนก้มศีรษะลง ไม่มีใครพูดอะไร

เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้ว พูดอย่างไม่พอใจ “พวกเจ้าทุกคนเป็นใบ้หรือ ทำไมไม่พูดล่ะ ฉินไห่ฉิว การขุดบ่อน้ำเป็นอย่างไรบ้าง”

เสนาบดีกรมโยธาก้าวไปข้างหน้าด้วยความคิดที่ซับซ้อน

“ขุดเสร็จแล้ว กระหม่อม...กระหม่อม...”

เขาเอ่ยคำว่ากระหม่อมติดๆ กัน ในที่สุดก็เปลี่ยนคำพูด “ฝ่าบาทโปรดวางพระทัย ปัญหาเรื่องน้ำดื่มของราษฎรได้รับการแก้ไขแล้ว และทุกอย่าง...กำลังฟื้นตัว”

คิ้วของเย่จิ่งอวี้ขมวดขึ้นอีกเล็กน้อย

“ในเมื่อผลลัพธ์ออกมาดี เหตุใดถึงอึกอักเพียงนี้ หรือยังมีเรื่องปกปิดอะไรอีก?”

ฉินไห่ฉิวสะดุ้ง รีบคุกเข่าลงกับพื้นอย่างลนลาน

“ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่เมื่อคืนกระหม่อมนอนไม่ค่อยหลับ เวียนหัวนิดหน่อย ขอทรงโปรดยกโทษให้กระหม่อมด้วย”

“ลุกขึ้นเถอะ”

เย่จิ่งอวี้กวาดสายตามองไปทั่ว ทันใดนั้นก็เห็นกวนฮั่นหลินที่ไม่ได้มาประชุมเช้านานแล้ว จึงอดไม่ได้ที่จะถามกระเซ้าว่า “วันนี้จอมพลเฒ่าแปลกนัก มาประชุมเช้าด้วย อาการปวดหัวของท่านหายแล้วหรือยัง”

กวนฮั่นหลินก้าวไปข้างหน้า คุกเข่าลงบนพื้นด้วยความเคารพ แล้วถอนหายใจ “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงนึกถึง ตอนนี้กระหม่อมรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว”

เย่จิ่งอวี้นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

ปกติกวนฮั่นหลินจะชอบมีปัญหากับเขา แต่วันนี้กลับมีนิสัยที่แตกต่างออกไป เมื่อเห็นเขาคุกเข่าลงบนพื้นด้วยท่าทางแสดงความเคารพ เย่จิ่งอวี้ก็พูดไม่ออกมากนัก

“ดีขึ้นแล้วก็ดี ลุกขึ้นเถอะ”

“ขอบพระทัยฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”

กวนฮั่นหลินกลับไปยืนอยู่ตำแหน่งเดิม แล้วยืนก้มหน้านิ่ง

เหล่าขุนนางคนอื่นๆ ต่างก็อยากจะเอาลูกตาไปมองติดที่พื้น เย่จิ่งอวี้อดไม่ได้ที่จะพิศวงงงงวย คนเหล่านี้เป็นอะไรกันหมด

เย่จิ่งอวี้แค่นเสียงหึแล้วกล่าวว่า “ในโลกนี้ใครจะมีอายุยืนยาวถึงหมื่นปีได้? แทนที่เพ้อฝันไปกับคำพูดลวงโลกเหล่านี้ ไม่สู้อุทิศความคิดทั้งหมดเพื่อช่วยเหลือเหล่าราษฎร”

ขุนนางทุกคนตอบรับพร้อมกัน “พวกกระหม่อมน้อมรับคำสั่งสอนของฝ่าบาท”

เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่พูดอะไร เย่จิ่งอวี้ก็ไม่มีแก่จิตแก่ใจ

“เอาเถอะ เลิกประชุมเถอะ!”

หลี่เต๋อฝูถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก้าวออกไปช่วยประคองแขนของเย่จิ่งอวี้ ทันใดนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นกวนฮั่นหลินที่มองมา หลี่เต๋อฝูก็ปราดมองโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็เห็นเขาพยักหน้ากับตัวเอง

หลี่เต๋อฝูคิดได้ทันที

หรือว่าฮองเฮาได้พบกับจอมพลเฒ่าแล้ว?

เมื่อนึกได้ว่ากระประชุมเช้าวันนี้ไม่เห็นอินจ้งและอินสิงอวิ๋น เขาก็พอจะรู้อะไรคร่าวๆ แล้ว ฮองเฮาฉลาดปราดเปรื่อง ไม่มีทางเผยพิรุธเรื่องใหญ่ขนาดนี้ อนิจจา เมื่อใดเรื่องนี้จะจบสิ้นเสียที

เขาหลุบตาลงอีกครั้ง แอบถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

หากความทรงจำของฮ่องเต้ยังหยุดอยู่ที่ปีก่อน แล้วลู่จิ้งเสียนกับไทเฮาต้องทำอย่างไร ยังมีอันผิงอ๋องอีก หากฮ่องเต้ให้เขาไปรับคนที่สุสานหลวง เขามิต้องขุดอันผิงอ๋องขึ้นมาจากหลุมฝังศพหรอกหรือ