ศึกเดือด มหากาฬ นิยาย บท 67

“พวกแกสองคนเข้ามาเดี๋ยวนี้”

หลันเทียนมองไปที่ข้างนอกแวบหนึ่ง น้ำเสียงเข้มงวด จากนั้นหัวหน้าลั่วและลั่วต้าเจียงก็เดินเข้ามา

“อธิบดีหลัน ผม……”

เดิมทีหัวหน้าลั่วต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่สายตามองไปที่บนตัวของเฉินอีก็เย็นชาอย่างฉับพลัน

“ทำไมถึงเป็นแก!”

ลั่วต้าเจียงเอ่ยปากพูดก่อน จ้องมองเฉินอีอย่างไม่ละสายตา

ในสมมติฐานของเขาเฉินอีควรจะต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในห้องสอบสวน ทำไมก็ปรากฏตัวในห้องทำงานของอธิบดีกรมอนามัยและความปลอดภัย!

“ไอ้หมอนี่มาทำอะไรอยู่ที่นี่ รีบไสหัวออกไปให้พ้น”

ลั่วต้าเจียงโบกมืออย่างหงุดหงิดมาก ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าความสัมพันธ์ของหลันเทียนแล้วก็หยางเหลียนหลง ก็ลงมือกับไอ้หมอนี่ไปตั้งนานแล้ว

หัวหน้าลั่วก็ค่อนข้างมึนงง ทันใดนั้นก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมา สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

“ต้าเจียง หยุดพูดได้แล้ว”

ลั่วต้าเจียงดูตกตะลึง และพูดว่า: “อา อาเป็นอะไร?”

เขามองไปอย่างค่อนข้างไม่ทราบสาเหตุ เห็นได้ชัดมากว่าท่าทีคุณอาของตัวเองทำให้เขาค่อนข้างสนใจ

หัวหน้าลั่วสูดหายใจลึกๆ และพูดกับหยางเหลียนหลงว่า: “สวัสดีครับอธิบดีหยาง”

“ฮ่าๆ”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำทักทายของหัวหน้าลั่ว หยางเหลียนหลงก็หัวเราะอย่างไม่สนใจแม้แต่น้อย แต่สายตากลับเหลือบมองไปทางเฉินอี

คราวนี้หัวใจของหัวหน้าลั่วอดไม่ได้ที่จะกระตุกหนึ่งที

เรื่องคงจะไม่เว่อร์เกินไปขนาดนี้นะ

วินาทีต่อมาหลันเทียนตบมือของหัวหน้าลั่ว และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย: “มา พูดมาสิ เกี่ยวกับเรื่องที่วังซื่อกรุ๊ปขโมยงานออกแบบของหลี่ซือกรุ๊ป ทำไมแกไม่รายงาน แต่ส่งคนตรงไปแจ้งให้วังซื่อกรุ๊ปทราบ?”

“ผม……”

หัวหน้าลั่วตกใจจนเหงื่อแตก

นี่ยังอยู่นอกเหนือจากความคาดหมายของเขาจริงๆ ตอนแรกคิดว่าอาศัยอำนาจของตัวเองก็สามารถที่จะระงับเรื่องนี้ได้โดยไม่รายงาน แต่ไม่เคยคิดว่าหลันเทียนจะรู้เรื่องแล้ว

“เอื๊อก”

หลังจากที่เขากลืนน้ำลายแล้ว ถึงได้ฝืนพูดว่า: “หลี่เจ๋อของหลี่ซือกรุ๊ปเพิ่งจะมาร้องเรียน บอกว่างานออกแบบดั้งเดิมของพวกเขาเหมือนกับงานออกแบบที่วังซื่อกรุ๊ปที่ส่งมาในครั้งนี้ ดังนั้นผมถึงได้ติดตามเรื่องนี้”

สิ่งที่เขาพูดก็เป็นความจริง แต่ความจริงเพียงบางส่วนเท่านั้น

“ต่อให้จะเป็นแบบนั้น แต่แกก็ไม่ควรออกคำสั่งหยุดงานของวังซื่อกรุ๊ปนะ แกรู้มั้ยว่าระดับความสนใจของอธิบดีกรมการปกครองและลูกพี่ใหญ่ในเมืองเอกหลายคนมีต่อเรื่องนี้มากแค่ไหน?”

เสียงของหลันเทียนยังคงเหมือนเดิม

หัวหน้าลั่วก้มหน้าไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรบาง

ครั้งนี้ แต่กลับเป็นเฉินอีที่เอ่ยปาก

“เท่าที่ฉันรู้ หัวหน้าลั่วน่าจะเป็นหนึ่งในผู้รับผิดชอบการร่วมลงทุนครั้งนี้ของวังซื่อกรุ๊ป ในเวลาเดียวกันก็มีการร่วมลงกับหลี่ซือกรุ๊ปบาง งั้นคุณเคยเห็นงานออกแบบของหลี่ซือกรุ๊ปมาก่อนหรือเปล่า”

หัวหน้าลั่วยังไม่พูดอะไร ลั่วต้าเจียงกลับพูดอย่างไม่พอใจว่า: “ไอ้เวร แกเป็นใครก็กล้ามาถามอาของฉัน……”

“ไอ้โง่”

หลันเทียนกับหยางเหลียนหลงเอ่ยปากพร้อมกัน

พวกเขาสงสัยว่าสติปัญญาของไอ้หมอนี่จริงๆ

เรื่องราวดำเนินมาถึงขั้นนี้ไม่นึกเลยว่ายังไม่เข้าใจสถานการณ์ และตวาดใส่เฉินอีอย่างอวดดีอยู่ที่นั่น รนหาที่ตายอย่างไม่ต้องสงสัยไม่ใช่หรอกเหรอ

“…….”

