สยบรัก นิยาย บท 20

"นายเหนือนรก ฉันบอกว่าฉันเจ็บไง ฉันเดินเองได้" เดินออกมาได้สักพักเขาก็ยังคงลากจูงเธออยู่

"เดินช้าๆ แบบเธอเมื่อไรจะถึง"

"นายจะรีบไปไหน ถ้ารีบนักก็กลับไปเลยไป๊!"

"ปากดี!"

"ใช่ฉันปากดี ใครจะไปปากหวานเหมือนแฟนนายล่ะ"

"ทำไมต้องชอบเอาคนอื่นมาพูด เวลาที่คุยกันด้วย"

"ขอโทษที่บังอาจไปดึงแฟนของนายลงมาเกลือกกลั้ว"

"นี่เธอ! ทำไมต้องชอบประชดประชัน!!"

มิลานเลือกที่จะไม่พูดต่อ เพราะพูดไปก็คงจะทำให้เขาไม่ชอบใจ หญิงสาวก็เลยรีบเดินนำหน้าไปก่อน

กลับมาถึง..เหนือตะวันก็รีบเดินขึ้นไปบนบ้านของลุงพงษ์ พอได้กล่องยาก็ลงมา

"เอานิ้วข้างที่เป็นแผลมาก่อน"

"ฉันทำเองได้"

"อย่าทำเป็นเก่งนักเลย ส่งมือมา" ชายหนุ่มยื่นไปกระชากมือของเธอโดยไม่รอให้เธอเป็นคนยื่นมันมา

"โอ๊ย! เจ็บนะ!!"

"แผลแค่นิดเดียวเอง ทนเอาหน่อยสิ"

"ฉันอยากกลับบ้าน" หญิงสาวพูดออกมาเพียงแค่เบาๆ แต่ก็พูดให้เขาได้ยินด้วยนั่นแหละ

"ไม่ให้กลับ"

"นักโทษประหาร เขายังรู้ก่อนเลยว่าทำไมถึงถูกประหาร นายจะไม่บอกอะไรฉันเลยเหรอ ว่าทำไมถึงจับตัวฉันมาแบบนี้"

"ข้างนี้เสร็จแล้ว ไหนเอาข้างนั้นมาดู" เขาขอดูข้างที่บวม

"นายได้ยินที่ฉันพูดไหม"

"ได้ยิน..แต่เธอไม่จำเป็นต้องรู้ว่าฉันจับเธอมาทำไม" ว่าแล้วเขาก็วางที่ทำแผลลง "ที่เหลือก็ทำเองแล้วกัน ยาอยู่ในกล่องกินเสร็จก็ขึ้นไปนอนพัก"

"แล้วนายจะไปไหน"

"ก็กลับไปทำงานต่อน่ะสิ"

"นายไม่กลัวว่า ฉันจะหนีไปเหรอ"

"ถ้ามีปัญญาก็หนีไปสิ แต่อย่าให้ฉันตามกลับมาได้แล้วกัน"

"ฉันไปทำอะไรให้เขาโกรธนักหนา ฉันก็ยังไม่เคยฆ่าใครตายนี่" หญิงสาวได้แต่พูดตัดพ้อ แต่เขาคงจะไม่ได้ยินเพราะตอนนี้เดินไปไกลแล้ว

19 : 00 น. เวลานี้มันมืดมากสำหรับที่นี่ เพราะไม่มีแสงไฟให้เห็นเลย และพวกเขาก็ยังไม่กลับขึ้นมากัน หญิงสาวได้แต่นั่งหวาดกลัวอยู่คนเดียว จะลงมาข้างล่างก็ไม่กล้า

เขากล้าทิ้งเราไว้ที่บ้านหลังนี้จนค่ำมืดคนเดียวได้ยังไง ..ในขณะที่กำลังหวาดกลัวอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนเดินมา

ถ้าไม่ใช่พวกเขา แต่เป็นคนอื่นล่ะเราจะทำยังไง ..และเสียงฝีเท้านั้นก็ค่อยๆ ก้าวขึ้นมาด้านบน หัวใจดวงน้อยๆ เริ่มเต้นรัวขึ้นมา เพราะถ้าเป็นเขาต้องส่งสัญญาณอะไรมาบ้างสิ

"กรี๊ดดด!"

