สยบรัก นิยาย บท 76

หญิงสาวทำความสะอาดช่วยแม่บ้านจนถึงช่วงเที่ยง เธอก็ลงมาทานข้าวที่แคนทีนของบริษัท ซึ่งมีไว้สำหรับพนักงานอยู่ทางด้านหลัง

เพื่อนร่วมงานคนแรกของเธอก็คือแม่บ้าน ซึ่งอายุมากกว่าเธอเกือบ 10 ปี ทั้งสองคุยกันถูกคอ

เพล้ง!

ในขณะที่กำลังถืออาหาร เดินมาก็ได้ชนเข้ากับพนักงานที่กำลังเดินเข้ามาในร้าน จนของที่อยู่ในมือตกแตก

"ทำอะไรของเธอ!" แต่คนที่โวยวายกับไม่ใช่คนที่ถูกชน

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ" คนที่ถูกชนห้ามปรามอีกคนไว้

"แต่น้องน้ำมนต์คะ ผู้หญิงคนนี้เดินไม่ระวังมาชน.."

"น้ำมนต์บอกไม่เป็นไรไงคะ" น้ำมนต์ก้มลงเก็บของช่วยจั๊กจั่น เพราะคนที่เดินมาชนก็คือจั๊กจั่นนั่นเอง

"ขอบคุณค่ะ" จั๊กจั่นกล่าวขอบคุณ ในขณะที่ช่วยกันเก็บของ

"ไม่เป็นไรค่ะ คุณเป็นอะไรไหมคะ"

"ไม่ค่ะ" จั๊กจั่นแอบมองป้ายที่หน้าอก ก็เห็นว่าเธอคนนี้เป็นหัวหน้าแผนกต้อนรับ ..โชคดีนะคนที่เป็นหัวหน้าแผนกต้อนรับ ไม่นิสัยร้ายกาจเหมือนคนที่ตามมา

ใช่แล้วน้ำมนต์ก็คือคนเดียวกันกับที่ให้ภูธรและภรรยาไปค้างด้วย และตำแหน่งหัวหน้าภูธรก็เป็นคนแต่งตั้งเอง ส่วนคนที่ตามมาน่ะเหรอ ก็คือหัวหน้าแผนกคนเดิม ถูกลดขั้นให้ลงมาเป็นลูกน้อง แต่ยังไม่วายปากไม่ดีอีก

ทานข้าวเสร็จจั๊กจั่นก็กลับมาทำงานที่แผนกเดิม งานทำความสะอาดพื้นหมดไปแล้ว และตอนนี้เธอจัดเรียงเอกสารและทำอย่างอื่น

ส่วนคนในแผนกก็ใช้เธอยิ่งกว่าคนรับใช้ และจั๊กจั่นก็ยอมทำตาม เพราะดีกว่าให้อยู่เฉยๆ

เย็นวันเดียวกัน..

รถคันหรูวิ่งเข้ามาจอดในคฤหาสน์หลังใหญ่ เจ้าของรถก้าวลงมาและกำลังจะเดินขึ้นข้างบน เพราะคิดถึงภรรยารักมาก

"แล้วแม่นกแก้วไปไหนล่ะลูก" ประไพถามลูกชายที่กำลังก้าวขึ้นบันได

"นกแก้วไหนครับแม่" เหนือตะวันหยุดแล้วก็ถอยลงมาคุยกับผู้เป็นแม่

"ก็แม่จั๊กจั่นเรไรไง"

"จั๊กจั่น? แย่แล้ว.."

