ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1025

เคธี่ลุกขึ้นยืน “ไปเถอะ กลับไปที่ห้องโถงหน้าบ้านกันได้แล้ว เราไม่ควรปล่อยให้คุณลีย์รอนานเกินไป เพราะถึงยังไงเขาก็เป็นคนที่มีเสน่ห์ ที่ทำให้เธอหลงหัวปลักหัวปำขนาดนี้”

เมื่อพิจารณาจากน้ำเสียงประชดประชันของเคธี่แล้ว เนลล์ก็สามารถบอกได้เลย ว่าแม่ของเธอยังคงติดใจกับเรื่องของกิดเดียนอยู่

แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอีกต่อไป ตามคำกล่าวที่ว่า เวลาจะบอกความจริงทุกอย่างให้เห็นเอง

เป็นเรื่องปกติ ที่แม่ของเธอจะรู้สึกแบบนั้นกับกิดเดียน เพราะพวกเขายังไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

เธอจะค่อย ๆ เริ่มเข้าใจมันสักวันหนึ่งอย่างแน่นอน

เมื่อเธอคิดได้แบบนี้เธอจึงลุกขึ้น และพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่ฉาบอยู่บนใบหน้าของเธอ

ทั้งสองเดินไปที่ห้องโถงหน้าบ้านด้วยกัน

ในห้องโถง กิดเดียนกำลังเล่นเกมกับลิซซี่และวิมอนด์น้อยอยู่

เป็นความจริงที่ว่าเมื่อใดก็ตามที่มีพวกเด็ก ๆ อยู่รอบ ๆ ตัวมันจะไม่มีช่วงเวลาที่น่าเบื่ออีกเลย

เนลล์เดินเข้าไปด้วยท่าทางเงอะงะ กิดเดียนดูไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย เขาเหลือบมองเธอพลางเอ่ยถามว่า “คุนกันเสร็จแล้วเหรอ?”

เนลล์พยักหน้าตอบ

เคธี่ยิ้มออกมา “พวกเธอหิวกันรึยัง? ถ้าหิวแล้ว ฉันจะให้เชฟไปทำอาหารมาให้ แล้วเราจะได้ทานอาหารเย็นกันเร็ว ๆ หน่อย เราไม่จำเป็นต้องรอให้ฌอนกลับมาก่อนก็ได้”

เนลล์ส่ายหน้าปฏิเสธ ขณะที่กิดเดียนพูดเสริมขึ้นมาว่า “ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ ไม่ต้องรีบ อีกอย่าง มันก็ไม่ได้ดึกจนเกินไปถ้าเราจะรอให้คุณมิลเลอร์กลับมาทานมื้อค่ำด้วยกัน ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ผมอยากจะขอไปเที่ยวชมรอบ ๆ คฤหาสน์เพื่อดูวิวทิวทัศน์สักหน่อย แล้วผมจะขอพาเนลลีไปด้วยจะได้ไหมครับ? ”

เคธี่พยักหน้า

"ได้สิ! ให้ฉันเป็นคนพาไปไหม?”

"ไม่รบกวนดีกว่าครับ เราจะเดินไปกันเอง แต่ว่ามันจะมากเกินไปไหม ถ้าจะขอให้คุณช่วยดูแลเด็ก ๆ สักพักหนึ่ง”

เคธี่เหลือบมองเด็ก ๆ ทั้งสองคน

แม้ว่าเธอจะรู้สึกไม่ชอบกับความจริงที่ว่า ลิซซี่ไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของเนลล์ แต่เธอก็ได้ตัดสินใจที่จะทิ้งมันไปแล้ว นี่คือสิ่งที่ผู้ใหญ่ควรกระทำ มันควรจะต้องเป็นแบบนั้น

เธอไม่ได้รู้สึกแย่กับเด็ก เพราะถึงยังไงซะเธอก็ไม่ใช่แม่แท้ ๆ ของเนลล์เช่นกัน แต่ว่าสายสัมพันธ์ของพวกเขาเข็มข้นกว่าสายเลือดมากนัก

เธอแค่กังวลว่าเนลล์จะเดินตามรอยเท้าของเธอ เพราะเธอไม่อยากให้เนลล์ถูกหลอก เหมือนกับที่ ฌอร์น เจนนิงส์เคยโกหกเธอ

ขณะที่เธอกำลังนึกถึงความสัมพันธ์ที่เธอมีร่วมกับเนลล์ เคธี่ก็เริ่มชอบลิซซี่ขึ้นมาบ้างแล้ว

เธอจึงเผยรอยยิ้มอันอบอุ่นออกมา "ได้สิ ไม่มีปัญหา"

เมื่อพูดจบ เธอก็เดินเข้าไปหาเด็ก ๆ ทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม พลางพูดว่า “ฉันได้ยินว่าเธอมีสนามเด็กเล่นที่บ้านด้วยใช่ไหม ที่นี่ก็มีนะ! ให้ยายพาไปดูไหม?”

ไม่ว่าพวกเขาจะอายุเท่าไหร่แล้วก็ตาม เด็กก็คือเด็กอยู่วันยันค่ำ

เมื่อเด็ก ๆ ได้ยินว่าจะได้ไปที่สนามเด็กเล่น พวกเขาก็ปรบมือเชียร์กันอย่างสนุกสนาน

"เย้! พวกเราจะได้ไปที่สนามเด็กเล่นกัน!”

