ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1021

เห็นได้ชัดว่าพวกเขามีอคติกับแฟนสาวของเขาเป็นอย่างมาก

ไม่ว่ายังไงก็ตาม มันก็ยังถือว่าเป็นเรื่องดี ที่ชารอนได้รับการช่วยเหลือ

กิดเดียนและคนอื่น ๆ จึงไม่มีความจำเป็น ที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไป เมื่อพวกเขากล่าวคำขอบคุณกับลุงเอียนแล้ว พวกเขาก็จากไปพร้อมกับหยกอาถรรพ์

หลังจากปัญหาทั้งหมดผ่านไป เมื่อพวกเขากลับมาที่บ้านกริฟฟิน เวลาก็ได้ล่วงเลยมาถึงตีสองแล้ว

เดิมทีวิกกี้และเกรกอรี ตั้งใจจะไม่ไปที่บ้านพักของกริฟฟิน แต่เนื่องจากพวกเขามาถึงที่นี่แล้ว มันคงจะดูเป็นการไร้มารยาทเกินไป ถ้าหากว่าพวกเขากลับไปทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้อวยพรวันเกิดให้ท่านผู้หญิงกริฟฟิน

พวกเขาจึงไปที่นั่น เพื่อกล่าวคำทักทายกับเธอ

ด้วยเหตุผลนั้น พวกเขาจึงตามคนอื่น ๆ กลับไปที่บ้านกริฟฟิน

ณ เวลานี้ ท่านผู้หญิงกริฟฟินก็ยังไม่ได้นอน

ถ้ามันเป็นวันธรรมมาดาทั่วไป เธอก็คงจะอยู่บนเตียงไปแล้ว

แต่ว่าวันนี้มีแขกมาที่นี่มากหน้าหลายตา แม้ว่าจัสติน และคนอื่น ๆ จะต้อนรับ และสร้างความบันเทิง กับฝูงชนที่อยู่ข้างนอกเพื่อเธอแล้ว แต่เธอก็ยังต้องพบปะกับแขกบางคนด้วยตนเองอยู่ดี

ยิ่งไปกว่านั้น เธอรู้ว่าพวกเด็ก ๆ ออกไปข้างนอก แล้วยังไม่ได้กลับมา เธอไม่รู้ว่าพวกเขาออกไปทำอะไร เธอจึงรู้สึกกังวลเล็กน้อย จนทำให้นอนไม่หลับ

ดังนั้นเธอจึงคิดว่า เธอควรจะรอพวกเขาอยู่ในห้องนั่งเล่นนี้

ท่านผู้หญิงควีนตันคิดว่าคงจะไม่มีอะไรที่ต้องกังวล แต่เมื่อเห็นว่าคุณผู้หญิงกริฟฟินกำลังรู้สึกกังวลใจมากเพียงใด เธอจึงรู้สึกสงสารเธอขึ้นมาจนจับใจ

เมื่อเธอโทรหากิดเดียนเพื่อถามว่าเขาอยู่ที่ไหน เขาก็ตอบแค่เพียงว่าเขาต้องไปจัดการงานบางอย่างก่อน และไม่สะดวกที่จะบอกอะไรกับเธอในตอนนี้

ท่านผู้หญิงควีนตันจึงได้แต่ดุเขาไป

กิดเดียนไม่เคยถูกคุณย่าของเขาดุมานานมากแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้โกรธ เขาเพียงแต่ยิ้มให้กับโทรศัพท์ ในขณะที่สัญญากับเธอว่า เขาจะกลับมาในไม่ช้าก่อนที่จะวางสายไป

เมื่อเดินเข้าไปในห้องโถงที่สว่างไสว พวกเขาก็เห็นท่านผู้หญิง และผู้ชายหลายคนกำลังนั่งอยู่ที่นั่นเพื่อรอการกลับมาของพวกเขา บวกกับมีสาวใช้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จนเกือบจะเหมือนกับการรอพิจารณาคดีจากผู้พิพากษา

จนมีบางคนอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

เลียม, เจเน็ต, กิดเดียน และเนลล์ เดินเข้าไปหาพวกเขาก่อน

พวกเขาเอ่ยคำทักทายท่านผู้หญิงที่ละคน ก่อนจะอธิบายว่าทำไมพวกเขาถึงต้องออกไปข้างนอกในคืนนี้

และแน่นอนว่าพวกเขาจะไม่มีวันเปิดเผยความลับ เกี่ยวกับหยกอาถรรพ์อย่างเด็ดขาด

พวกเขาพูดถึงแค่เรื่องแฟนสาวของชอว์น ที่กำลังประสบปัญหาอยู่ พวกเขาจึงไปช่วยจัดการเรื่องนี้เท่านั้น

เนื่องจากชอว์นมีความเกี่ยวข้องกับคุณนายอัลฟูธ และมีความสัมพันธ์ทางเครือญาติกับครอบครัวกริฟฟิน ท่านผู้หญิงกริฟฟินจึงรู้จักเขาด้วย

หลังจากที่ได้ฟังคำอธิบายของพวกเขาแล้ว เธอก็อดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้

"มันเกิดขึ้นได้ยังไง? พวกเขาไม่ได้เป็นอะไรแล้วใช่ไหม?”

