ท่านประธานไร้ใจ นิยาย บท 5

พอตกเย็นมาเรียค่อยค่อยลืมตาตื่นขึ้นมา หญิงสาวจึงนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เธอกำลังนอนอยู่ที่ห้องทำงานของท่านประธาน

เมื่อหญิงสาวค่อยค่อยลืมตาตื่นขึ้นมาโซฟาใหญ่ฝั่งตรงกันข้ามกับเธอกลับเห็นร่างของท่านประธานกำลังนอนหลับในท่าสบายอยู่ตรงข้ามกับเธอ

"ท่านประธานก็ง่วงเหมือนกันเหรอเนี่ย"

มาเรียได้แต่พูดคนเดียวเบาเบาก่อนที่จะยกนาฬิกาข้อมือของตัวเองขึ้นมาดูหญิงสาวก็ได้ดูว่านี่เกือบ 6 โมงเย็นแล้วมาเรียจึงรีบลุกแล้วหยิบถุงยาและกระเป๋าสะพายของตัวเองเดินออกจากห้องทำงานท่านประธานทันที

เมื่อหญิงสาวเดินออกมาก็ได้พบกับแวนซึ่งรออยู่ที่หน้าห้องทำงานของท่านประธาน

"อ้าวมาเรียกลับแล้วเหรอ ?

ลูกน้องคนสนิทของท่านประธานเอ่ยถาม

"ค่ะพี่แวนกลับแล้วค่ะ"

"แล้วเจ้านายของพี่ล่ะทำอะไรอยู่ทำไมป่านนี้ท่านยังไม่ออกมาจากห้องทำงานเลยล่ะ ?

แวนถามด้วยความสงสัย

ชูววววว !!! หญิงสาวเอานิ้วชี้ปิดปากจู๋

"อย่าเสียงดังไปค่ะพี่แวนตอนนี้ท่านประธานกำลังนอนหลับพริ้มอยู่ที่โซฟาห้องทำงานค่ะ มาเรียตื่นจึงรีบหยิบของแล้วแอบย่องออกมาค่ะกลัวท่านประธานตื่นแล้วจะออกอาการเกรี้ยวกราดค่ะ"

มาเรียพูดพร้อมกับหัวเราะใส่แวนซึ่งแวนเองก็อดขำไม่ได้

"อีกนานละคะกว่าท่านประธานจะตื่น...พี่แวนยืนรอต่อไปเถอะนะคะ 555"

มาเรียทำน่าขำแล้วก็โบกมือบ๊ายบายให้กับลูกน้องคนสนิทท่านประธานแล้วหญิงสาวก็กดลิฟต์ ลงด้านล่างทันทีเพราะตอนนี้ได้เวลาเลิกงานของเธอแล้ว

มาเรียออกไปจากห้องทำงานได้ไม่นานตอนนี้เสียงโทรศัพท์ของท่านประธานชาคริตก็ดังขึ้น

กริ้งงงงง !!!

เมื่อเสียงโทรศัพท์ของชายหนุ่มดังขึ้นจึงทำให้เขารู้สึกตัวแล้วลุกขึ้นมานั่งที่โซฟาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูจึงได้รู้ว่าเบอร์โทรศัพท์เป็นแม่ของเขาที่โทรมานั่นเอง ชาคริตสายศีรษะเบาเบาก่อนที่จะรับโทรศัพท์

"สวัสดีครับคุณแม่"

"นี่มันเกือบจะ 6 โมงแล้วนะเรานัดกัน 6 โมงเย็นนะลูก...ตอนนี้อยู่ไหนแล้วเนี่ย !?

ผู้เป็นแม่ถามลูกชายด้วยความอยากรู้เกี่ยวกับเรื่องเลขาสาวที่สมจิตได้เล่าให้กับคุณหญิงรัชนีได้ฟัง

"ครับคุณแม่กำลังจะออกจากบริษัทครับ"

"รีบมาเลยนะพ่อกับแม่รออยู่"

ผู้เป็นแม่บอกลูกชายอย่างมีเลศนัย

"ครับคุณแม่ออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ"

เมื่อวางสายโทรศัพท์จากผู้เป็นแม่เรียบร้อยตอนนี้สายตาคมของชาคริตก็กวาดตามองรอบห้องทำงานของตัวเองก็ไม่เจอแม้แต่เงาของเลขาสาว เขาจึงได้สอดสายตามองหาถุงยาของผู้ป่วยและกระเป๋าสะพายของหญิงสาวแต่ก็ไม่เจอ

"สงสัยแอบกลับบ้านไปแล้วแน่เลย"

ชาคริตได้แต่บ่นพึมพำคนเดียวเมื่อเห็นเป็นแบบนี้แล้วชายหนุ่มจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากห้องทำงานของตัวเอง

"แวนมาเรียกลับไปนานหรือยัง ?

