ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1064

เนลล์รู้สึกเจ็บปวดที่หน้าอก

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าที่เฉยเมย เธอเห็นใบหน้าที่ไม่คุ้นตาจากด้านหลังของกิดเดียน ท่าทางของชายที่อยู่ต่อหน้าเธอดูไม่ปกติ และตามมาด้วยความโกรธเคือง

บนเรือสำราญสงบเงียบ เมื่อเสียงปืนดังขึ้นอีกครั้งและทำให้เกิดความโกลาหลขึ้น เธอสูญเสียการทรงตัว และตกลงไปในทะเลพร้อมกับเสียงดังตูม

...

คุณเคยสัมผัสความรู้สึกสิ้นหวังบ้างไหม?

เนลล์คิดว่าเธอเคย

เมื่อน้ำทะเลไหลเข้าสู่ร่างกายของเธอจากทุกทิศทางเต็มที่ ทันใดนั้นเอง เธอก็ตกอยู่ในความรู้สึกสิ้นหวัง

อาการเจ็บหน้าอกแจ่มชัดขึ้น แต่ก็ไม่อาจเทียบได้กับความรู้สึกน่ากลัวของน้ำทะเลที่บีบร่างของเธอจากรอบด้าน

เธอตะเกียกตะกายอย่างเสียสติ และต้องการโผล่พ้นขึ้นไปบนผิวน้ำอย่างสิ้นหวัง แต่เธอก็ทำไม่ได้

น้ำทะเลเหมือนหยดน้ำขนาดใหญ่ที่กำลังลากร่างของเธอลงไปอย่างไร้ทางสู้ ขณะที่เธอไม่อาจดิ้นรนต่อสู้ได้ และเธอกำลังจะทนไม่ไหว แต่ทว่าในตอนนั้นเอง...

จู่ ๆ ก็มีเสียงของใครบางคนดังขึ้นมาขัดจังหวะความคิดของเธอ และหลังจากนั้นเธอก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอถูกดึงขึ้นไป

ด้วยความงุนงง เธอลืมตาขึ้นแล้วก็พบใบหน้าที่คุ้นตาอีกครั้ง

ขณะที่เขาโอบเอวของเธอเอาไว้แน่น และพยายามพาเนลล์ขึ้นมาเหนือน้ำ เนลล์น้ำตาไหลออกมาพรั่งพรูในทันที

‘กิดเดียน กิดเดียน...ทำไมคุณถึงโกหกฉัน?’

‘จริง ๆ แล้วคุณเป็นคนที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้ในตอนนั้น โชคชะตาของเราเกิดขึ้นมานานแล้ว แต่ทำไมคุณถึงปิดบังเรื่องนี้จากฉัน?’

เธอเอื้อมมือไปหากิดเดียน พยายามสัมผัสใบหน้าเคร่งขรึมของเขา

แต่ทว่าในตอนนั้น คลื่นใหญ่สาดขึ้นมาพร้อมกับกระแสน้ำวนที่บ้าคลั่ง พลังความรุนแรงของมันแทบจะบดขยี้ร่างของคนทั้งคู่

เธอได้ยินเพียงเสียงคำรามอู้อี้ หลังจากนั้นเมื่อเอวของเธอถูกปล่อย ชายผู้ช่วยพยุงเธอเอาไว้ก็ถูกกระแสน้ำวนพัดจมดิ่งสู่ห้วงทะเลลึก

เธออ้าปากกว้างแล้วน้ำทะเลก็ทะลักเข้าไป จากนั้นเธอจึงนึกได้ว่าเธอยังอยู่ในทะเล เธอจึงรีบหุบปาก เธอเอื้อมมือออกไปแล้วพยายามสุดกำลังที่จะจับเขาเอาไว้ แต่สุดท้ายเธอก็ทำไม่สำเร็จ

เมื่อมองดูร่างของชายคนนั้นเริ่มห่างออกไปมากขึ้นเรื่อย ๆ และในที่สุดก็กลายเป็นเพียงจุดเล็ก ๆ และกลืนหายไปในทะเลอันมืดมิด เธอรู้สึกปวดหัวเหมือนจะระเบิด

นั่นเป็นความรู้สึกของอาการขาดออกซิเจนอย่างรุนแรง

วันนี้เธอต้องตายอยู่ที่นี่จริง ๆ เหรอ?

ไม่ ไม่นะ ทั้งหมดนี้เป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้น เป็นความฝัน! เธอยังมีชีวิตอยู่ และกิดเดียนก็เหมือนกัน!