เลียมพูดอย่างใจเย็นว่า “ตอนนี้พวกเขาไม่ได้เป็นอะไรแล้ว และก็กลับไปถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้วครับ”

"อย่างนั้นก็ดีแล้ว" แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่งท่านผู้หญิงกริฟฟินก็โกรธจัดขึ้นมา จนมีสีหน้าบูดบึ้ง เธอพูดด้วยน้ำเสียงโมโหว่า “ใครก็ตามที่กล้าเข้ามาบุกรุกพื้นที่ของเรา พวกมันจะต้องอยู่อย่างไม่เป็นสุข เลียม เธอต้องตามสืบเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด อย่าปล่อยพวกมันไปง่าย ๆ”

เลียมพยักหน้ารับ

เมื่อเห็นอย่างนั้น จัสตินก็ก้าวออกมา พลางพูดว่า “คุณแม่ครับ ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว อีกอย่างคุณแม่เองก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ทำไมไม่กลับไปที่ห้องแล้วพักผ่อนละครับ”

กิกเดียนพูดเสริมขึ้นมาว่า “คุณย่าครับ เดี๋ยวผมจะพาคุณและคุณปู่ไปส่งที่ห้องเองนะครับ”

เมื่อท่านผู้หญิงพยักหน้า 'การพูดคุย' ก็ได้สิ้นสุดลง

วิกกี้และเกรกอรี กล่าวคำอวยพรวันเกิดให้กับท่านผู้หญิง ก่อนที่พวกเขาจะกลับไป

วันรุ่งขึ้น พวกเขาทั้งสองคนก็กลับไปที่เมืองหลินทันที

เนลล์และกิดเดียน เดินไปพร้อมกับลูก ๆ ของพวกเขาทั้งสองคน

คนขับแนะนำตัวเองด้วยรอยยิ้ม “สวัสดีครับ ผมชื่อเครเมอร์ เจ้านายของผมให้ผมมารับคุณครับ รถจอดอยู่ทางนี้ครับ”

ลิซซี่และวีมอนด์ ต่างก็รู้สึกสงสัยเกี่ยวกับชุดแต่งกาย และสีผิวของเขาเป็นอย่างมาก

ถึงพวกเขาจะเห็นอะไรมามากมายตั้งแต่ยังเล็ก ๆ แต่พวกเขาก็ยังถือว่าเป็นเด็กอยู่ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่พวกเขามาที่นี่

ทั้งขนบธรรมเนียมท้องถิ่น และหน้าตาของผู้คนที่นี่ แตกต่างจากประเทศจีนโดยสิ้นเชิง

นั่นคือเหตุผลที่ไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ไหน เด็กทั้งสองคนก็มีแต่ความอยากรู้อยากเห็นไปซะหมด ราวกับว่าพวกเขาได้ค้นพบโลกใบใหม่

เครเมอร์เป็นคนเข้ากับคนอื่นง่าย แม้ว่าเขาจะไม่ทราบถึงความสัมพันธ์ระหว่างฌอนและเคธี่ แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ความศรัทธาที่มีต่อพวกเขาน้อยลง

ระหว่างทาง เขาได้ขับรถผ่านสถานที่ท่องเที่ยวที่มีทิวทัศน์สวยงาม และได้แนะนำประเพณีท้องถิ่นให้กับพวกเขาอย่างมีความสุข

ทะเลทรายเป็นดินแดนที่มีแต่ทรายสีเหลืองขนาดใหญ่ แม้ว่าตอนนี้จะเป็นเดือนพฤศจิกายน และผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ก็เตรียมที่จะสวมเสื้อแจ็คเก็ตแล้ว แต่แสงแดดที่แผดเผาของที่นี่ ก็สาดส่องลงบนร่างกายของพวกเขา ราวกับว่าพวกเขากำลังจะถูกทอดจนไหม้เกรียม

เนลล์กังวลว่าลูก ๆ ทั้งสองคนของเธอจะเป็นลมไปเสียก่อน เธอจึงเตรียมน้ำเย็นไว้ให้พวกเขาตั้งแต่เนิ่น ๆ

แต่เด็กทั้งสองคนก็แข็งแกร่งกว่าที่เธอคิด เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่เพียงแค่ไม่รู้สึกร้อนเท่านั้น แต่พวกเขายังถึงขั้นพิงหน้าต่างรถ เพื่อมองออกไปข้างนอกได้

เรื่องนี้ทำให้เนลล์ ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะออกมาดี

กิดเดียนอุ้มลิซซี่เข้ามาอย่างสุดกำลัง และพูดว่า “พ่อจะพาลูกออกมาเที่ยวในวันพรุ่งนี้นะ ถ้าลูกอยากจะเที่ยวเล่นรอบ ๆ เมือง เพราะตอนนี้ลูกยังไม่ได้ทาครีมป้องกันแสงแดดเลย ระวังแสงแดดข้างนอกจะทำให้ผิวไหม้เอานะ”

ตอนนี้ลิซซี่เริ่มโตแล้ว เธอจึงใส่ใจกับรูปร่างหน้าตาของเธอมากขึ้น

หลังจากได้ยินว่าแสงแดดจะทำให้ผิวหนังหลุดลอกออกมา เธอจึงอดไม่ได้ที่จะดึงตัวเองกลับเข้ามาในรถทันที

รถแล่นไปตามถนนด้วยความความมั่นคง