เค้าถามลูกน้องคนสนิทในขณะที่เดินออกมาจากห้องทำงานแล้ว

"กลับไปสักพักแล้วครับเจ้านาย...เธอเห็นว่าเจ้านายกำลังหลับอยู่ก็เลยไม่อยากจะปลุกรบกวนเจ้านายครับ"

"อืม ...... ไม่เป็นไร "

"ครับเจ้านาย"

แวนทำความเคารพชาคริต

"วันนี้กลับบ้าน"

ชาคริตออกคำสั่ง

"ครับเจ้านายคุณผู้หญิง LINE มาตามผมเมื่อสักครู่นี้ครับท่าน LINE มาสอบถามว่าเจ้านายทำอะไรอยู่ผมก็เลยบอกไปว่าหลับอยู่ครับ"

แวนรายงานเจ้านายตัวเอง

"อืม...."

ที่คฤหาสน์โวลตูรี่

"สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่"

เมื่อเดินเข้ามาภายในบ้านลูกชายก็ทำความเคารพพ่อกับแม่

"พ่อบอกเราไว้ก่อนเลยนะเจ้าคริต ถ้ายังหาเมียเป็นตัวเป็นตนไม่ได้อยู่แบบนี้แม่นายจับนายคุมถุงชนกับเพื่อนเขาจริงๆนะ"

"แล้วทำไมลูกต้องขับรถให้เธอนั่งด้วยล่ะ ?

ผู้เป็นแม่ก็ยังคงถามลูกชายต่อไปด้วยความที่อยากรู้และยังไม่หายสงสัยนั่นเอง

"ก็เพราะว่าผมรู้สึกผิดไงครับคุณแม่ผมก็เลยต้องดูแลเธอนิดหน่อย"

"แล้วลูกรู้สึกผิดเรื่องอะไรล่ะ?

ตอนนี้ผู้เป็นแม่กำลังทำหน้าฉงนและสงสัยเป็นที่สุด

"เรื่องมันยาวนะครับคุณแม่ เอาเป็นว่ามาเรียต้องเจ็บตัวเพราะ ผู้หญิงในสต๊อกของผมครับ เขาทำเธอหัวร้างข้างแตกผมก็เลยต้องพาเธอไปโรงพยาบาลและต้องยกเลิกการประชุมในวันนี้ด้วย"

"ถ้าเรื่องมันยาวมากก็ไม่ต้องเล่าก็ได้นะลูกอันที่จริงพ่อก็ไม่ได้อยากจะรู้เรื่องราวของหนุ่มสาวสักเท่าไหร่หรอก...ผมว่าเราเรียกให้ลูกมาทานข้าวด้วยกันเราก็ควรจะไปทานข้าวได้แล้วเดี๋ยวข้าวมันเย็นชืดหมด"

ผู้เป็นพ่อพูดพร้อมกับพยักหน้าให้กับลูกชาย

"ก็ได้ค่ะทานอาหารไปด้วยคุยไปด้วยก็ได้"

ผู้เป็นแม่ยังไม่หยุดความคิดที่จะซักใส่ไล่เรียงลูกชายตัวเอง

"โถ่ ! คุณแม่ครับมันไม่ได้มีอะไรอย่างนั้นเลยคุณแม่อย่าคิดมากไปเองฝ่ายเดียวเลยนะครับเดี๋ยวจะพะวงเอาเสียเปล่าเปล่าเสียเวลา Shopping ของคุณแม่หมดครับ"

"ก็แม่อยากรู้เรื่องของลูกชายแม่นี่นาว่าเมื่อไหร่แม่จะได้ข่าวดีมีหลานให้อุ้มเสียที"

"คุณแม่ครับตอนนี้เนื้อคู่ผมยังไม่เกิดเลยไม่ต้องรีบก็ได้ครับ"

"แล้วเราจะรอไปถึงเมื่อไหร่ล่ะฮะ...แม่น้อยใจแล้วนะ...ลูกเพื่อนแม่ทุกคนเค้าก็ได้อุ้มหลานกันเกือบทุกคนแล้วสำหรับลูกชายคนโตลูกสาวคนโตของบ้านแต่แม่มีลูกชายคนเดียวกลับไม่มีหลานให้แม่อุ้มซะงั้น...แม่น้อยใจแล้วนะแล้วแม่ก็เหงาด้วย"

ผู้เป็นแม่พูดพร้อมกับทำหน้าหงิกแบบเอาแต่ใจตัวเอง

"คุณไม่ต้องเหงาหรอกถ้าคุณเหงาเดี๋ยวผมจะพาไปเที่ยวรอบโลกอีก"

สามีบอกภรรยาเพื่อปลอบใจ

"มันไม่เหมือนกันนี่คะคุณ การไปเที่ยวมันก็มีความสุข แต่ว่าถ้าการได้อุ้มหลานจะมีความสุขมากกว่าได้เที่ยวรอบโลกอีกนะคะ"

ผู้เป็นภรรยาบอกสามีพร้อมกับทำหน้าง้ำ พ่อของชาคริตได้แต่เดินไปโอบไหล่ภรรยาแล้วจุ๊บที่แก้ม

"ไปทานข้าวกันก่อนเถอะนะคุณจะได้คุยไปด้วยไง "

คุณหญิงรัชนีได้แต่พยักหน้าให้กับสามีแล้วทุกคนก็เดินไปที่ห้องอาหารเพื่อทานมื้อค่ำอย่างมีความสุข