ลั่วต้าเจียงถูกอธิบดีสองคนด่าไอ้โง่พร้อมกันหนึ่งประโยค คนทั้งคนก็มึนงงมาก

ครั้งนี้หัวหน้าลั่วก็ตื่นตัวในที่สุด

ชายหนุ่มที่ถูกพวกเขาส่งตัวเข้ามา ก็คือคุณเฉินที่หลันเทียนเร่งรีบอยากจะตามหาให้เจอก่อนหน้านี้!

ละครเรื่องนี้ ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเว่อร์เกินจริง

แต่หลานชายคนนี้เย่อหยิ่งเกินไป พูดคำพูดแบบนี้ออกมาก็สร้างปัญหาใหญ่หลวงให้กับตัวเองไม่ใช่หรอกเหรอ

“แก!”

เขาอดไม่ได้ที่จะจ้องมองลั่วต้าเจียงอย่างไม่ละสายตา ไอ้โง่นี้ทำร้ายตัวเองตายไม่ว่า ขนาดเขาที่เป็นอาคนนี้ก็ต้องแย่ไปด้วย โง่เกินไปแล้วจริงๆ!

สีหน้าของลั่วต้าเจียงซีดเซียว

หลันเทียนก็เดินเข้ามา และพูดด้วยรอยยิ้มเยือกเย็นว่า: “ ถ้าหากพวกแกต้องการตรวจสอบวังซื่อกรุ๊ป ก็ได้ แต่เพิ่งจะมีคนร้องเรียน พวกแกก็ออกคำสั่งหยุดงานวังซื่อกรุ๊ป นี่ทำเรื่องตามระบบกฎเกณฑ์ หรือว่าแกมีหลักฐานที่เพียงพออยู่ในมือแล้วเหรอ?”

หัวหน้าลั่วหวาดผวามากขึ้น

หลักฐานเหรอ?

เขามีของสิ่งนี้ที่ไหนกัน

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องของทีมออกแบบของวังซื่อกรุ๊ปมาจากตี้จิง หัวหน้าลั่วก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน

คาดไม่ถึงว่า หลี่ซือกรุ๊ปได้รับข่าวมาบางแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ ถึงขนาดไม่บอกเรื่องนี้กับเขาด้วย ไม่อย่างนั้นหัวหน้าลั่วคงจะพิจารณาอย่างรอบคอบแทนที่จะใจร้อนบ้าบิ่นขนาดนี้

ล้อเล่นอะไรกันเนี่ย

อย่าว่าแต่นักแบบที่มาจากสถานที่ตี้จิงแบบนั้นเหนือกว่าสายงานเดียวกันของสถานที่อื่น เพียงแค่ปรมาจารย์ออกแบบหกคำนี้ ปริมาณก็หนักกว่าอย่างไม่มีอะไรเทียบได้

ตั้งแต่อดีตมาจนถึงปัจจุบัน จนถึงตอนนี้สายงานออกแบบของเมืองฉือยังไม่มีปรมาจารย์ออกแบบคนหนึ่ง การออกแบบของหลี่ซือกรุ๊ปเหล่านั้นเขาก็เคยเห็นมาก่อน ถือได้ว่าไม่เลว แต่ห่างจากวังซื่อกรุ๊ปเป็นอย่างมาก

ถอยอีกหนึ่งหมื่นก้าว อย่างทีมออกแบบของหลี่ซือกรุ๊ป แม้ว่าจะให้เวลาอีกฝ่ายหนึ่งถึงสองปีก็ไม่สามารถที่จะออกแบบงานเหมือนอย่างวังซื่อกรุ๊ปได้

“ผม ผมผิดไปแล้วครับ!”

หัวหน้าลั่วก็ไม่มีพละกำลังที่จะพูดยอกย้อนอย่างสิ้นเชิง

เขารู้ว่าหลานชายของตัวเองแฉตัวเองแล้ว ตัวของเรื่องนี้เองก็ไม่ทนต่อกลั่นกรองแม้แต่น้อย ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถที่จะไม่รายงานได้ และใช้อุบายทำลงไปก่อนแล้วค่อยรายงานทีหลังโดยตรง

“หึ!”

หลันเทียนทำเสียงหึ

พูดกับเฉินอีว่า : “คุณเฉิน เรื่องนี้ชัดเจนแล้ว วังซื่อกรุ๊ปไม่มีความผิด”