สยบรัก นิยาย บท 29

"พี่ตะวันขึ้นนอนแล้วเหรอป้า" มะลิซ้อนที่เดินตามมาพอเห็นป้าก็ทักขึ้น

"เอ็งนี่ชักจะเหลวไหลเข้าไปทุกทีแล้วนะไอ้มะลิ บ้านไม่กลับน้ำท่าไม่ตัก"

"ขอโทษครับป้าเดี๋ยวผมทำให้..ป้าวางไว้เลย"

"จะทำได้ยังไงเดี๋ยวก็ตกหัวทิ่มลงไปในบ่อน้ำเมาขนาดนั้น..ไม่รู้จะกินอะไรนักหนา" ที่บ่นไม่ใช่เพราะอะไรก็เพราะเป็นห่วงนั่นแหละ

"แหะๆ ป้าก็" พวกเขาก็เหมือนวัยรุ่นทั่วไปชอบสังสรรค์เฮฮา มันเป็นชีวิตที่มีเสน่ห์มาก

เสียงคนที่คุยกันอยู่ใต้ถุนบ้านยังดังก้องออกมาหาคนที่ยืนแอบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ เหนือตะวันรีบถอดเสื้อตัวเดียวที่มีอยู่ มาสวมใส่บนเรือนร่างของเธอ พร้อมกับติดกระดุมให้เรียบร้อย เพื่อที่จะปิดบังร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอไว้ก่อน

ทั้งสองไม่พูดอะไร และก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกันด้วย เพราะเหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมาก

พอมีเสื้อผ้าปิดบังร่างกาย มิลานก็รีบแยกตัวออกจากเขา กลัวว่าเหตุการณ์แบบเมื่อสักครู่มันจะเกิดขึ้นอีก

หญิงสาวเลือกที่จะเดินอ้อมไปด้านหลังบ้าน แล้วก็มาขึ้นบันไดเพื่อที่จะขึ้นไปชั้นบน

"คนสวย" จังหวะที่เธอกำลังจะก้าวขึ้นบันได คนที่นั่งอยู่ใต้ถุนก็มองไปเห็นพอดี

"อ้าวพี่..ผมนึกว่าพี่นอนไปแล้ว แล้วพี่ตะวันล่ะครับ" มะลิซ้อนก็หันไปเช่นกัน

"ไม่รู้" มิลานตอบแค่นั้นแล้วก็วิ่งขึ้นบ้านไป โชคดีเสื้อเชิ้ตตัวนี้ยาวหน่อยปกปิดลงมาเกือบถึงเข่า เธอก็เลยไม่กลัวสายตาของคนที่มองเท่าไร

แต่เห็นแค่นั้นเสกสรรก็พอจะเดาได้แล้ว เพราะเสื้อที่เธอสวมใส่อยู่คือเสื้อของเหนือตะวันตัวเดียวกับที่เพิ่งจะแยกตัวออกมาจากเพื่อน

"กูไปยิงกระต่ายก่อนนะ" ว่าแล้วเสกสรรก็ลุกขึ้นแล้วเดินอ้อมมาทางที่มิลานเดินมาเมื่อสักครู่ เดินวนมาเรื่อยๆ ก็ไม่เห็นร่องรอยหรืออะไร

"แนะ แนะ ออกมาเลยนะมึง" เสกสรรแกล้งพูดกับลมกับแล้งแถวนั้น "ยัง ยังไม่ออกมาอีก"

แต่ก็ยังเงียบอยู่..

"ดีเหมือนกันสงสัยว่าเธอจะยังไม่เสร็จ กูขึ้นไปต่อให้ดีกว่า" ว่าแล้วเสกสรรก็กลับหลังหัน

หมั่บ!

"โอ๊ย..ปล่อยกู!" เสกสรรตกใจอยู่มาก เพราะเขาแค่คิดเฉยๆ ว่า อีกคนต้องหลบซ่อนอยู่แถวนี้

"ถ้ามึงไม่อยากตายห้ามเข้าใกล้เธอเกิน 5 เมตร" ว่าแล้วคนที่ขู่ก็พยายามถอดเสื้อแจ็คเก็ตที่เสกสรรสวมใส่อยู่ออกมา แล้วเขาก็เอามันมาพันรอบท่อนล่างตัวเองไว้เพื่อที่ไม่ให้อุจาดตา

"มึงเล่นกันกลางแจ้งเลยเหรอวะ"

"เรื่องของกู!"

