ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1063

ทั้งห้านิ้วนั้นเหมือนคีมเหล็ก นิ้วมือทั้งห้าของเจฟฟ์กดแน่นแนบกับหนังศีรษะของเธอ

น้ำเสียงแผ่วเบาของชายคนนั้นดังก้องอยู่ในหูของเธอ ราวกับว่ามันดังมาจากที่ไกลแสนไกล “หลับตาเสีย ปล่อยสมองให้ว่างเปล่าก่อน อย่าต่อต้านผม ใช่ แบบนั้น...”

...

เนลล์รู้สึกว่าเธออยู่ในสถานที่แปลกประหลาด

มีหมอกสีขาวที่แผ่กว้างออกไปโอบล้อมเธอเอาไว้ ราวกับว่าเธอก้าวเข้ามาในโลกแห่งความลี้ลับที่ล้อมรอบไปด้วยหมอก

เธออยู่เพียงลำพังในโลกนี้ เธอเดินไปข้างหน้าด้วยความงุนงง และชะงักฝีเท้าลง เมื่อรู้สึกเหมือนเธอเตะอะไรบ้างอย่างเข้า

เพียงเธอมองลงไปเท่านั้นก็พบว่าเป็นคน

ชายคนนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัส และเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาเปียกโชกไปด้วยน้ำ ที่ด้านหลังของเขามีเลือดไหลซึมออกมา ทำให้น้ำที่นองอยู่โดยรอบเจือไปด้วยเลือด

“ช่วย...ช่วยผม...” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

เนลล์มองไปทั่วบริเวณแล้วก็ไม่พบใคร เธอคุกเข่าลงเพื่อช่วยพยุงเขาลุกขึ้น แต่เมื่อเธอเข้าไปใกล้ เธอได้เห็นใบหน้าของเขาชัดเจนขึ้นจึงรู้สึกตกใจ

เจฟฟ์เหรอ? ทำไมถึงเป็นเขาไปได้?

ไม่ ไม่จริง!

ที่นี่คือที่ไหน? เธอ...ไม่นะ หน้าท้องของเธอหายไปไหน?

จู่ ๆ เนลล์ก็เข้าใจได้ว่าทุกสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าเธอไม่ใช่ความจริง มันเป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้น หรือพูดง่าย ๆ ก็คือความทรงจำที่เธอสูญเสียไป

ไม่มีเหตุผลอื่น เพียงแค่มองก็บอกได้แล้วมีเสียงขลุ่ยบรรเลงอยู่ด้านนอก มีน้ำทะเลสาดกระเซ็นโดนปะทะกับเรือส่งเสียงดังซ่า ๆ ซึ่งหมายความว่าในตอนนี้พวกเขากำลังอยู่บนเรือสำราญ

‘ฉันเคยมาที่นี่ตอนที่เจอเจฟฟ์อย่างนั้นเหรอ?’

เนลล์กลับมามีสติอีกครั้งหนึ่ง

ในตอนนี้เธอไม่สนใจใคร แล้วรีบพยุงเขาเดินออกไป

แสงแดดสาดส่องอยู่ข้างนอก ทอแสงระยิบระยับอยู่เหนือศีรษะของทุกคน และเป็นประกายสะท้อนอยู่บนผิวน้ำทะเล เธออดที่จะหลับตาลงไม่ได้

ทว่าในตอนนั้นจู่ ๆ ก็มีเสียงดังเฟี้ยวเกิดขึ้นกลางอากาศ

เมื่อเสียงยิงปืนดังขึ้น เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอเอียงไป เธอถูกคนข้าง ๆ กดให้ก้มลงกับพื้น ดังนั้นจึงรอดพ้นจากลูกกระสุน

เนลล์ใบหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ และได้ยินเสียงแหบแห้งของเจฟฟ์ “พยุงผมไปที่ห้องโดยสารข้างล่างที่มีเรือยอร์ชอยู่ที่นั่น คุณสามารถโดยสารเรือยอร์ชออกไปได้”

เนลล์พยักหน้ารับ ไม่รู้ว่าทำไมเธอจึงต้องเชื่อฟังเจฟฟ์ แต่ในตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเรือสำราญตกอยู่ในความโกลาหล

เมื่อเสียงยิงปืนดังขึ้นทุกหนทุกแห่ง เพียงแค่ได้ฟังเสียงก็สามารถแยกแยะออกได้ว่าปืนที่ใช้นั้นติดเครื่องเก็บเสียง ดูก็รู้ว่าคนเหล่านี้กำลังพยายามฆ่าทุกคนไม่ให้เหลือรอดแม้เพียงคนเดียว

ถ้าเธอไม่รีบหนีไป ทั้งเธอและเจฟฟ์ต้องตายกันอยู่ที่นี่

เนลล์ขบฟันแน่นแล้วพยุงเจฟฟ์ไปที่ห้องโดยสารด้านล่าง เขาสั่งให้เธอวางเรือยอร์ชลง หลังจากที่เนลล์ทำตามคำสั่งแล้ว เจฟฟ์จึงใช้บันไดไต่ขึ้นเรือยอร์ช

แต่ในตอนนั้นเอง น้ำเสียงเย็นชาของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง “อย่าขยับ!”

