ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 132

ป้าจอยซ์หยุดชะงัก เธอลอบขบฟันของเธอและตำหนิตัวเองที่เสียมารยาทที่ไปปรากฏตัวในเวลาเช่นนั้น

เธอรู้อย่างแน่ชัดอยู่แล้วว่าคนทั้งคู่อยู่ด้วยกันในห้องสมุด ถ้าชายหนุ่มรูปหล่อและผู้หญิงสวยอยู่ด้วยกันในห้องตามลำพังในช่วงกลางดึก พวกเขาจะต้องทำอะไรที่วาบหวาม ทำไมเธอถึงต้องนำอาหารมื้อเย็นมาเสิร์ฟให้พวกเขาในตอนนี้ด้วย?

อาหารมื้อเย็นจะอร่อยไปกว่าภรรยาได้อย่างไร?

ใบหน้าของป้าจอยซ์แดงก่ำและเดินกลับไปอย่างเชื่องช้า

“คุณท่าน คุณนาย ฉันนำอาหารเย็นมาเสิร์ฟให้พวกคุณ”

เธอฝืนยิ้ม สายตาของเธอจ้องมองไปที่เนลล์ซึ่งยังคงนั่งอยู่บนตักของกิดเดียน เท่าที่เห็นเธอยกมือขึ้นปิดใบหน้าของเธอเอาไว้ ร่างของเธอหันมาและซุกศีรษะของเธอในอ้อมกอดของชายคนนั้น มองดูเขินอายเกินกว่าจะทน

รอยยิ้มบนใบหน้าของป้าจอยซ์ปรากฏขึ้นและดวงตาฉายแววโล่งอก เธอวางถาดลงบนโต๊ะข้าง เธอ

กิดเดียนไม่ได้พูดอะไรอีกสั่งเพียงว่า “ต่อจากนี้ไป ห้ามเข้ามาภายในเวลาที่ภรรยาของฉัน และฉันอยู่ด้วยกันตามลำพังภายในห้อง”

“อ่า...ค่ะ! ค่ะ! ฉันเข้าใจแล้ว”

“อืม ตอนนี้คุณไปได้แล้ว”

“ค่ะท่าน”

ป้าจอยซ์หันหลังเดินออกไป ลักษณะการก้าวเดินของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้นถ้าหากใครที่แปลกหน้ามาพบเธอ พวกเขาต้องคิดว่าเธอเพิ่งถูกล็อตเตอรี่มาแน่นอน

เมื่อเธอออกไป เธอปิดประตูตามหลังลงด้วยความเกรงใจ

กิดเดียนถอนหายตาของเขาและลดสายตาลงมองผู้หญิงตัวเล็กในอ้อมแขน

ริมฝีปากที่เซ็กซี่ของเขาเม้มลงขณะที่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความขบขัน

“คุณยังจะหลบอยู่แบบนี้อีกเหรอ? ตอนนี้เธอไปแล้ว”

เนลล์มองออกไปและแอบมองไปที่ทางเข้าประตู เมื่อเห็นว่าป้าจอยซ์นั้นออกไปแล้วจริง ๆ และประตูถูกปิดอย่างดี ในที่สุดเธอก็เงยหน้าขึ้นด้วยความโล่งอก

“ทั้งหมดเป็นความผิดของคุณ”

เธอยกกำปั้นทุบไหล่ของชายคนนั้นด้วยความอายและโกรธ

กิดเดียนหัวเราะเสียงต่ำ “ใช่ เป็นความผิดของผมเอง”

ท่าทางผ่อนคลายและอารมณ์ดีของเขาทำให้ความโกรธของเนลล์เพิ่มขึ้นแต่ไม่สามารถระบายออกมาได้

เธอทำได้เพียงจ้องมองเขาด้วยด้วยดวงตาคู่สวยของเธอ

ตอนนี้กิดเดียนอารมณ์ดีขึ้นแล้ว ดังนั้นเขาจึงเลิกพยายามที่จะแกล้งเธอ เกรงว่าเขาจะทำให้เธอนั้นโกรธขึ้นมาจริง ๆ

ดังนั้นเธอจึงบีบเอวนิ่มของเธอและถามว่า “หิวไหม?”

แม้ว่าเนลล์จะทานอาหารเย็นแล้ว แต่เธอทานอาหารได้เพียงเล็กน้อยเพราะยุ่งอยู่กับงานดังนั้นตอนนี้เธอจึงหิวมาก

อย่างไรก็ตามเธอจำได้ว่าเธอยังคงโกรธเขาอยู่และเธอยังไม่ได้ให้เขาชดใช้สำหรับการขโมยจูบเธอก่อนหน้านี้

มันคงจะน่าอายเกินไปที่กินอาหารของเขาก่อนหน้านี้

ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนจะเห็นความคิดของเธอและรอยยิ้มของเขาลึกซึ้ง ริมฝีปากของเขายกขึ้นอย่างมีความสุข

“ผมก็หิว ทานอาหารกับผมไหม?”

