ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1028

เมื่อเห็นแบบนี้ เนลล์จึงไม่ได้พยายามเร่งหาคำตอบอีกต่อไป

กลุ่มของพวกเขาเดินผ่านทางเดินยาว ก่อนจะเข้าไปในห้องโถงของแท่นบูชา พวกเขาได้เห็นรูปปั้นสูงของนางฟ้าที่ตั้งตะหง่านอยู่ข้างหน้าของพวกเขา

รูปปั้นสีทองวาววับนั้นสูงแค่เพียงไม่กี่เมตร และเมื่อแสงแดดได้สาดส่องเข้ามาประทะ รูปปั้นนั้นก็สะท้อนแสงจ้ามาสู่สายตาของผู้ชม จนทำให้พวกเขาแสบตากันเลยทีเดียว

ลิซซี่ที่กำลังยืนอยู่ข้างใต้รูปปั้น ได้เงยหน้าขึ้นมองดูรูปปั้นตรงหน้าของเธอ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ว้าว เธอไม่ได้สูงมากหนิ?”

เนลล์หัวเราะออกมา “นี่คือนางฟ้าแสนสวยที่ลูกอยากเจอนักหนาไงคะ หากลูกมีความปรารถนาใด ก็ขอพรจากเธอได้เลยนะจ๊ะ”

ลิซซี่พยักหน้า เธอหลับตาและวางมือไว้บนหน้าตักขณะที่เริ่มอธิษฐาน

เคธี่ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ก็ทำแบบนั้นเช่นเดียวกัน แต่เนลล์และกิดเดียนไม่ได้เป็นคนเคร่งศาสนา แทนที่พวกเขาจะแสดงความเคารพต่อนางฟ้า พวกเขากลับมองไปรอบ ๆ ด้วยความอยากรู้

จู่ ๆ วีมอนด์น้อยน้อยก็พูดขึ้นมาว่า

“ดูสิแม่! นั้นพี่สาวคนสวย!”

ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็ยกนิ้วขึ้นชี้ไปข้างหน้า

เนลล์มองตามทิศทางของนิ้วเขาไป

สายตาของเธอจึงไปหยุดอยู่ที่ภาพวาดบนฝาผนัง อย่างที่บอก บางครั้งการมองจากระยะไกลก็ดีกว่าการมองจากระยะใกล้ ทั้งหมดที่เธอรู้คือมันเป็นภาพวาดขนาดใหญ่ และแน่นอนว่ามันไม่ใช่รูปของนางฟ้า ยิ่งเธอเข้าใกล้ภาพวาดมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งดูไม่ออกว่ามันเป็นภาพวาดของอะไร

รูปภาพบนฝาผนังถูกทาทุกเฉดสี มันจึงให้ความรู้สึกสบายตา เมื่อมองจากระยะไกล พวกเขาจูงมือของวีมอนด์น้อยให้เข้ามาใกล้กับภาพวาด แล้วเธอก็รู้ว่ามันเป็นรูปของผู้หญิงจริง ๆ

ผู้หญิงในรูปนั้นแต่งกายด้วยชุดสีทอง เธอยืนด้วยเท้าเปล่าอยู่บนก้อนเมฆ และเธอก็ดูสวยมากเป็นพิเศษ

เนลล์อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “ลูกพูดถูก มันเป็นภาพของผู้หญิงที่สวยมากจริง ๆ ด้วย แม่ดีใจนะที่ลูกสายตาดีกว่าแม่...”

วีมอนด์น้อยระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเล็กน้อย

กิดเดียนก็เดินมาดูด้วยเหมือนกัน เขาจ้องมองไปที่ภาพจิตรกรรมบนฝาผนัง แล้วรู้สึกขบขัน เขาจึงหัวเราะออกมา “ใครจะรู้ว่านางฟ้าแอฟริกาเหนือจะมีลักษณะเหมือนเอเชียตะวันออก? น่าตลกจริง ๆ”

เนลล์ตอบว่า “คุณพูดถูก แต่ในประวัติศาสตร์ก็ไม่เคยบอกนี่คะว่าชาวแอฟริกาเหนือเคยอพยพไปยังเอเชียตะวันออกรึเปล่า นั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมผู้หญิงบนภาพจิตรกรรมฝาผนังคนนี้จึงดูเหมือนกับพวกเรา”

กิดเดียนไม่ได้พูดอะไรต่อ พวกเขาสบสายตากันอยู่ครู่หนึ่ง และเมื่อลิซซี่อธิษฐานเสร็จแล้ว พวกเขาก็พาเธอออกไปจากห้องโถง

ขณะที่พวกเขากำลังเดินออกไป คนงานคนหนึ่งก็ออกมาเรี่ยไรขอเงินบริจาค

เนลล์คิดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

เพราะเธอคิดว่าการต้องจ่ายค่าตั๋วเข้าชม ก็มากเกินพอแล้ว

เนื่องจากพวกเขามาเที่ยวพักผ่อน เธอจึงไม่ได้คิดอะไรมาก เธอหยิบธนบัตรสองสามใบจากกระเป๋าเงินของเธอออกมา แล้วยื่นมันให้กับเขาไป

พวกเขายืนรอสักครู่ ก่อนที่เคธี่จะออกมาจากห้องโถงของแท่นบูชา

เธอรีบเดินเข้าไปหาเนลล์ และพูดว่า “เดาสิว่าฉันรู้อะไรมา เนลลี่?”