เธอตัวแข็งไปทั้งร่าง เมื่อหันไปพบกับใบหน้าที่คุ้นเคย

ไม่ ที่ชัดเจนยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่ใบหน้าที่เธอคุ้นเคย

นั่นเป็นเพราะแม้เขาจะใบหน้าและรูปร่างที่เหมือนกัน แต่ท่าทางของเขากลับแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

เธอไม่เคยลืมความอ่อนโยนของกิดเดียน และใบหน้าอันหล่อเหลายามที่เขาอยู่กับเธอ

ถึงอย่างไรก็ตาม ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอทั้งเย็นชาและผงาด ราวกับนกอินทรีย์ที่ซุ่มอยู่ในความมืด ที่จ้องมองเธอด้วยสายตาเฉียบคม เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น เธอยังรู้สึกราวกับว่าถูกทิ่มแทงทะลุถึงหัวใจ ซึ่งทำให้เธอไม่กล้ามองเขาตรง ๆ

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เนลล์จึงรู้สึกกลัวขึ้นมา

“คุณเป็นใคร? วางแผนจะทำอะไร?”

ไม่มีใครตอบเธอสักคน กิดเดียนเดินเข้ามาหาเธอแล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เธอเป็นอะไรกับคนที่เธอปล่อยไปเมื่อตอนบ่าย?”

เธอมองหน้าเขาด้วยสายตาว่างเปล่า มุมปากของกิดเดียนเหยียดลง ขณะที่เธอมองจากส่วนล่างขึ้นมา ริมฝีปากนั้นโค้งเหมือนมีด

หัวใจของเธอเต้นแรง เมื่อเธอเข้าใจบางอย่างขึ้นมา จากนั้นเธอจึงตอบกลับไปว่า “ฉัน...ฉันไม่รู้จักเขา ฉันมาทำงานพาร์ทไทม์บนเรือ ฉันแค่บังเอิญเข้าไปช่วยเขา”

กิดเดียนหัวเราะเยาะ “อย่างนั้นเหรอ?”

จู่ ๆ เขาก็ก้าวเข้ามาหาเธอ

เนลล์ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว และทำได้เพียงฟังสิ่งที่เขาพูด “ทำงานพาร์ทไทม์อย่างนั้นเหรอ เธอรู้หรือเปล่าว่าทุกคนบนเรือสำราญลำนี้เป็นอาชญากร เธอมาทำงานพาร์ทไทม์อะไรที่นี่? หรือเธอคิดว่าเราโง่จนเธอหลอกเราได้ง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ?”

เนลล์ถอยไปอีกไม่ได้แล้ว เช่นนั้นเธอจึงเอนหลังพิงกับราวกั้นที่เป็นเชือกผูกติดกับเอาไว้ ความรู้สึกไร้น้ำหนักอยู่ที่ด้านหลังทำให้หัวใจของเธอหวาดกลัว

เธอหันกลับมา ผิวน้ำทะเลในยามค่ำคืนเหมือนปากมหึมา ราวกับกำลังอ้าปากกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว

เธอส่ายหน้า แล้วพูดขึ้นด้วยใบหน้าซีดเผือด “ฉันไม่รู้จักเขาจริง ๆ ฉันยังเป็นนักเรียนอยู่เลยนะ ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน คุณไปเช็กสถานะของฉันดูก็ได้ ฉันไม่ใช่คนไม่ดีจริง ๆ”

กิดเดียนยกมือขึ้นบีบปลายคางของเธอ ราวกับว่าเขาไม่ยินที่เธอพูด แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “บอกมา! เจฟฟ์ ฟลินเดอร์ ซ่อนอยู่ที่ไหน?”

เนลล์ได้ยืนเสียงที่เจือด้วยความตื่นตระหนกของตัวเองตอบกลับไป “ฉันไม่รู้จักเจฟฟ์ ฟลินเดอร์ ฉันไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันไป!”

“เธอจะไม่บอกฉันใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นอย่าหาว่าฉันหยาบคายแล้วกัน” กิดเดียนพูดขึ้นพร้อมกับยกมือขึ้นทันที และในตอนนั้นเอง...

ลูกกระสุนตัดผ่านอากาศ แล้วลอยข้ามผ่านไปพร้อมกับเสียงเฟี้ยว