ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 176

ท่านผู้หญิงควินตันเพิ่งมาและพาลิซซี่ออกไปเมื่อถึงเวลาออกไป

เด็กน้อยใจสลายที่จะต้องจากไปและความรู้สึกเดียวกันนี้ถูกส่งต่อไปถึงเนลล์

เธอประหลาดใจ ทันใดนั้นเองลิซซี่ก็ดึงแขนเสื้อของเธอเอาไว้ กะพริบดวงตากลม ลิซซี่ถามขึ้นว่า “คุณแม่ นานะบอกว่าคุณกับคุณพ่อกำลังจะมีน้องชายเล็ก ๆ ให้หนู เป็นเรื่องจริงไหมคะ?”

เนลล์ “??”

ท่านผู้หญิงนิ่งไป

แม้แต่กิดเดียนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็หยุดอะไรก็ตามที่เขากำลังทำอยู่และจ้องมองเธออย่างตกตะลึง

ราวกับว่าเวลาหยุดชะงักลง!

ลิซซี่รู้สึกงุนงงและเพิ่งรู้ในวินาทีต่อมาว่าเธอเพิ่งเปิดเผยความลับออกไป!

อ้าปากค้างด้วยความกลัว เธอยกแขนขึ้นปิดปากของเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว

ดวงตาที่ฉ่ำวาวนั้นกะพริบจับจ้องไปที่เนลล์อย่างน่าสงสาร

“ฮึก ฮึก ฮึก... คุณแม่ หนูไม่ได้ตั้งใจ!”

“หนูไม่อยากโกหกคุณแม่ หนูแค่อยากอยู่กับคุณ!”

“นานะบอกว่าคุณจะไม่ทิ้งคุณพ่อและจะอยู่ด้วยกันกับหนูตลอดไปกับน้องชายตัวเล็กด้วย!”

“ฮึก ฮึก ฮึก...หนูผิดเอง!”

เนลล์หันไปมองกิดเดียน

กับความซับซ้อนที่เกิดขึ้นบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ริมฝีปากของชายคนนั้นกระตุก อยากจะฝังตัวเองลงไปในหลุมเสียเดี๋ยวนี้

ในขณะเดียวกัน ท่านผู้หญิงควินตันที่อยู่ฝั่งตรงข้าม พูดสวนขึ้นกับความจริงนั้นและหัวเราะเบา ๆ

“นี่...นี่ ฉันควรจะทำยังไงดี...”

ช่วงเวลาแห่งความอึดอัด ท่านผู้หญิงไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาอธิบายตัวเอง เธออาจจะต้องเผชิญกับความวุ่นวายครั้งใหญ่ในชีวิตของเธอ ทุกอย่างเสียหายกับเรื่องเล็กน้อยนี้

เนลล์หัวเราะออกมาเสียงดัง

“ฉันอยู่ที่นี่ กำลังคิดว่าการที่ฉันได้พบกับลิซซี่เป็นเพราะโชคชะตาได้อย่างไร! มันเป็นรักแรกพบของฉันกับเด็กน้อยคนนั้น เธอยังคงยืนยันว่าฉันเป็นแม่ของเธอ แต่พวกเรา แท้ที่จริงแล้ว เป็นครอบครัว ฉันเดาว่าสัญชาตญาณของฉันค่อนข้างแม่นยำ”

ทุกคนใจลอย

เนลล์ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่ว่าพวกเขาปิดบังตัวตนจากเธอ หรือเหตุผลอื่นในเรื่องนั้น มากกว่านั้นเธอยังไม่แสดงความโกรธออกมา

แต่เธอกลับเข้าใจสถานการณ์ และกำจัดบรรยากาศที่อึดอัดออกไป

อย่าง-อย่าง...

เข้าอกเข้าใจ!

ท่านผู้หญิงน้ำตาแทบจะไหลออกมา กับดวงตาแดงก่ำ เธอก้าวไปข้างหน้าและจับมือของเนลล์ขณะที่เธอละล่ำละลัก “เนลลี่ ฉันขอโทษ ฉัน...”

