ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1022

บริเวณโดยรอบเป็นทะเลทรายรกร้าง

ทุกพื้นที่ดูเป็นสีเหลือง และความเขียวขจีแทบจะไม่มีให้เห็น แม้ว่าจะมีความเขียวขจีอยู่บ้าง แต่ก็มีแค่ไม่กี่ที่เท่านั้น แทบจะต้องมองเข้าไปใกล้ ๆ ถึงจะเห็น

เนลล์ถอนหายใจออกมา กับความจริงที่ว่าแม่ของเธอได้อาศัยอยู่ในสถานที่แห่งนี้มาหลายปีแล้ว

เธอไม่ได้คิดว่ามันเป็นสถานที่ที่แย่ไปซะทีเดียว แต่ลึก ๆ แล้ว เธอก็เข้าใจว่าแม่ของเธอเติบโตขึ้นมาโดยได้รับการเอาใจใส่ ในฐานะของลูกสาวคนโตของครอบครัวมอร์ริสัน

แม้ว่าเธอจะแต่งงานกับฌอร์น เจนนิงส์ คนที่นอกใจเธอ แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะละเลยเธอ

อย่างน้อยที่สุด ในชีวิตของเธอก็ไม่เคยต้องลำบากอะไร

แต่ทว่าในทะเลทรายนี้ ไม่ว่าเราจะมีเงินมากแค่ไหน แต่ก็มีทรัพยากรบางอย่างที่ยากจะหามาได้ทันเวลา

แม่ของเธอคงจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก ในการทำความคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ ในช่วงสองสามปีแรก

ขณะที่เธอกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เนลล์ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังขึ้นมาเล็กน้อย

ราวกับว่ากิดเดียนอ่านใจเธอได้ เขาจับมือเธอเอาไว้ พลางพูดออกมาเบา ๆ ว่า “อย่าคิดมากไปเลยได้ไหม?”

เนลล์หันไปมองหน้าเขา และพยักหน้าหลังจากนั้นครู่หนึ่ง

เมื่อเวลาผ่านไป เด็ก ๆ ทั้งสองคน ก็เริ่มเหนื่อยจากการเล่นและพูดคุยกัน พวกเขารู้สึกตื่นเต้นแค่ในช่วงแรกเท่านั้น เพราะหลังจากที่รถเริ่มแล่นไปข้างหน้า ก็ไม่มีอะไรให้น่าสนใจ นอกจากทรายสีเหลืองในทะเลทราย ที่อยู่ข้างนอกหน้าต่างเท่านั้น

ดังนั้นพวกเขาจึงหมดความสนใจไปชั่วขณะหนึ่ง และด้วยความร้อนระอุในฤดูร้อน จึงทำให้พวกเขาง่วงนอน

กิดเดียนให้ลูก ๆ ทั้งสองคน นั่งข้าง ๆ เขา โดยให้โอบแขนอีกข้างหนึ่งเอาไว้ เพื่อจะได้นอนหลับสบายในอ้อมแขนของเขา

เนลล์รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเช่นกัน

เธอกำลังตั้งครรภ์ และไม่ว่าเธอจะดูแลสุขภาพของตัวเอง ได้ดีมากเพียงใดในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา แต่เธอก็ไม่สามารถทนต่อการเดินทางไกลที่เป็นหลุมเป็นบ่อแบบนี้ได้

ด้วยเหตุผลดังกล่าว ทำให้สีหน้าของเธอเริ่มเปลี่ยนไป ประมาณครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น

กิดเดียนกำลังแอบดูเธออยู่ด้วยความเป็นห่วง และเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าสีหน้าของเธอค่อย ๆ เริ่มซีดเซียว เขาจึงถามด้วยความกังวลว่า “มีอะไรผิดปกติรึเปล่าเนลล์? คุณไม่สบายหรือเปล่า?”

เนลล์ส่ายหน้าปฏิเสธ

"ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่รู้สึกคลื่นไส้นิดหน่อย”

เครเมอร์ที่นั่งอยู่ด้านหน้าได้ยินเข้า เขาจึงหยิบขวดน้ำเย็นจากตู้เย็นเล็ก ๆ ข้าง ๆ ตัวเขาออกมา ก่อนจะยื่นมันให้กับเธอพร้อมรอยยิ้มที่เป็นมิตร เขาพูดว่า “คุณอาจเป็นโรคลมแดด แต่ไม่เป็นไร แค่ดื่มน้ำเย็นเข้าไปสักหน่อย แล้วคุณก็จะรู้สึกดีขึ้น คนที่เพิ่งมาที่ทะเลทรายก็มักจะเป็นเหมือนกัน อีกสักสองสามวันคุณก็จะคุ้นเคยกับมันไปเองแหละครับ”

กิดเดียนจับขวดน้ำดู เพื่อให้แน่ใจว่าน้ำในมือของเขานั้นเย็นพอรึเปล่า

เนื่องจากเธอรู้สึกร้อน เขาจึงกังวลว่าน้ำเย็นจะทำให้เกิดปฏิกิริยากับท้องของเนลล์ ถ้าเธอดื่มน้ำเย็นทั้งหมดในคราวเดียว

ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เปิดฝาน้ำให้เธอดื่ม แต่เขากลับบอกให้เธอเอามันวางไว้บนหน้าผากของเธอแทน เพื่อทำให้ร่างกายของเธอเย็นลง

เมื่อเครเมอร์เห็นแบบนั้น เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาเพียงแค่แอบลดอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศในรถลงสองสามองศาเท่านั้น

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา ทิวทัศน์สีเหลืองข้างนอกหน้าต่าง ก็ไม่ได้มีให้เห็นอีกต่อไป

ในที่สุดรถก็ได้แล่นเข้ามาในเมือง ที่เต็มไปด้วยความเขียวขจี

ในคำพูดของเครเมอร์ แม้ว่าเมืองนี้จะใหญ่โต แต่บริเวณโดยรอบก็มีแต่ทะเลทราย และที่นี่เป็นเพียงแค่พื้นที่เล็ก ๆ เพียงแห่งเดียวที่สามารถอาศัยอยู่ได้

ว่ากันว่าแม่น้ำที่อยู่ใกล้ ๆ มีประวัติศาสตร์ยาวนานกว่าสองพันปีเลยทีเดียว และเนื่องจากพื้นที่สีเขียวเล็ก ๆ ที่ค่อย ๆ พัฒนาขึ้นมาที่บริเวณโดยรอบนั้น มันจึงทำให้ทิวทัศน์ดูสวยงามกว่าที่เคย ถ้าพวกเขามีเวลาและอารมณ์ดีมากกว่านี้ พวกเขาก็คงจะพากันไปดูรอบ ๆ บริเวณนั้น

ทั้งเนลล์และกิดเดียนต่างก็หยุดพูดคุยกัน เนลล์ไม่ต้องการบอกว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรเลยตั้งแต่ตั้งท้อง

ข้างในนั้นดูเป็นสีเขียวไปทั้งหมด ทุกที่ปลูกต้นไม้สีเขียวขนาดใหญ่และพวกพืชเล็ก ๆ ดูเหมือนว่าแต่ละสิ่งจะได้รับการออกแบบมาอย่างพิถีพิถัน เนื่องจากตำแหน่งที่วางไว้นั้นดูช่างสวยงามระรานตา

พื้นตรงกลางถูกปูด้วยหินอ่อนที่เรียบมาก เมื่อรถเคลื่อนตัวไป มันจึงเหมือนกับการเดินบนกระจกสีขาวที่สะท้อนแสงเป็นประกายภายใต้ดวงอาทิตย์

เนลล์ถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อได้เห็นความร่ำรวยของพวกเขา

นี่คือความหมายของความร่ำรวยที่แท้จริง!

บางคนอาจจะรู้ว่าเป็นบ้านของหมอเทวดา แต่ในขณะที่คนที่ไม่รู้ ก็อาจจะคิดได้ว่าพวกเขากำลังจะได้เข้าไปในพระราชวัง

ความจริงแล้ว ในความคิดของเนลล์ รูปทรงแบบแปลนของที่นี่ เป็นเหมือนพระราชวังในยุโรปยุคกลางอย่างแน่นอน

รถเคลื่อนไปข้างหน้าอีกประมาณห้าหรือหกนาที ก่อนที่ในที่สุดจะหยุดนิ่งอยู่หน้าอาคารสูงแห่งหนึ่ง

เครเมอร์กระโดดลงจากรถ แล้วเดินไปด้านหลังเพื่อเปิดประตูรถให้กับพวกเขา เขายิ้มออกมาพลางพูดว่า “เรามาถึงกันแล้วครับ ลงจากรถได้แล้ว”

กิดเดียนอุ้มเด็ก ๆ ลงจากรถ ก่อนที่เนลล์จะลงตามหลังเขามา โดยมีเครเมอร์เข้ามาช่วยพยุงเธอเอาไว้

หลังจากลงมาจากรถ ในที่สุดเนลล์ก็มองเห็นรอบ ๆ ตัวของเธอได้ชัดเจนยิ่งขึ้น อาคารด้านหน้าของเธอมีลักษณะเดียวกับพระราชวังยุคกลางในยุโรปจริง ๆ เสาหินทุกต้นและการแกะสลักทุกอันนั้น เหมือนจริงมากจนทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังเข้าไปสู่ดินแดนสวรรค์

เครเมอร์เดินนำทางไปข้างหน้า ขณะที่พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ตามผมมาทางนี้เถอะครับ”

พวกเขาก็เดินตามเขาไป

ด้านหน้าของอาคารเป็นบันไดสูงที่มีประมาณยี่สิบถึงสามสิบขั้นเลยทีเดียว

เมื่อพวกเขากำลังจะก้าวขาขึ้นไปบนบันไดนั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงตื่นเต้นของผู้หญิงคนนึงดังมาจากด้านหน้า

“คุณบอกว่าเนลล์กับคนอื่น ๆ มาถึงแล้วเหรอ? ทำไมคุณไม่บอกฉันก่อนล่ะ? ฉันจะได้ไปรับพวกเขาเข้ามาเดี๋ยวนี้”