ใช่แล้ว พวกเขายังแต่งงานและมีลูกที่น่ารักด้วยกันอีกด้วย เธอยังคงตั้งครรภ์อยู่ ครั้งหนึ่งกิดเดียนเคยบอกว่าเมื่อลูกทั้งสองคนของเขาคลอด เขาจะพาทั้งครอบครัวไปดูดอกซากุระบานบนภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะที่มีทิวทัศน์สวยงามมาก พวกเขาจะพักอยู่บนยอดเขาเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ และซึมซับกับความสุข และสงบโดยปราศจากการรบกวนจากโลกภายนอก

ใช่ นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง และทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตอนนี้เป็นเพียงภาพลวงตา!

เนลล์ลืมตาขึ้นทันที แล้วว่ายทวนกระแสน้ำอย่างเต็มกำลัง

บาดแผลบนหน้าอกดูเหมือนจะไม่รู้สึกเจ็บอีกแล้ว เธอเม้มปากแน่น และพยายามอย่างสุดกำลังเพื่อว่ายน้ำขึ้นไป หลังจากผ่านไปแสนนาน ดูเหมือนว่าในที่สุดเธอก็พบกับแสงริบหรี่

ด้วยความดีใจ ขณะที่เธอออกแรงว่ายเฮือกสุดท้าย ทันใดนั้นเองก็มีใครบางคนจับข้อเท้าของเธอเอาไว้ แล้วจากนั้นร่างของเธอก็จมลง และตกลงสู่ก้นทะเลอีกครั้ง...

“กรี๊ดดด!”

หมอและพยาบาลเข้ามาตรวจร่างกายให้กิดเดียนแล้วออกมา

ขณะที่เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก บาดแผลที่อยู่บนหน้าอกก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่บ้าง เธอยกแถบคอขึ้นดูแล้วเห็นว่ามีผ้าพันแผลอยู่

เธอไม่รู้ว่าใครเป็นคนยิงเธอ จึงไม่ต้องหาเหตุผลว่าทำไมอีกฝ่ายถึงอยากฆ่าเธอ

เธอเพิ่งรู้ว่ากิดเดียนอยู่ที่นี่ เธอทิ้งเข้าไว้เพียงลำพังไม่ได้

คงแปลกที่จะพูดว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเธอที่นี่ดูเหมือนเป็นบางสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ และนั่นคือความทรงจำของเนลล์ที่สูญเสียไปในช่วงเวลาสามเดือน

แต่ตอนนี้วิญญาณที่อยู่ในร่างนี้ เหมือนจะเป็นของเนลล์ที่รู้จักและรักกิดเดียนในอีกสิบปีต่อมา

เนลล์รู้สึกสับสนเล็กน้อย และไม่เข้าใจเหตุผลของเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้ เธอทำได้เพียงทำตามสัญชาตญาณของเธอเองเท่านั้น

หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว เธอจึงลุกจากเตียงแล้วเดินไปที่ประตู เธอคิดว่าประตูคงจะล็อกหรือไม่ก็มีคนเฝ้าอยู่ข้างนอก

แต่เมื่อเธอเปิดประตู เธอคิดไม่ถึงว่าจะพบว่าข้างนอกเงียบสนิท ไม่เห็นใครสักคนบนทางเดินที่ทอดยาวนั้น

เธอรู้สึกแปลกใจ เนลล์เดินออกไปแล้วก็พบว่ามีประตูอีกบานหนึ่งอยู่ข้าง ๆ เธอ ซึ่งเป็นทางเข้าที่เธอสามารถเข้าไปในห้องที่กิดเดียนพักอยู่ได้ทันที

เธอรู้สึกลังเลแต่ก็เดินเข้าไป

ภายในห้อง กิดเดียนยังนอนอยู่บนเตียงเงียบ ๆ ดูจากใบหน้าของเขาแล้ว เห็นได้ชัดว่าอาการบาดเจ็บที่เขาได้รับในคราวนี้สาหัสไม่เบา

แม้ว่าเนลล์จะรู้สึกทุกข์ใจอยู่บ้าง แต่เธอก็ยังตัดพ้อออกมา เธอไม่รู้ว่าทำไมกิดเดียนถึงปิดบังเรื่องนี้กับเธอ ถึงอย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ เมื่อมองดูเขาราวกับว่าเขาจะสูญเสียอีกครึ่งชีวิตของเขาไป แม้แต่ใบหน้าอันหล่อของเขายังซูบผอมลงมาก เธออดที่จะจับมือของเขาเอาไว้ด้วยความเจ็บปวดไม่ได้

“กิดเดียน ตื่นขึ้นมาบอกฉันทีว่าที่นี่คือที่ไหน ตกลงไหม? คุณนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ตรงนี้ ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยเลย” เธอนั่งลงที่ข้างเตียงของเขา แล้วรำพันเสียงเบา