สยบรัก นิยาย บท 63

"ไปแบบไม่ต้องบอกเหรอคะ" มิลานถึงกับถามซ้ำอีกครั้ง

"ก็ในเมื่อรู้ว่าถ้าบอกแล้วพวกท่านจะไม่ให้ไป..เราก็ไปแบบไม่ต้องบอกไงคะ"

"ฉันกลัวพวกท่านเป็นห่วงค่ะ"

"เขียนจดหมายไว้ค่ะ..เขียนจดหมายบอกว่าเราจะไปตามหาผัวกัน"

"ตามหาผัว.." ถ้าพ่อรู้พ่อจะคิดยังไงล่ะ เพราะท่านยังไม่ยอมรับเขาเลย

เรื่องนี้มิลานคิดว่าจั๊กจั่นคงยังไม่รู้ คนที่รู้คือตั๊กแตน แต่ตั๊กแตนก็ฉลาดมากที่เก็บเรื่องนี้ไว้เล่นงานเธอทีละน้อย

"ไปนะคะไปกันตอนนี้เลย" จั๊กจั่นพยายามคะยั้นคะยอ เพราะคิดถึงเสกสรรมาก ตั้งแต่เขาไปเธอแทบจะนอนไม่หลับ

และมันก็ทำให้มิลานใจอ่อน ..ทั้งสองเดินตามกันออกมา โดยทิ้งแค่ข้อความที่เขียนไว้ตรงเสาบ้านด้วยถ่านไฟ แบบที่เหนือตะวันเคยเขียนให้เธอไว้

"แล้วเราจะออกจากหมู่บ้านไปรอขึ้นรถได้ยังไงคะ"

"เราจะเอามอเตอร์ไซค์ไป"

"มอเตอร์ไซค์ของใครคะ"

"ของพ่อฉันเอง" จั๊กจั่นแอบกลับไปที่บ้านและเขียนข้อความไว้ พร้อมกับเอามอเตอร์ไซค์ของพ่อออกมาด้วย

22 : 06 น. ทั้งสองจำเป็นต้องได้เข้าไปในตัวเมืองเพื่อขึ้นรถทัวร์ ขับรถมอเตอร์ไซค์ในความมืด อยู่แบบนั้น เกือบสามชั่วโมงได้ ก็มาถึงที่..

บขส.

ทั้งสองรอรถรอบแรก โดยนั่งรออยู่แถวนั้น..ส่วนมอเตอร์ไซค์จั๊กจั่นล็อคคอไว้ตรงที่รับฝากมอเตอร์ไซค์

มิลานไม่รู้จะตื่นเต้นอะไรก่อนดี เกิดมาไม่เคยทำอะไรแบบนี้ เรื่องหนีเที่ยวไม่ใช่ว่าเธอไม่เคย เคยหนีไปช้อปปิ้งที่ต่างประเทศจนนับครั้งไม่ได้ แต่การหนีครั้งนี้ทำไมมันถึงตื่นเต้นกว่าทุกครั้ง เพราะปลายทางมีเขาอยู่หรือเปล่า

ทั้งสองนั่งรออยู่แถวนั้นจนเด็กรถตะโกนเรียกให้ขึ้นเพราะใกล้จะออกแล้ว เงินที่มีติดตัวมาก็มีจำกัด เพราะมิลานไม่ได้ขึ้นไปเอากระเป๋าและบัตรของเธอ ถ้าขึ้นไปกลัวว่าพ่อจะตื่น ก็เลยต้องใช้เงินของจั๊กจั่นที่มีอยู่ไม่มาก

"คนสวยจะเข้าไปขุดทองกันเหรอครับ" ผู้ชายที่นั่งอยู่เบาะด้านข้างหันมาคุยด้วย

"อะไรคือขุดทอง"

"ก็เข้าไปหาเงินไง" ขุดทองในที่นี้ผู้ชายคนนั้นหมายถึงว่าจะเข้าไปขายตัว แต่มันเป็นคำถามที่สุภาพหน่อย

"เปล่าค่ะ" แต่พวกเธอไม่รู้ความหมายหรอก ถ้ารู้คงมีการโวยวายกันเกิดขึ้นแน่

"ถ้าอยากไปหาเงิน..ไปกับพี่ก็ได้นะ"

"ไม่ค่ะ" มันพูดมาเป็นประโยคๆ แต่พวกเธอตอบไปแค่คำเดียว แถมไม่หันหน้าไปมอง ทำให้เห็นว่าไม่อยากจะพูดด้วย

