ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1029

อีกอย่างเนลล์ก็กำลังตั้งครรภ์อยู่ด้วย

เธอควรจะต้องนึกถึงเธอให้เยอะ ๆ เข้าไว้

เมื่อคิดได้แบบนั้นเคธี่จึงพยักหน้าตกลง

“เอาล่ะ กลับไปพักผ่อนกันก่อนเถอะ แล้วเราค่อยมาคิดกันอีกทีว่าจะไปดูการแสดงกันอยู่ไหม หลังจากที่ทานอาหารเย็นเสร็จ”

"แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน"

เมื่อตกลงกันได้แล้ว พวกเขาก็นั่งรถกลับมาที่คฤหาสน์

เมื่อพวกเขากลับมาถึงคฤหาสน์ พวกเขาก็ได้รู้ว่าฌอนกลับมาจากห้องทดลองได้สักพักแล้ว

ในเวลานี้เขากำลังอยู่ในห้องกระจกหลังบ้าน เพื่อดูแลต้นลูกปัดสีทองอยู่

หลังจากที่รู้ว่าพวกเขากลับมากันแล้ว ฌอนก็เดินออกมาจากด้านหลังของบ้าน และถามว่า “วันนี้คุณไปที่ไหนมาบ้าง?”

เคธี่จึงเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับสถานที่ที่พวกเขาไปกันมาในวันนี้

ฌอนตกใจมาก เมื่อรู้ว่าพวกเขาไปที่วังนางฟ้า

“พวกคุณทุกคนไปที่วังนางฟ้ากันมาเหรอ?”

เคธี่หัวเราะออกมา “ใช่ค่ะ เราอยากรู้เรื่องนี้ เราก็เลยไปดูให้เห็นกับตาตัวเอง”

ฌอนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “ที่นั้นมันมีอะไรดี? พวกเขากำลังใช้มันเป็นเครื่องมือในการหาเงิน ผมค่อนข้างเชื่อในตัวเองมากกว่า เรื่องแบบนั้น”

เนลล์ก็หัวเราะออกมาเช่นกัน “ฉันเห็นด้วยกับคุณลุงค่ะ แต่ฉันรู้สึกว่าผู้คนที่นี่จะเชื่อเรื่องนี้กันอย่างจริงจัง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อพูดถึงผลไม้ที่ได้รับพรจากคำทำนายอะไรนั้นละก็ ทุกคนต่างก็ยอมตาย เพียงเพื่อจะได้กินมัน”

ฌอนส่ายหน้า

“พวกหูหนวกตาบอดไร้การศึกษา”

แต่เหมือนกับว่าเขาคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เพราะจู่ ๆ เขาก็หันกลับมามองหน้าเนลล์

“ในเมื่อคุณรู้เรื่องนี้แล้ว คุณได้ถามถึงเจ้าของที่อยู่เบื้องหลังของวังนางฟ้านั้นรึเปล่า?”

เนลล์ถึงกับอึ้งไปเลย

เคธี่ยิ้มออกมา “เราถามคนงานที่นั้นไปแล้วค่ะ เราจะไม่ถามเรื่องนี้ได้ยังไง? แต่ว่าคนงานที่นั่นปฏิเสธที่จะบอกเรา เราจึงรู้มาแค่ว่าเขามาจากภาคตะวันออกค่ะ”

“คนจากภาคตะวันออกเหรอ?”

ฌอนเผยหน้าตาดูถูกเหยียดหยามออกมา “เป็นคนของตระกูลฟลินเดอร์”

"ห้ะ?"

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ

สีหน้าของเนลล์เปลี่ยนไปในทันที “คนจากตระกูลฟลินเดอร์งั้นเหรอคะ?”

“ใช่ ตอนแรกฉันก็ไม่รู้มาก่อนเหมือนกัน แต่แล้วก็มีช่วงหนึ่งที่ฉันบังเอิญได้ไปเจอ การพบปะระหว่างใครบางคนกับคนจากวังนางฟ้า ฉันได้ยินบทสนทนาของพวกเขาและพบว่ามีคนที่นั้นทำงานให้กับครอบครัวฟลินเดอร์ แต่ฉันก็ยังคงไม่แน่ใจว่าครอบครัวฟลินเดอร์ เป็นคนสร้างสถานที่แห่งนั้นขึ้นมา หรือมีใครสร้างมาก่อนอยู่แล้ว และพวกเขาก็มายึดไปในภายหลัง แต่ยังไงก็ตามตอนนี้มันอยู่ในกำมือของพวกเขาแล้ว”

สีหน้าของทุกคนหม่นหมองลงทันที ที่เขาพูดจบ

ในบรรดาพวกเขา เนลล์และกิดเดียนต่างก็ยืนหยัดต่อสู้กับตระกูลฟลินเดอร์มาโดยตลอด

เนื่องจากเคธี่มีความสัมพันธ์กับเนลล์ เธอจึงมีความคิดเห็นมากมายเกี่ยวกับครอบครัวฟลินเดอร์ด้วย

ในตอนแรก ทุกคนไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่พวกเขาก็คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าวังนางฟ้าจะเป็นสมบัติของตระกูลฟลินเดอร์

พวกเขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เมื่อนึกถึงการมาที่นี่ของพวกเขา

จากนั้นกิดเดียนก็พูดออกมาทันทีว่า “ไม่น่าแปลกใจเลยสักนิดเดียว”

เนลล์ตกใจ เธอถามเขาว่า “เป็นอะไรไปเหรอคะ? ไม่น่าแปลกใจเรื่องอะไร?”