เนลล์มองไปรอบๆอย่างรู้สึกผิด ท้ายที่สุดแล้วเธอ กล้ำกลืนความหยิ่งยโสของเธอและตอบรับ “ตกลง เพราะว่าคุณขอร้องฉันให้ทานเป็นเพื่อน ฉันจะทานสักหน่อยแล้วกัน!”

กิดเดียนหัวเราะและปล่อยเธอเพื่อพาเธอไป

บนโต๊ะมีโจ๊กทะเลสองชามวางอยู่ น่าอร่อยและส่งกลิ่นหอม

ก่อนหน้านี้เนลล์รู้สึกหิวเพียงเล็กน้อย แต่เมื่อได้กลิ่นหอมของโจ๊ก ทันใดนั้นท้องของเธอก็ร้องขึ้นด้วยความหิว

บรรยากาศเงียบลงชั่วครูหนึ่ง…

เธอเป็นผู้หญิงที่งดงามและมีนิสัยอ่อนโยน

แม้ว่าใบหน้าของเธอจากมีร่องรอยของความชราปรากฏอยู่ ทว่าก็ไม่สามารถบดบังความงามของเธอได้เลยและดูเหมือนจะเพิ่มเสน่ห์แทนให้กับเธอ

เด็กที่เกิดมาเช่นนี้จะต้องเป็นคนเก่ง

ทันใดนั่นเองเมื่อนึกถึงความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เนลล์ก็หัวเราะออกมา

มันไม่เหมือนกับว่าเธอไม่ได้รู้สึกขุ่นเคืองใด ๆ เลย แต่จนกระทั่งตอนนี้เธอเลือกที่จะเชื่อใจเขา มันไม่มีเหตุผลที่จะสร้างความบันเทิงให้กับความคิดที่โง่เขลา

เมื่อคิดเช่นนั้นเธอวางนิตยสารลงและหยุดอ่านมัน

ไม่กี่วันต่อมา…

จินเฉิงได้นำแสงของหิมะแรกเข้ามานับตั้งแต่ต้นฤดูใบไม้ผลิ

เกล็ดหิมะมีขนาดเล็กมากจนกลายเป็นน้ำทันทีเมื่อสัมผัสลงบนนิ้ว มันอบอุ่นกว่าหิมะที่ตกหนักเมื่อปีก่อนมาก

อย่างไรก็ตามถึงกระนั้นก็เป็นเรื่องง่ายที่จะเป็นหวัดในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิเมื่อยังหนาวอยู่ยกตัวอย่างเช่น เนลล์ที่ป่วยเพราะหิมะตกกะทันหัน

“ท่าน คุณนายเพิ่งเป็นหวัด ไม่ใช่โรคร้ายแรงดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลมากนัก”

เมื่อมองไปที่กิดเดียนที่อารมณ์เสียตั้งแต่เช้าและไม่ได้แสดงรอยยิ้มใด ๆ ป้าจอยซ์ทำให้เขามั่นใจขึ้น

กิดเดียนชำเลืองมองเธอ เขายังดูเหมือนไม่ไว้วางใจ และเขาตรงไปหาหมอที่รักษาเนลล์และถามว่า “เธอเป็นอย่างไรบ้าง?”

หมอยืนขึ้นและตอบอย่างเคารพ “แค่เป็นหวัดครับ เธอจะดีขึ้นหลังจากทานยาและพักผ่อน” ในที่สุดท่าทางของกิดเดียนก็ดูผ่อนคลายลงในด้วยคำพูดนั้น

หลังจากที่หมอออกไปสั่งยา เนลล์มองไปที่กิดเดียนและอดขำออกมาไม่ได้ “ฉันบอกคุณแล้วว่ามันไม่มีอะไรแต่คุณก็ยังจะจู้จี้กับเรื่องนี้ มันแค่เป็นหวัดเล็กน้อยเท่านั้น ถ้าใครมาเห็นคุณเป็นแบบนี้ พวกเขาคงคิดว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติเกิดขึ้นกับฉันจริงๆ!”

กิดเดียนจ้องมองเธอ “คุณยังมีความคิดที่จะพูดแบบนั้นอีกเหรอ? ใครที่ไม่ฟังผมเตือนและออกไปข้างนอกทั้งที่อากาศเย็น?”

เนลล์ชะงักและรู้สึกผิดขึ้นมาทันที