ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 175

เขาเหล่ตามองเธอด้วยสายตาอันตราย

“ที่รัก บรรยากาศมันดีมากเลยนะครับ ทำไมพวกเราไม่ทำสิ่งที่พวกเรารักกันล่ะ?”

“อะไร? ระ-รักอะไร? คืออะไรเหรอคะ?”

“คุณไม่รู้จริง ๆ เหรอครับ?”

“ฉะ-ฉัน ไม่รู้จริง ๆ ค่ะ”

“งั้นผมจะบอกคุณตอนนี้แหละ”

“เฮ้! กิดเดียน ลีย์!”

...

ในวันที่สอง เนลล์ตื่นขึ้นมาด้วยความเสียใจ

ถ้าเธอรู้แบบนี้ เธอจะไม่ตามเขาขึ้นมาบนยอดเขานี้!

โชคดีที่เธอได้อะไรบางอย่างออกมา ขาของเธอเจ็บและเธอไม่สามารถเดินลงจากภูเขาได้อีกต่อไป ดังนั้นกิดเดียนจึงแบกเธอลงไปที่ตีนเขา

กลางวันไม่หนาวเท่ากลางคืน ลมทะเลพัดลงมา ทำให้รู้สึกถึงกลิ่นอายของทะเล

เนลล์เอนกายพิงชายหนุ่มและเนื่องจากเธอนอนไม่หลับ เธอจึงไม่กระปรี้กระเปร่า

กิดเดียนเห็นว่าเธอดูเศร้าซึมและพูดด้วยรอยยิ้ม “อย่าหลับตาลงเร็วแบบนั้น ที่นี่อากาศหนาว คุณอาจจะเป็นหวัดได้ถ้าคุณหลับตอนนี้”

เนลล์ฮึดฮัดตอบกลับ

หลังจากที่พวกเขาลงมาจากภูเขา กิดเดียนก็วางเธอลงให้ยืน และพวกเขาก็เดินไปตามชายหาด

เนื่องจากพวกเขาจองตั๋วเครื่องบินเพื่อกลับไปที่จินเฉิงในบ่ายวันนั้น ทันทีที่เนลล์กลับไปที่คฤหาสน์ เธอเริ่มเก็บของเพื่อที่พวกเขาจะได้ออกเดินทางในช่วงบ่าย

กิดเดียนเห็นว่าเธอยุ่งแค่ไหนกับการแพ็คของ และเขาไม่สามารถทนได้ที่ต้องมองเธอวิ่งไปรอบ ๆ เขาไปจับมือของเธอและพามาที่โซฟา

“ใจเย็นๆ พักก่อน ผมจะพาคุณออกไปทานอาหารกลางวันหลังจากนี้”

เนลล์ขมวดคิ้ว

“ฉันคิดว่าคุณบอกว่าเที่ยวบินของเราเป็นเวลา 14:00 น. ไม่ใช่เหรอคะ? ถ้าฉันไม่เริ่มเก็บของตอนนี้ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราไม่ทำแล้วเราจะไปสนามบินทันได้อย่างไร?”

“ไม่ เราจะไม่ไปสาย ถ้าพวกเราสายจริง ๆ ผมจะโทรหาแนนซี่เพื่อขอความช่วยเหลือ”

กิดเดียนไม่ได้ถามความเห็นจากเธอ เขาหยิบเสื้อคลุมให้เธอและพาเธอออกจากคฤหาสน์พร้อมกับจับมือของเธอเอาไว้

“เราจะไปไหนกันคะ?”

“คุณจะรู้เมื่อเราไปถึงครับ”

ห่างออกไปไม่ไกลจากคฤหาสน์เป็นร้านอาหารชั้นสูง ซึ่งเป็นร้านอาหารหรูหราเพียงแห่งเดียวในเมือง

ไม่กี่วันที่ผ่านมาทั้งสองคนหลีกเลี่ยงร้านอาหารนี้โดยไม่ได้ตั้งใจเพราะพวกเขามาที่นี่เพื่อสัมผัสการใช้ชีวิตของคนในท้องถิ่น ถ้าพวกเขากินและใช้ชีวิตที่พวกเขาเคยใช้ที่จินเฉิง การเดินทางในครั้งนี้ก็จะไม่มีความหมาย

อย่างไรก็ตาม วันนี้กิดเดียนพาเธอเข้าไปในร้านอาหาร

ทันทีที่พวกเขาเดินเข้าไปข้างใน พวกเขาก็ได้ยินเสียงร้องเรียกด้วยความร่าเริง “คุณแม่!”

เนลล์ตกใจ

ในวินาทีต่อมา เธอเห็นเจ้าเกี๊ยวตัวน้อยสีชมพูโผเข้าหาเธอราวกับพายุ

“คุณแม่! หนูคิดถึงคุณแม่!”