เมื่อเห็นท่าทางของเธอ เนลล์ก็ยิ้มออกมา และถามว่า “รู้อะไรมาเหรอคะ?”

“เธอไม่ได้ถามฉันหรอกเหรอว่าใครเป็นคนสร้างที่นี่? ฉันรู้แล้วว่าเจ้าของวังแห่งนี้เป็นคนที่มาจากภาคตะวันออก”

เนลล์ตกใจหนักมาก

“ภาคตะวันออก?”

“ใช่แล้ว แต่พวกคนงานก็ไม่ได้รู้อะไรมากไปกว่านี้แล้วนะ เพราะตอนที่ฉันถามเรื่องเงินของวัง พวกเขาก็บอกว่ามันถูกจัดการโดยใครบางคน แต่พวกเขาก็ไม่รู้ว่าใครเหมือนกัน”

เนลล์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

แต่หลังจากที่ได้ฟังเคธี่พูด มันก็ยังรู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่าง ที่ไม่ชอบมาพากลเกี่ยวกับสถานแห่งนี้

แต่เธอก็ปัดความคิดนั้นออกไป และไม่ได้คิดอะไรกับมันมากนัก เพราะถึงยังไงมันก็เป็นแค่เรื่องเล็กน้อยอยู่แล้ว

คนงานที่ขอเงินบริจาคในก่อนหน้านี้ บอกกับพวกเขาว่า ถ้าจะได้กินผลไม้ที่ได้รับพรจากพระที่อยู่ด้านหลังของวังแห่งนี้แล้วจะได้รับโชคลาภ

เนลล์และกิดเดียนไม่ได้สนใจ เกี่ยวกับเรื่องผลไม้เลยแม้แต่น้อย แต่เนื่องจากพวกเขาได้เข้ามาเยี่ยมชมถึงสถานที่แห่งนี้แล้ว พวกเขาจึงอยากจะเข้าไปดูให้เห็นกับตา

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา สิ่งที่เธอต้องการทำก็คือใช้ชีวิตที่เหลือไปกับฌอน เธอไม่มีญาติที่ไหน แต่ตอนนี้ เธอมีเนลล์แล้ว เธอจึงรู้สึกว่าความว่างเปล่าในหัวใจของเธอ ได้ถูกเติมเต็มแล้ว

เมื่อพอใจกับสิ่งที่มีอยู่ เธอจึงไม่จำเป็นต้องแสวงหาความเชื่อทางวิญญาณจากเหล่าทวยเทพ

ถึงอย่างนั้น เนลล์ก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกอย่างนั้น ทั้งหมดที่เธออยากบอกก็คือ เคธี่ไม่ควรก้าวเข้ามาในสถานที่แห่งนี้อีกเลย

เมื่อเธอนึกถึงเรื่องนั้น เธอจะต้องรีบบอกกับลุงฌอนให้รู้เกี่ยวกับสถานที่แห่งนั้น เมื่อเธอกลับไปถึงที่คฤหาสน์แล้ว

ด้วยความตั้งใจที่แน่วแน่ของเธอ ทำให้เธอเดินไปที่ทางออกโดยไม่หันหลังกลับมามองมันอีกเลย

ในเวลานี้ กิดเดียนกลับหยุดเดิน

เนื่องจากว่าพวกเขาจับมือกันอยู่ เนลล์จึงหยุดเดินด้วยตามธรรมชาติ เมื่อเธอรู้สึกว่าไหล่ของเธอกำลังถูกดึงเบา ๆ

เธอหันหน้าไปมองกิดเดียนแล้วถามว่า “ทุกอย่างเรียบร้อยดีรึเปล่า?”

เขาจ้องมองไปตามทางอย่างเงียบ ๆ

เธอมองตามเขาไป และพบว่าตัวเองกำลังมองไปยังโถงทางเดินของพระราชวัง ที่นั่นไม่มีอะไรมาก มีเพียงแค่คนเดินสัญจรกันไปมา และมีนักท่องเที่ยวแค่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น

เธอย่นหน้าผากของเธอขึ้น

"คุณมองหาอะไรอยู่เหรอ?"

กิดเดียนมองออกไปข้างหน้า

เขาส่ายหน้า “ไม่มีอะไร”

หลังจากนั้น เขาก็ถามกับเคธี่ว่า “ตอนนี้ก็สายมากแล้ว เราควรกลับไปพักผ่อนกันดีไหมครับ?”

เคธี่ก้มมองดูเวลา ก่อนจะตระหนักได้ว่ากิดเดียนพูดถูก เพราะตอนนี้ก็เป็นเวลาสี่โมงเย็นแล้ว

นับตั้งแต่วินาทีที่พวกเขาออกมาจากคฤหาสน์ เวลาก็ได้ล่วงเลยผ่านมาถึงหกเจ็ดชั่วโมงแล้ว มันคงจะเป็นเรื่องโกหก ถ้าพวกเขาบอกว่าพวกเขาไม่รู้สึกเหนื่อยเลย