“ฉันเข้าใจค่ะ” เนลล์ยิ้มและลูบมือของหญิงชราที่วางอยู่เหนือมือของเธอเป็นการปลอบประโลม

“ความรักที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือความรักที่พ่อแม่มีต่อลูก แน่นอนว่าพวกเขามีอนาคตของลูกอยู่ในใจเสมอ คุณต้องการจะรู้ว่าผู้หญิงแบบไหนกันที่หลานชายของคุณแต่งงานด้วย แม้ว่าวิธีที่ทำอาจจะไม่ถูกต้อง แต่ด้วยเจตนาแล้วฉันเข้าใจได้ค่ะ”

ด้วยคำพูดนั้น ท่านผู้หญิงเบิกตาขึ้น

“ฉันรู้ เนลลี่ของพวกเราเอาใจใส่ผู้อื่นเป็นอย่างดี”

เนลล์ยิ้มจาง ๆ โดยไม่พูดอะไรออกไป

เธอหันไปสนใจลิซซี่และคุกเข่าลง

รู้ว่าเธอเป็นคนผิด ลิซซี่ก็เอามือปิดหน้าด้วยความไม่สบายใจ

เนลล์ไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะของเธอเอาไว้ได้ขณะที่เธอเอื้อมมือไปดึงมือนุ่มนิ่มของลิซซี่ออกจากใบหน้า เธอยิ้ม “ไม่ต้องปิดใบหน้าสวย ๆ เอาไว้ มันดูไม่น่ารักเมื่อโดนมือปิดเอาไว้!”

เธอแอบมองจากระหว่างนิ้วของเธอ ลิซซี่จ้องมองเธออย่างระมัดระวังและถาม “คุณแม่ ไม่โกรธเหรอคะ?”

เนลล์ส่ายศีรษะ “ไม่โกรธค่ะ”

“หนูโกหก หนูไม่ดี!”

“โอ๋ หนูเป็นเด็กดี แค่อย่าทำมันอีกในครั้งต่อไปและหนูจะไม่เป็นไร”

“จริงหรอคะ? คุณแม่จะไม่โกรธใช่ไหมถ้าหนูปรับปรุงตัว?”

“ใช่ ถูกต้องแล้ว”

เธอหัวเราะเยาะอย่างเย็นชาโดยไม่ตอบเขา

กิดเดียนอธิบายด้วยความไม่พอใจ “ผมอยากบอกให้คุณรู้ แต่ผมก็ไม่อยากทำท่านผู้หญิงต้องอับอายในที่สาธารณะ อย่างที่สอง ผมหวังว่าเธอจะอธิบายให้คุณฟังเป็นการส่วนตัว วิธีนั้นมันคงจะดีกว่า ใครจะไปรู้ว่าวันนี้ลิซซี่จะเปิดเผยเรื่องทั้งหมด? เนลลี่ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้”

เนลล์ลืมตาขึ้นในที่สุด และยิ้มเยาะไปที่เขา

“เหรอคะ นี่คือเหตุผลที่คุณปิดเรื่องนี้จากฉันเหรอคะ?”

กิดเดียนยอมรับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด และตอบกลับด้วยเสียงห้าว “ไม่”

“คุณพยายามจะบอกอะไรให้ชัดเจนกว่านี้ไหมคะ?”

“ผม...”

กิดเดียนพูดไม่ออก

ประธานลีย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่ไม่เคยเลยในชีวิตของเขาที่จะวิงวอนขอใครอย่างสุภาพ แน่นอน เขาพร้อมที่จะคุกเข่าลงและขอร้อง แต่ลดเกียรติด้วยคำพูดนั้น

ในที่สุดเขาก็เริ่มรำคาญตัวเองก่อนจะพูดออกมาอย่างจริงจังว่า “ผมขอโทษ ผมผิดเอง!”

เนลล์หัวเราะเยาะ

“ผมรู้ ผมไม่ควรช่วยคุณย่าปกปิดความจริงจากคุณ มันเป็นความผิดของผมเอง!”

“ห๊ะ!”

“เนลลี่ ได้โปรดยกโทษให้ผม!”

เมื่อหันไปเนลล์ก็ไหวไหล่ให้เขาอย่างเย็นชา

กิดเดียนจ้องมองเธอขณะที่ยืนนิ้วออกไปดึงที่แขนเสื้อแล้วเขย่าเบา ๆ

“คุณภรรยา...”

อ้าปากค้าง!

คุณเคยเห็นปีศาจทำหน้าตาอ้อนวอนหรือไม่?

เกือบถูกจู่โจมด้วยอาการขนลุก เนลล์หันมามองหน้าเขา เธอกัดฟันและพ่นลมหายใจของเธอ “ไปเลยนะ!”