"จะร้องทำไม!"

"นาย?" จากที่หวาดกลัวอยู่พอรู้ว่าเป็นใคร เธอก็รีบเข้าไปกอดไว้แน่น ทำไมเวลาเธอตกใจกลัว เมื่อรู้ว่าเป็นเขาที่เข้ามา เธอถึงรู้สึกปลอดภัยได้ถึงเพียงนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยพูดดีด้วยเลยสักครั้ง

"ทำไมถึงไม่จุดตะเกียง"

"ฉันจุดไม่เป็น"

"แค่จุดตะเกียงยังทำไม่เป็น แล้วชีวิตนี้จะทำอะไรได้" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเดินไปที่ตะเกียงแล้วก็เอาไม้ขีดไฟจุดเพื่อให้แสงสว่าง

"ทำไมถึงกลับค่ำจัง"

"เร่งให้เสร็จเร็วๆ"

"ถ้าไม่ถูออกเดี๋ยวก็ระคายเคืองผิว" เขารู้ดีเพราะต้นข้าวมันทำให้ระคายเคืองผิวมาก "เอามือมา" ถูตามลำตัวเสร็จเขาก็ถูที่แขนและขาของเธอบ้าง เพราะมันเป็นจุดที่เสียดสีกับรำข้าวตอนเก็บเกี่ยว

พออาบเสร็จหญิงสาวก็หยิบชุดชั้นในขึ้นมาเพื่อที่จะซักตากไว้ใส่ในวันพรุ่งนี้ ถ้าชุดชั้นในไม่ใช่ของมียี่ห้อป่านนี้คงยุ่ยจนเปื่อยไปแล้ว เพราะซักใช้บ่อยเหลือเกิน

"เอาไว้ตรงนั้นแหละ ซักเองได้หรือไง" เขาพูดในขณะที่กำลังตักน้ำขึ้นมาอาบต่อจากเธอ

"เอาไว้ตรงนี้แล้วพรุ่งนี้ฉันจะใส่อะไร"

"เดี๋ยวฉันซักให้"

"นายจะบ้าหรือไง จะมาซักชุดชั้นในให้ฉันได้ยังไง"

"ทำไมจะไม่ได้ เมื่อวานนี้ก็ซักมาแล้ว"

หญิงสาวถึงกับพูดไม่ออก ทีแรกคิดว่าป้าเป็นคนซักให้แต่มันเป็นฝีมือของเขาเองเหรอ

"จะรีบขึ้นไปไหนกินข้าวหรือยัง แล้วยาล่ะกินหรือยัง" เขาเห็นว่าเธอกำลังจะเดินกลับขึ้นบ้านก็เลยตะโกนมาถาม

"จะให้กินกับอะไรล่ะ" ทำไมเธอจะไม่หิว ทั้งวันกินข้าวแค่มื้อเดียว

"รออยู่ตรงนั้นเดี๋ยวทำให้" ชายหนุ่มพูดในขณะที่กำลังขยี้ชุดชั้นในให้กับเธอ ..แต่หญิงสาวมองไม่เห็นหรอกเพราะว่ามันมืดมาก ..มิลานเดินกลับลงมานั่งรอที่แคร่ไม้

เพียงไม่นานเขาก็เดินมาจุดไฟที่เตา แล้วเอาหม้อใส่น้ำมาตั้งไว้

"นายจะทำอะไร"

"ข้าวต้ม"

"นายทำข้าวต้มเป็นด้วยเหรอ"

"นี่เธอ แค่ต้มข้าวเองนะ ใครเขาจะทำไม่เป็นล่ะ"

"ก็ฉันไง"

"ใครได้เธอไปเป็นเมียคงซวยไปทั้งชาติ"