"อะไรแย่"

"ผมลืมเลยว่าเอาจั๊กจั่นไปทำงานด้วย" ถ้าแม่ไม่ถาม คงจะลืมถึงพรุ่งนี้เช้าแน่เลย

"ตะวัน!!" ผู้เป็นแม่ถึงกับตวาดเสียงเข้ม

"ไม่เป็นไรครับแม่เดี๋ยวผมโทรให้เกมเอามาส่งให้" เหนือตะวันก็เลยกดโทรไปหาเลขา เพราะเขาไม่มีเบอร์โทรของหัวหน้าแผนก พอเลขารับเรื่องก็โทรไปหาเกมหัวหน้าแผนก..โชคดีที่วันนี้ทุกคนทำงานล่วงเวลากัน

{"ตอนนี้เธอลงไปข้างล่างแล้วครับ..ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมตามลงไปดู"} พอวางสายเกมก็รีบลงมา

ที่จั๊กจั่นรีบลงมาก็เพราะจะมารอกลับบ้านพร้อมเหนือตะวัน แต่พอลงมาก็ไม่เจอรถของเขาอยู่ที่เดิม

[คฤหาสน์หลังใหญ่]

"เธอพักที่นี่เหรอ" เกมถามขึ้นเมื่อจอดรถที่หน้าบ้านหลังใหญ่

"ใช่ค่ะ..ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง" หญิงสาวลงจากรถแล้วก็รีบเดินเข้าบ้านไป โดยมีรปภ.มาเปิดประตูให้ เกมนั่งมองอยู่ครู่หนึ่งกลัวว่าเธอจะโกหก แต่พอเห็นเธอเดินเข้าไปด้านในเหมือนกับเป็นเจ้าของบ้านก็ได้แต่มองไปทั่วบ้านหลังใหญ่นั้น

"เกือบได้นอนบริษัทแล้วไหมยัยนกแก้ว" ไม่รู้จะขำท่าไหนดีแล้ว เมื่อประไพเห็นหน้าของจั๊กจั่นเดินเข้าบ้านมา

วันนี้จั๊กจั่นหยุดงาน เพื่อที่จะมาลองชุดเพื่อนเจ้าสาว

"แน่ใจนะว่าเธอเลือกฉันเป็นเพื่อนเจ้าสาว" จั๊กจั่นก็ไม่มั่นใจในตัวเองเหมือนกัน กลัวว่าจะทำงานของเพื่อนพัง

"ถ้าไม่ใช่เธอแล้วใครจะมาเป็นเพื่อนของฉัน"

"พูดเหมือนกับไม่มีเพื่อนที่ไหน"

"ไม่มีหรอก"

"แปลกคน"

พอลองชุดเสร็จทั้งสองก็ออกมาจากห้องนั้น ซึ่งตอนนี้มีเจ้าบ่าวรออยู่หน้าห้อง

"ตะลึงเลยเหรอพี่เหนือ" จั๊กจั่นเรียกสติของเหนือตะวัน เมื่อเห็นว่าจ้องมองภรรยาแบบตาไม่กระพริบ

"แล้วอย่าไปเดินเหยียบชายกระโปรง ในงานแต่งล่ะ" ประโยคนี้เหนือตะวันไม่ได้พูดกับเจ้าสาวหรอก เขาพูดกับเพื่อนเจ้าสาวมากกว่า

"ใครจะซุ่มซ่ามขนาดนั้น" ว่าแล้วจั๊กจั่นก็เดินมามองตัวเองในกระจกบานใหญ่ของห้องนั้น ..ผู้หญิงคนที่อยู่ในกระจกคือเราเหรอ แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ทำไมเธอสวยได้ถึงขนาดนี้

เย็นวันเดียวกัน..

{"มึงจะมาเองหรือให้กูไปรับ"} งานแต่งจะถูกจัดขึ้นในอีกสองวันข้างหน้า ถ้าจะไม่เชิญเพื่อนรักก็คงไม่ได้

{"เดี๋ยวกูไปเองก็ได้"}

{"ทำไมเสียงของมึงดูไม่สดใสเลยวะ"} เพราะฟังจากน้ำเสียงของเพื่อน ดูเหมือนจะเศร้าลงมาก

{"เปล่าหรอกไม่มีอะไร"} ตั้งแต่ไม่มีจั๊กจั่นคอยมาตามกวนใจ เสกสรรก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรไป แถมตอนนี้ก็ไม่รู้ด้วยว่าเธอหายไปไหน ตามหามาหลายวันแล้วก็ไม่เจอ..