"แล้วน้องเขาเป็นยังไงเด็ดไหม"

"ไอ้นี่เดี๋ยวเลือดกบปาก พูดมากนักนะมึง"

"เพื่อนกันน่าา..เล่าให้ฟังหน่อยสิสวยขนาดนั้น"

"ไอ้เสกสรร มึงกลับไปแดกเหล้าที่บ้านมึงเลยนะ"

"เสียงใครคุยกันอยู่ตรงนั้น"

"ไอ้เหนือครับป้า มันออกมาชมเดือนชมดาวแถวนี้..แต่เอ๊ะวันนี้ไม่มีให้ชมแล้วมันมาทำอะไร"

"ไอ้เสกถ้ามึงไม่อยากตายมึงหุบปากไปเลย"

"อ้าวตะวันเองเหรอ ไปไหนมามืดๆ ค่ำๆ ทำไมเพิ่งกลับ"

"ผมขอตัวก่อนครับป้า" ว่าแล้วชายหนุ่มก็รีบเดินขึ้นบ้านไป โดยมีสายตาทุกคนมองสิ่งที่เขาสวมใส่อยู่แบบงงๆ

"คนสวย" พอได้ยินเสกสรรพูด เหนือตะวันก็รีบมองไปที่บันได เพราะเขานั่งหันหลังไปทางนั้น

แต่มิลานก็ไม่พูดอะไร เธอรีบเดินตรงไปทางห้องน้ำ ทั้งๆ ที่แทบจะไม่เห็นทางที่ก้าวเดิน เพราะมันมืดมาก

ชายหนุ่มร่างสูงที่นั่งร่วมวงอยู่กับเพื่อนรีบคว้าเอาตะเกียงอันเดียวที่มีอยู่เดินตามหลังเธอไป

"อ้าวไอ้บ้านี่ เห็นผู้หญิงดีกว่าเพื่อนหรือไงวะ" พอเขาเอาตะเกียงไปแล้วในวงเหล้าก็มืดมาก

"ผมว่าเรากลับเข้าหมู่บ้านกันดีกว่าพี่เสก" มะลิซ้อนซึ่งกำลังเมามายได้ที่ ยกขวดเหล้าแล้วเดินนำหน้าไปก่อน เพราะอยากจะเปิดทางให้กับลูกพี่ทำอะไรได้สะดวกหน่อย

"ไหนเรานัดกันไว้แล้วว่าจะนอนค้างที่นี่ไง"

"ผมเปลี่ยนใจแล้วตามมาเร็วๆ" เสียงของทั้งสองที่คุยกันค่อยๆ หายไปในความมืด

หญิงสาวที่กำลังนั่งปลดทุกข์อยู่ ไม่กล้าปล่อยออกมาแรง เพราะเห็นแสงตะเกียงที่อยู่หน้าห้องน้ำ กลัวว่าเขาจะได้ยินเสียง

พอเสร็จธุระแล้วมิลานก็ออกมาจากห้องน้ำ ..แล้วรีบตรงกลับขึ้นบ้านไป ซึ่งมีเขาถือตะเกียงเดินตามหลังมาไม่ยอมห่าง เพราะกลัวว่าเธอจะตกบันได

ขึ้นมาถึงหญิงสาวก็มุดเข้าไปในมุ้ง แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ ทั้งๆ ที่อากาศร้อนมาก

เขาที่เดินตามมาพอดับไฟตะเกียงแล้วก็เข้าไปนอนที่เดิมของตัวเองเช่นกัน ทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย..จนถึงเช้า

"มิลาน" ตะวันเริ่มส่องแสง ชายหนุ่มร่างสูงตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นเธอนอนอยู่ข้างกาย เขารีบวิ่งลงมาข้างล่าง

"ป้าครับเห็นเมียผมไหม" ลงมาถึงเขาก็เห็นป้ากำลังเตรียมของจะไปส่งลุงที่ทุ่งนา

"ยังไม่เห็นลงมาเลยนะ"

"แต่เธอไม่ได้อยู่ข้างบน"