ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1013

เนื่องจากวิกกี้และสามีของเธออยู่ที่นี่ เนลล์จึงไม่มีอะไรที่ต้องรู้สึกกังวลอีกต่อไป

ไม่นานนักรถก็จอดลงที่หน้าบ้านพักของกริฟฟิน

ท่านผู้หญิงกริฟฟินก็รู้ได้ในทันทีว่า ท่านผู้หญิงควีนตันได้มาถึง และรออยู่ที่หน้าประตูแล้ว

ทั้งคู่เป็นเพื่อนซี้กันมาตั้งแต่เด็ก มิตรภาพที่พวกเขามีให้กันนั้น จึงแน่นแฟ้นอย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อเธอรู้ว่าท่านผู้หญิงควีนตันกำลังจะมา ท่านผู้หญิงกริฟฟินก็รู้สึกปลาบปลื้มใจเป็นพิเศษ

ในตอนเช้า เธอไม่เห็นด้วยกับคำพูดของคนในครอบครัวของเธอ ถึงยังไงเธอก็ยังยืนกรานที่จะออกมาต้อนรับเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอเป็นการส่วนตัว

เมื่อครอบครัวลีย์ลงจากรถ หญิงชราทั้งสองคนก็สวมกอดกัน และภาพนั้นมันช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจ

น่าเสียดายที่วันนี้อากาศไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นัก หนักไปทางค่อนข้างหนาวเย็น แม้ว่าหญิงชราทั้งสองคนจะรู้สึกดีกับมัน แต่กลับไม่มีสมาชิกในครอบครัวคนไหน อนุญาตให้พวกเขาอยู่ข้างนอกต่อ

จัสติน กริฟฟิน พยายามพูดเกลี้ยกล่อมกับท่านผู้หญิงกริฟฟินว่า “คุณแม่ครับ วันนี้อากาศหนาวมาก เราเข้าไปข้างในกันดีกว่านะครับ”

ในที่สุดท่านผู้หญิงกริฟฟินก็ยอมเข้าไปในบ้านแต่โดยดี

“ก็ได้ เข้าไปข้างในกันเถอะ พี่คะ ให้ฉันพาเข้าไปข้างในบ้านนะคะ”

ทุกคนต่างก็เข้ามาทักทายกันและกัน

ในฐานะสมาชิกของตระกูลกริฟฟิน เลียมและเจเน็ตได้มาถึงก่อนหน้านี้แล้ว

ตระกูลกริฟฟินต้องเตรียมการจัดงานวันเกิดครบรอบเจ็ดสิบปีของท่านผู้หญิง จึงมีหลายอย่างที่ต้องจัดเตรียม อีกทั้งพวกเขายังคงต้องดูแลเรื่องธุรกิจบางอย่างไปพร้อม ๆ กันอีกด้วย

ดังนั้น เจเน็ตจึงต้องพาลูกตามเลียมมาที่นี่ด้วย

ก่อนที่เนลล์จะมาถึง เธอได้ส่งข้อความบอกกับเจเน็ตไว้ก่อนหน้านี้แล้ว

เมื่อเจเน็ตได้ยินเสียงดังเอะอะในห้องโถง เธอก็รู้ได้ในทันทีว่าพวกเขาอยู่ที่นี่

เธอฝากลูกชายของเธอไว้กับพี่เลี้ยง ก่อนจะเดินเข้าไปหาพวกเขา

“เนลลี่”

"เจน"

เพื่อนซี้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันอย่างสนุกสนาน ในทางกลับกัน กิดเดียนไม่มีใครสนใจ

ท่านผู้หญิงกริฟฟินรู้สึกตื่นเต้นที่ได้เห็นทั้งสองกลุ่มมีความสุข เธอจึงเอ่ยถามคำถามบางอย่างกับพวกเขา

เมื่อเธอถามถึงชื่อ และอายุของพวกเขา เด็ก ๆ ก็ตอบคำถามอย่างสุภาพอ่อนโยน

ท่านผู้หญิงกริฟฟินยิ้มออกมาจนตาหยี เธอบอกกับเจเน็ตว่า “ลีโอนาร์ดหลับอยู่หรือเปล่า? ถ้าไม่ได้หลับ ก็พาเขามาเจอกับพี่สาวคนโต และน้องชายคนเล็กหน่อยสิ”

เจเน็ตหัวเราะคิกคักออกมา “เขาไม่ได้หลับหรอกค่ะ แต่ว่าที่นี่คนเยอะ ไว้ฉันค่อยพาเขาไปที่สวนหลังบ้านทีหลังละกันค่ะ”

ท่านผู้หญิงพยักหน้า

ห้องโถงมีคนอยู่มากเกินไป มันคงไม่เหมาะถ้าจะมีเด็ก ๆ มาวิ่งเล่นแถวนี้

เจเน็ตและเนลล์ คุยกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะพาลูก ๆ ของเธอตามเจเน็ตไปที่สวนหลังบ้าน

ที่อยู่อาศัยของตระกูลกริฟฟินนั้นใหญ่โตมาก เมื่อเนลล์เดินไปถึงสวนหลังบ้าน เธอก็พบว่ามีการสร้างสนามเด็กเล่นไว้ในสวนอีกด้วย