จากนั้นเคธี่ก็พาพวกเขาไปที่สนามเด็กเล่นด้วยตัวเอง

เมื่อเห็นว่าพวกเขาออกไปแล้ว กิดเดียนและเนลล์ก็เดินออกจากประตูหลักมา

คฤหาสน์หลังนี้มีขนาดใหญ่กว่าที่เกรกอรีเป็นเจ้าของในเมืองหลินเสียอีก

มันยังถูกรายล้อมไปด้วยทัศนียภาพที่สวยงามมากอีกด้วย

เนลล์ที่เคยรู้สึกกังวลว่าแม่ของเธอจะอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ อย่างสุขสบายตลอดช่วงระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมาหรือเปล่า ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าแม่ของเธอ ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี และมันสวยงามมากเพียงใด ความกังวลทั้งหมดของเธอจึงเริ่มจางหายไป

เธอคิดกับตัวเองว่า ฌอน มิลเลอร์ เป็นคนที่ยอดเยี่ยมมากเพียงใด ทุกคนที่เคยร่วมทางกับเคธี่เคยทำให้เธอต้องผิดหวัง แต่ไม่ใช่กับฌอน เขาให้สิ่งที่ดีที่สุดกับเธอเท่าที่เธอต้องการ

แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าพวกเขามาเจอกันได้อย่างไร แต่มันก็สามารถเห็นความรักของฌอนที่มีต่อเคธี่ได้ไม่ยากเลย

สิ่งนี้อธิบายได้ว่าทำไมเคธี่ถึงไว้ใจฌอนมากที่สุด เพราะเธอไม่เคยไว้ใจคนรอบข้างเลย แต่เธอกลับไว้ใจฌอนแค่เพียงคนเดียว?

ทั้งคู่เดินไปตามทางเท้า ที่ถูกแกะสลักไว้ด้วยหินอ่อนอย่างผ่อนคลาย พวกเขาไม่รู้สึกร้อนเลยเนื่องจากที่คฤหาสน์ มีเครื่องปรับอากาศคอยอำนวยความสดวกอย่างครบครัน

ที่นี่ถูกรายล้อมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ ที่แผ่กิ่งก้านออกไปอย่างไร้จุดหมาย ในขณะที่ใบไม้ห้อยลงมาจากกิ่งก้าน ทำให้รู้สึกสดชื่นจนน่าพอใจ

พวกเขาเดินต่อไปอีกสักพัก ก่อนที่เนลล์จะทำลายความเงียบลง “แม่ก็แค่กังวลนะคะ เธอเลยพูดแบบนั้นออกมา อย่าเก็บเอาไปใส่ใจเลยนะคะ เธอไม่รู้ว่าเราผ่านอะไรกันมาบ้าง”

กิดเดียนหันกลับมามองเธอด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้ฟังเสียงพึมพำอันแผ่วเบาในอ้อมแขนของเขา เนลล์ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังผิดปกติ

เธอเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง และเหลือบมองไปที่กิดเดียน

“มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าคะกิดเดียน? ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนกับว่า...”

"ไม่มีอะไรหรอก"

เขาโอบกอดเธอเอาไว้ด้วยแขนของเขา ก่อนจะยกฝ่ามือขึ้น แล้วใช้นิ้วไล่ตามเส้นผมของเธอ

เขาถอนหายใจออกมา พลางพูดว่า “ผมขอโทษ ที่คุณต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้นะเนลลี่ ผมสัญญาว่าผมจะบอกคุณทุกอย่างเมื่อถึงเวลา”

ทั้งคู่ยืนอยู่ด้วยกันในอ้อมกอดอันเงียบสงัด

ที่บอกว่าเนลล์ไม่ได้สนใจอดีตของกิดเดียนนั้น มันเป็นแค่เรื่องโกหก

เธอหลงรักผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธออย่างหัวปักหัวปำ และเธอก็ปรารถนาที่จะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับอดีตของเขา

แม้ว่าเธอจะรู้สึกแบบนั้น แต่เธอก็เข้าใจว่าควรจะต้องเคารพซึ่งกันและกันในความสัมพันธ์ ต่อให้เราสนิทกับใครสักคนมากแค่ไหน บางทีเราก็ต้องมีที่ว่างให้กับเขาด้วย

การให้พื้นที่ส่วนตัวแก่ใครบางคน ไม่เพียงแต่จะรักษาความสัมพันธ์ที่ดีไว้ได้เท่านั้น แต่มันยังรวมไปถึงการเคารพกันในขั้นพื้นฐาน ที่คุณสามารถมอบให้กับคนของคุณอีกด้วย

ปล่อยให้อดีตมันเป็นเรื่องของอดีตต่อไป

เมื่อถึงวันนั้นที่เขาตัดสินใจยอมบอกเรื่องนี้กับเธอ เธอก็จะอยู่รับฟังเพื่อเขาอย่างแน่นอน

แต่ถ้าเขาเลือกที่จะไม่บอก เนลล์ก็จะไม่บังคับเขาเช่นกัน

เช่นเดียวกับที่เธอได้เคยพูดไว้กับเคธี่ว่า ทุกคนล้วนมีความลับของตัวเองกันทั้งนั้น

ทั้งสองคนยืนอยู่ตรงอีกนั่นครู่หนึ่ง ก่อนจะพากันเดินกลับ พวกเขาเดินจับมือกันไปที่คฤหาสน์อย่างเงียบ ๆ ขณะที่กิดเดียนเลิกพูดถึงเรื่องนี้

ไม่จำเป็นต้องบอกก็รู้ได้เลยว่า คฤหาสน์แห่งนี้ได้รับการปรับปรุงใหม่อย่างวิจิตรงดงามจากภายนอกสู่ภายใน

แม้แต่ตัวของกิดเดียนเอง ที่เคยเห็นงานสถาปัตยกรรมอันละเอียดอ่อนมานักต่อนักทั้งชีวิต ก็ยังอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาว่า ช่างฝีมือของที่นี่ช่างปราณีตซะเหลือเกิน