ลิซซี่กอดเนลล์แน่นและซุกหน้ากับต้นขาของเธอ มองดูร่าเริงและรักใคร่

เนลล์เบิกตาของเธอกว้างด้วยความตกใจ

“ลิซซี่? ทำไมหนูมาอยู่ที่นี่?”

ห่างออกไปเล็กน้อย ท่านผู้หญิงเดินออกมาด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย

“อะแฮ่ม เนลล์ เราเจอกันอีกแล้ว”

“ท่านผู้หญิงควินตันหรือคะ? คุณก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอคะ?”

เนลล์ตะลึง ท่านผู้หญิงควินตันยิ้มอย่างเก้ ๆ กัง ๆ และพยักหน้า “ใช่ ฉันพาลิซซี่มาที่นี่เพื่อพักผ่อนสักหน่อย ฉันไม่คิดว่าจะเจอพวกคุณที่นี่ ช่างเป็นเรื่องที่บังเอิญอะไรแบบนี้!”

เนลล์พูดไม่ออก

เธอหันกลับไปหากิดเดียนและเห็นว่าเขาหันกลับมามองเธอ เขามองเกือบทุกอย่างยกเว้นดวงตาของเธอราวกับว่าเขาไม่มีส่วนกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“ลีย์เหรอคะ?”

รอยยิ้มของท่านผู้หญิงชะงักไปชั่วขณะ เธอรีบบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์และพูดอย่างติดขัด “เอ่อ... ใช่! ช่างเป็นเรื่องบังเอิญอะไรแบบนี้! ฮ่าฮ่า...”

เนลล์พยักหน้า “ใช่ บังเอิญอะไรแบบนี้”

เธอหันไปหากิดเดียนอย่างมีเลศนัย และเห็นว่าใบหน้าของเขาหม่นลงและขมวดคิ้ว ชายคนนั้นไม่ได้มองไปที่คู่สามีภรรยาชรา ราวกับว่าเขากำลังมีปัญหากับตัวเอง

จู่ ๆ เนลล์ก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เธอหัวเราะเบา ๆ และหันไปหาชายชรา เธอทักทายเขาอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะคุณปู่ลีย์”

“อืมมม ดี ดี นั่งลงสิ คุณคงจะหิวหลังจากค่ำคืนที่เหน็ดเหนื่อย ดูคุณสิ คุณผอมเกินไป ต้องทานอาหารเยอะๆ! ทำตัวตามสบายเลย!”

กิดเดียนนิ่งไปเมื่อได้ยินคำพูดของชายชรา

เนลล์แสดงความคิดเห็นด้วยความโอบอ้อมอารี เธอยิ้มและพยักหน้า “ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงนะคะคุณปู่ลีย์”

ท่านผู้หญิงควินตันบีบเอวของคุณผู้ชายลีย์ในทันที

คุณผู้ชายลีย์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขามองไปที่เธอด้วยความสับสน “นี่? คุณหยิกผมทำไม?”

ท่านผู้หญิงควินตันพูดไม่ออก

สิ่งที่เธอทำได้คือยิ้มอย่างเก้ ๆ กัง ๆ และพูดว่า “มัน...ไม่มีอะไร! มา มากินข้าวกันเถอะ!”

อาหารถูกเสิร์ฟลงบนโต๊ะแล้ว และเนื่องจากเมืองนี้อยู่ติดทะเล อาหารส่วนใหญ่จึงเป็นอาหารทะเล

การปรุงอาหารของเชฟนั้นยอดเยี่ยมมาก อาหารทุกจานได้รับการจัดเตรียมอย่างสวยงาม และดูน่ารับประทาน

ท่านผู้หญิงควินตันมีอัธยาศัยดี เนลล์ทำตัวตามสบายและร่วมรับประทานอาหารกลางวันกับพวกเขา

อาหารกลางวันจบลงด้วยบรรยากาศที่เงียบสงบและอบอุ่น

หลังจากรับประทานอาหารกลางวัน ท่านผู้หญิงควินตันขอให้พาเธอไปที่คฤหาสน์ที่พวกเขาพักอาศัยอยู่

เนลล์มองดูเวลาและตระหนักได้ว่ายังมีเวลาอีกพอสมควรก่อนขึ้นเครื่อง เธอจึงตอบตกลงและพาทั้งสามคนไปที่คฤหาสน์

ลิซซี่ที่อยู่ใกล้ ๆ เนลล์ ราวกับว่าเธอติดอยู่กับเนลล์ เธอไม่ต้องการอยู่ห่างจากเนลล์

เนลล์ชื่นชอบลิซซี่ เธอรู้สึกสนิทสนมกับเด็กผู้หญิงคนนี้ เธออุ้มเด็กหญิงไปที่สวนที่สนามหลังบ้านและสอนวิธีถักมงกุฎดอกไม้ให้กับเธอ

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก