ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1033

อย่างไรก็ตาม นอกจากเกรกอรีและวิกกี้แล้ว ก็ยังไม่มีใครเคยเห็นเขามาก่อน

หากพวกเขามีโอกาสได้เผชิญหน้ากับเจฟฟ์ ฟลินเดอร์ พวกเขาอาจจะไม่รู้จักกันด้วยซ้ำไป

คำถามที่หายไปปรากฏขึ้นอีกครั้งเมื่อเนลล์ครุ่นคิดเกี่ยวกับมัน

เธอถามด้วยความสงสัย “คุณ…ฟลินเดอร์ คุณมาเที่ยวคนเดียวเช่นนี้ คุณไม่ต้องทำงานเหรอคะ?”

เจฟเฟอร์สัน ฟลินเดอร์ยิ้ม “ผมเดินทางท่องเที่ยวและทำงานในเวลาเดียวกัน อ้อ ผมลืมแนะนำตัวเองว่าผมเป็นช่างภาพ ผมได้ยินมาว่าทะเลทรายที่นี่มหัศจรรย์ ผมจึงอยากมาที่นี่เพื่อถ่ายรูปสถานที่แห่งนั้น แต่ผมมักจะยุ่งอยู่เสมอและต้องรอจนถึงวันหยุดจึงมีเวลามาที่นี่ได้ในที่สุด ผมจะให้คุณทุกคนได้ดูภาพที่ผมถ่ายเอาไว้”

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วยื่นให้พวกเขาดู ในขณะที่เขาพูด

เนลล์หยิบมันขึ้นมาดู

แท้จริงแล้วมีภาพถ่ายที่สวยงามนับไม่ถ้วนและเป็นทิวทัศน์และวัฒนธรรมของสถานที่แห่งนี้

มีภาพทะเลทรายสองสามภาพในตอนกลางคืน เธอสามารถเห็นได้ว่า องค์ประกอบและสีของภาพนั้นกลมกลืนกันได้ดี

เนลล์ยิ้มและพูดว่า “สวยจัง”

ลิซซี่พยักหน้า “มันช่างเป็นภาพที่สวยงามอะไรเช่นนี้ ฉันชอบมัน"

“ถ้าเธอชอบ ฉันจะพิมพ์เป็นโปสการ์ดและมอบให้กับเธอได้”

“เยี่ยมมากค่ะ”

ลิซซี่ปรบมืออย่างร่าเริง

เมื่อเนลล์ได้เห็นเช่นนั้น เธอจึงละทิ้งความสงสัยทั้งหมดไป

ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงโรงแรมที่เจฟเฟอร์สันพักอยู่

เมื่อเจฟเฟอร์สันลงจากรถ ลิซซี่ก็ขอเบอร์โทรศัพท์ของเขาและบันทึกไว้ในสมาร์ทโฟนเครื่องเล็ก ๆ ของเธอทันที

เธอโบกมือลาเขาก่อนปิดประตู

รถขับออกจากโรงแรมและมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ของเคธี่และฌอน

เคธี่มาถึงก่อนแล้ว เธอจำได้ว่ารถของเนลล์ตามหลังรถของเธอมา แต่เธอยังไม่เห็นพวกเขามาถึง ดังนั้น เคธี่จึงโทรมาถามว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน

เนลล์รับโทรศัพท์ด้วยเสียงหัวเราะ "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เราบังเอิญพบคนรู้จักระหว่างทางกลับและช่วยเขาเล็กน้อย เรากำลังจะไปถึงในอีกไม่ช้า”

แม้ว่าเคธี่จะแปลกใจที่พวกเขาได้พบกับคนที่คุ้นเคยที่นี่ แต่เธอรู้ว่ากิดเดียนได้เดินทางไปทั่วโลกเพื่อทำธุรกิจ ดังนั้นพวกเขาอาจรู้จักผู้คนจากทุกที่ เธอจึงไม่รู้สึกแปลกใจเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก

เธอวางสายไป

หลังจากที่เนลล์วางสายแล้ว กิดเดียนก็ถามขึ้นว่า “ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น? คุณสองคนเคยพบกันมาก่อนเหรอ?”

เหตุเกิดในโรงละคร ในขณะที่กิดเดียนกำลังอุ้มวีมอนด์ตัวน้อยเดินตามหลังพวกเขามาห่าง ๆ และสถานที่แห่งนั้นก็ยังแออัดและเสียงดัง เขาจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลิซซี่และเนลล์

เนลล์เล่าให้กิดเดียนฟังสั้น ๆ เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

กิดเดียนพยักหน้าหลังจากฟังเธอจบ

"เข้าใจแล้ว"

เมื่อเขาได้ฟังเรื่องราวจากปากของเนลล์ เขาจึงไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับมันอีก

ไม่นานรถก็มาถึงยังคฤหาสน์

พวกเขาลงจากรถและเดินเข้าไปในคฤหาสน์อย่างมีความสุข

เมื่อเข้าไปในคฤหาสน์แล้ว เคธี่ก็สั่งให้พ่อครัวเตรียมอาหารเย็นทันที หลังจากที่พวกเขาทานอาหารเสร็จเรียบร้อยเนลล์ก็บอกให้เด็ก ๆ ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนที่จะพาพวกเขาเข้านอน จากนั้น เธอก็กลับมาที่ห้องนอนของเธอ

มันไม่ใช่ความฝันอันแสนหวาน แต่เป็นความกลัวที่ลึกที่สุดของเนลล์

ร่างกายเธอสั่นสะท้านเมื่อเธอตื่นขึ้นมาและลืมตาขึ้นอย่างกระทันหัน

เธอมองเห็นห้องที่ยังคงมืดสนิท ในขณะที่อากาศเย็นและไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ เธอ

ผ้าม่านถูกปิดแน่น ห้องทั้งห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงจากเครื่องปรับอากาศ

ทันใดนั้นเธอก็ตื่นตระหนก

เนลล์ปัดผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นจากเตียง เธอกวาดสายตาไปทั่วห้องก่อนเดินออกไป

“กิดเดียน! กิดเดียน!”

กิดเดียนอยู่ที่ชั้นล่าง เขากำลังเทน้ำลงในแก้ว

กิจวัตรประจำวันของเขาค่อนข้างคงที่ ถึงแม้ว่าเวลาระหว่างที่นี่กับจีนจะแตกต่างกัน ถึงแม้ว่าเวลากลางวันจะยาวและกลางคืนสั้น แต่เขาก็ยังตื่นแต่เช้าเพื่อออกไปวิ่ง

กิดเดียนเพิ่งกลับเข้ามา เขาเทน้ำแล้วดื่มก่อนที่เขาจะเตรียมกลับไปที่ห้องเพื่ออาบน้ำ แต่แล้วเขาก็เห็นเนลล์วิ่งออกมาจากห้องนอนด้วยผมเผ้าที่รุงรังและเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่

การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไป เขาวางแก้วลงแล้วเดินเข้าไปหาเธอ

“เนลลี่ เกิดอะไรขึ้น?”

“กิดเดียน!”

เนลล์กระโจนเข้าหากิดเดียน เธอเอนกายเข้าไปในอ้อมแขนของเขาแล้วกอดเขาแน่น

ร่างกายของกิดเดียนแข็งทื่อ มือของเขายังอยู่ในอากาศและไม่กล้าวางมันลง

เขารู้สึกได้ว่าคนในอ้อมแขนของเขากำลังสั่นเทา