นั่งอยู่แบบนั้นหลายชั่วโมงมาก จนตอนนี้ก็บ่ายคล้อยของอีกวันแล้ว

"น้องยังเปลี่ยนใจได้นะไปทำงานกับพี่" ผู้ชายคนนั้นยังเดินตามในขณะที่พวกเธอลงรถมาแล้ว

"ถ้าพี่ยังตามมาอยู่ฉันจะเรียกตำรวจ" พอขู่แบบนั้นมันก็ไม่กล้าตามมา แต่มันก็แอบเสียดายเพราะผู้หญิงทั้งสองสวยมาก ไม่คิดว่าจะมาเห็นนั่งรถประจำทางอะไรแบบนี้

มิลานออกมาเรียกแท็กซี่ให้มาส่งที่คอนโดของมกราก่อน เพราะถ้าไปที่บ้านกลัวว่าจะเจอแม่ของเขา

"ที่นี่บ้านของใครเหรอ" ลงแท็กซี่ได้ จั๊กจั่นถึงกับตาโต เพราะคอนโดที่นี่ใหญ่โตมาก มีครบทุกอย่าง

"เป็นคอนโดเพื่อนของนายเหนือ"

"พี่เหนือมีเพื่อนรวยขนาดนี้เลยเหรอ"

นี่เห็นแค่คอนโดของเพื่อนนะ ถ้ารู้ว่าเหนือตะวันเป็นใครคงจะตาโตมากกว่านี้ มิลานก็เลยเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อ ..ทั้งสองขึ้นลิฟท์มาที่ห้องของมกรา

"สงสัยเจ้าของห้องจะยังไม่กลับมา" เคาะก็แล้ว กดกริ่งก็แล้ว แต่ไม่มีใครมาเปิดห้องให้

"จั๊กจั่นเรากลับกันเถอะ" เธอเลือกที่จะหันกลับมาหาจั๊กจั่นแล้วชวนกลับบ้าน

"เดี๋ยวก่อนสิ" เหนือตะวันรีบตามมาแล้วคว้าตัวเธอไว้ "มาได้ยังไงนั่งรถอะไรกันมา"

"นายไม่ต้องรู้หรอกว่าพวกฉันมาได้ยังไง ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!"

"ไม่ปล่อย เข้าห้องกันก่อน"

"นายอยู่ที่นี่ดูมีความสุขมากเลยนะ"

"มีความสุขที่ไหน "

"ไม่ต้องมาโกหก เห็นพูดถึงผู้หญิงแล้วหน้ายิ้มระรื่นเลยนะ"

"เราไม่ได้พูดสักหน่อย ไอ้พวกนั้นมันพูดต่างหาก"

"ใครพูดก็เหมือนกันนั่นแหละ ไปด้วยกันมาไม่ใช่เหรอ"

"ผมว่าเราเข้าไปคุยกันในห้องก่อนดีกว่าไหมครับ" ตอนนี้ข้างห้องเริ่มออกมาสังเกตการณ์แล้วว่าใครมาทะเลาะกันแถวนี้

"เข้าไปข้างในกันก่อน"

"ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะกลับ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!"

จั๊กจั่นได้แต่ยืนมองเหนือตะวันที่กำลังอุ้มมิลานเข้าห้อง พอเข้ามาถึงในห้อง เขาก็อุ้มเธอตรงเข้าไปในห้องนอนต่อเลย

"พี่เสก!" พอคู่นั้นไปแล้ว จั๊กจั่นมองไปหาสามีซึ่งไม่มีทีท่าว่าจะง้อตัวเองเหมือนเหนือตะวันที่กำลังง้อมิลานเลย

"ตามมาทำไมไม่รู้ หนีเข้ามาในกรุงเทพฯ แล้วยังตามมาได้อีก" เสกสรรได้แค่บ่นแล้วก็เดินเข้าห้องแบบไม่สนใจ จั๊กจั่นก็เลยรีบเดินตามเข้าไป

"ทุกคนเคลียร์กันเองนะครับ วันนี้ผมกับมะลิยังมีงานทำต่อ" มกราต้องได้รีบชิ่งหนีก่อน เพราะเป็นตัวตั้งตัวตีที่ชวนเพื่อนไปดื่มเพื่อผ่อนคลายอารมณ์