ในขณะเดียวกัน ลีโอนาร์ด กริฟฟิน ลูกชายของเจเน็ตและเลียมก็นั่งอยู่ที่นั่นด้วย ความรู้สึกไม่พอใจผุดขึ้นมาทั่วใบหน้าที่อวบอิ่มสีชมพูของเขา ในขณะที่เขากำลังก้มหน้าลง และทำหน้าตาบูดบึ้ง ไม่มีใครรู้ว่าเขาโกรธใครอยู่

เจเน็ตเดินเข้าไปหาเขา พลางยิ้มออกมา “ลีโอนาร์ด มาหาพี่สาวและน้องเล็กหน่อยลูก”

ลีโอนาร์ดน้อยเงยหน้าขึ้นมามองเธอ แม้จะรู้สึกลังเลแต่เขาก็เดินเข้าไปด้วยความสุภาพ

เจเน็ตจับมือเขาเอาไว้ ก่อนจะแนะนำให้เขารู้จักกับเด็กอีกสองคน “พี่สาวคนนี้ชื่อลิซซี่ และน้องชายคนเล็กคนนี้ชื่อวีมอนด์ ลูกจำชื่อของพวกเขาได้ใช่ไหม?”

ลีโอนาร์ดน้อยลืมตาที่มีน้ำตาคลออยู่ขึ้นมา พลางจ้องไปที่เด็กทั้งสองคนจนตาไม่กระพริบ

ลิซซี่ถือว่าเป็นคนโตสุดในบรรดาทั้งสามคน และเป็นคนใจกว้างมากที่สุด เธอยื่นมือเล็ก ๆ ของเธอออกมาทันที

“สวัสดี น้องชายคนเล็กลีโอนาร์ด ฉันชื่อลิซซี่นะ”

ลีโอนาร์ดน้อยยืนมองเธอกระพริบตาปริบ ๆ

“ไม่ใช่ เขารังแกพี่สาวของผม ในหนังสือบอกไว้ว่า เด็กผู้ชายจะกอดเด็กผู้หญิงคนอื่นไม่ได้ เขามากอดพี่สาวของผม แสดงว่าเขาเป็นคนนิสัยไม่ดี!”

ลิซซี่รู้สึกสับสน หนึ่งในนั้นคือน้องชายจริง ๆ ของเธอ และอีกคนก็คือน้องชายของเธอ เธอจึงไม่รู้ว่าควรจะต้องทำอย่างไรต่อไป

เจเน็ตเริ่มตอบสนองกับเรื่องนี้เช่นกัน

เธอได้แต่กลั้นหัวเราะเอาไว้

เธอปลอบโยนลีโอนาร์ดน้อยที่กำลังร้องไห้ พลางยกนิ้วให้กับวีมอนด์น้อย

“หนูพูดถูกแล้วล่ะวินนี่ พี่ชายเป็นคนผิด เขาไม่ควรไปกอดพี่สาวของหนูโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเธอก่อน” เธอพูดขณะที่กำลังปลอบโยนลีโอนาร์ดน้อย

“เลนนี่ ลูกได้ยินที่แม่พูดใช่ไหม? คราวหน้าถ้าลูกจะกอดพี่สาว ลูกจะต้องขออนุญาตพี่เขาก่อนเข้าใจใช่ไหม?”

ลีโอนาร์ดน้อยยังคงสะอื้นไห้อยู่ เนลล์เห็นแบบนั้นจึงบอกกับลิซซี่ว่า “ลิซซี่ ไปปลอบน้องชายหน่อยเร็ว”

ลิซซี่รู้สึกลังเล

เธอไม่ได้สนใจเรื่องที่เธอโดนกอด แต่เธอกลัวว่าวีมอนด์น้อยที่ออกโรงปกป้องเธอจะอารมณ์เสีย ถ้าเธอเข้าไปใกล้กับลีโอนาร์ดอีก

แต่เธอก็เชื่อว่าจะไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้น เพราะว่าแม่ของเธอกำลังอุ้มวีมอนด์น้อยอยู่ ดังนั้นเธอจึงเดินเข้าไปหาลีโอนาร์ดน้อย

“นี่เลนนี่ อย่าร้องไห้เลย เราไปเล่นกันเถอะ!”

ในฐานะพี่สาว ลิซซี่ก็มีวิธีเกลี้ยกล่อมเด็ก ๆ ที่อายุน้อยกว่าเธอ

ลีโอนาร์ดน้อยชอบเธอมาโดยตลอด เมื่อเขาได้ยินเธอพูดแบบนั้น เขาจึงฟังสิ่งที่เธอพูด แม้ว่าเขาจะยังคงสะอื้นไห้อย่างน่าสงสารอยู่ก็ตาม

เขาหันใบหน้าที่ปกคลุมไปด้วยคราบน้ำตาไปทางลิซซี่

เขาร้องไห้พลางถามว่า “พี่อยากเล่นอะไรครับ?”

ลิซซี่คิดในใจ “เล่นซ่อนหากันเอาไหม?”

ลีโอนาร์ดน้อยรู้สึกลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพึมพำตอบไปว่า “ก็ได้ครับ”