กิดเดียนเม้มปาก ก่อนจะพูดว่า “พวกคุณทุกคนอาจจะคิดว่ามันบ้าไปหน่อย ถ้าผมพูดออกไป แต่ตอนนั้นผมเห็น ชิม่อน ฟลินเดอร์อยู่ที่นั่นด้วย”

ทุกคนตกใจหนักเข้าไปอีก

เนลล์โพล่งออกมาว่า “ชิม่อน ฟลินเดอร์จะไปอยู่ที่นั่นได้ยังไงคะ? เขาอยู่ที่เมืองหลินไม่ใช่เหรอ?”

กิดเดียนพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “ใช่ นั่นถึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไม ผมถึงได้รู้สึกประหลาดใจ แต่ถ้าวังนางฟ้าเป็นทรัพย์สินของครอบครัวฟลินเดอร์จริง มันก็คงไม่แปลกที่เขาจะอยู่ที่นั่น”

ทันใดนั้น ทุกคนก็เงียบลง จนสถานการณ์เริ่มอึมครึม

หลังจากผ่านไปได้ระยะหนึ่ง เนลล์ก็พูดออกมาด้วยความหงุดหงิดว่า “ดูเหมือนว่าเราจะเจอไอ้สารเลวนั่น ในทุกที่ที่เราไป”

เคธี่ปลอบใจเนลล์ด้วยการตบหลังมือของเธอเบา ๆ

ขณะที่กิดเดียนช่วยผยุงให้เธอนอนลง เขาก็พูดว่า “นอนเถอะ ผมจะอยู่ที่นี่กับคุณเอง”

"ได้ค่ะ"

เนลล์รู้สึกเหนื่อยมาก เพราะไม่นานเธอก็ผล็อยหลับไป

ในขณะเดียวกัน กิดเดียนก็นั่งอยู่ที่ขอบเตียงเพื่อดูแลเธอ เขามองดูใบหน้าที่หลับใหลของเธอในขณะที่เขาก้มหน้าลงจูบเนลล์ที่หน้าผาก จากนั้นเขาพูดเบา ๆ ออกมาว่า“เนลลี่ คุณไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ ผมจะปกป้องพวกคุณทุกคนเอง”

เนลล์ตื่นขึ้นตอนหกโมงเย็น

ข้างนอกยังมีแดดจ้าอยู่เลย กว่าที่นี่จะมืดลงคงจะเป็นเวลาสี่ทุ่มไปแล้ว

ดวงอาทิตย์ในเวลานี้ เหมือนกับดวงอาทิตย์ตอนบ่ายสองหรือบ่ายสามโมงในประเทศจีน ซึ่งเป็นช่วงที่อากาศร้อนมากที่สุด

โชคดีที่กิดเดียนรอบคอบมากพอที่จะปิดม่านเอาไว้ให้กับเธอ ดังนั้นในห้องจึงยังมืดอยู่ มันจึงไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการหลับของเธอ

เมื่อเนลล์ตื่นขึ้นมา เธอก็ไม่เห็นกิดเดียนอยู่ข้าง ๆ เธอแล้ว เธอจึงคิดว่าเขาน่าจะออกไปข้างนอกแล้ว

แต่ไม่ทันได้คาดคิด เมื่อเธอเริ่มขยับตัว น้ำเสียงที่อ่อนโยนก็ลอยเข้าหูของเธอมา

“ตื่นแล้วเหรอ?”

สิ้นเสียงนั้น ก็มีฝ่ามืออุ่น ๆ ยื่นเข้ามาหาเธอ

เนลลี่ตกใจ เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา

เธอเห็นกิดเดียน ย้ายเก้าอี้ไปไว้ข้าง ๆ เตียง และกำลังอ่านหนังสืออยู่ จากนั้นเนลล์ก็พบว่ามีโคมไฟเล็ก ๆ ส่องแสงอยู่ที่มุมห้อง ที่ที่กิดเดียนกำลังนั่งอยู่ในตอนนี้

เนลล์เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ขณะที่เธอลุกขึ้นนั่งด้วยความช่วยเหลือจากเขา

“กี่โมงแล้วคะ?”

“เพิ่งจะหกโมงเย็นเอง”

กิดเดียนหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามเธอว่า “คุณหิวน้ำไหม? ผมจะได้ไปเอามาให้”

"ก็ดีค่ะ"

เธอพยักหน้าตอบ