ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 232

กลิ่นหอมแปลก ๆ อบอวลไปทั่วอากาศ เมื่อเข้าไปเธอไม่ได้ใส่ใจกับกลิ่นนั้นนัก เพราะในตอนนั้นมันยังไม่แรงเท่าไร อย่างไรก็ตามเมื่อเวลาผ่านไปมันก็ชัดเจนและฉุนมากขึ้น

เธอบังคับให้ตัวเองเอื้อมมือไปหาประตูแต่ก็ไม่สามารถรวบรวมแรงมากพอที่จะเปิดประตูออกไปได้ เธอพยายามกรีดร้องแต่เธอรู้สึกเหมือนคำพูดของเธอจะติดอยู่ที่ลำคอ

อย่างช้า ๆ เธอเริ่มรู้สึกเวียนหัวและดวงตาของเธอหนักขึ้นเรื่อย ๆ

ในช่วงเวลาสุดท้าย ก่อนที่เธอจะสลบไป เธอเห็นคนขับถอดหน้ากากของเขาออกและมองกลับมาหาเธอด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว

“คุณ... คุณคือ...”

...

เนลล์ไม่รู้ว่าเธอสลบไปนานแค่ไหน

อย่างไรก็ตามเธอตื่นขึ้นมาด้วยอาการหนาวสั่นทั่วทั้งร่างของเธอ

เธอลืมตาที่พร่ามัวและสิ่งที่แรกที่เธอเห็นคือห้องผ่าตัดที่สร้างขึ้นด้วยปูนอย่างหยาบ ผนังสีเทาทึบและเย็น ที่เหนือศีรษะของเธอคือโคมไฟสีขาวที่แสงของมันสว่างจ้ามากจนทำให้ดวงตาของเธอระคายเคือง

“ฉันอยู่ที่ไหน?”

เมื่อเธอฟื้นคืนสติเธอจำได้ว่าเธอเรียกรถและนั่งไปที่ร้านเครื่องปั้นดินเผาและได้กลิ่นบางอย่างบนรถ หลังจากนั้นเธอก็สลบไปและจำอะไรไม่ได้เลย

เธอถูกขังเอาไว้ เมื่อมองไปรอบ ๆ เธอเห็นเสาแก้วสองแถวที่เต็มไปด้วยของเหลวบางอย่าง นอกจากนั้นยังมีซากสัตว์บางชนิดที่แช่อยู่ในของเหลวโดยมีของแปลก ๆ แขวนอยู่บนผนัง

ได้กลิ่นเลือดและฟอร์มาลีนในอากาศ

เธอพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงผ่าตัดโดยถูกรัดแขนขาแน่นราวกับว่าเธอเป็นแกะที่รอการถูกเชือด

“ฉะ-ฉันอยู่ที่ไหน?”

เนลล์รู้สึกกลัว เธอพยายามดิ้นหนีแต่เธอตระหนักว่าร่างกายของเธออ่อนแรงจนไม่สามารถรวบรวมแรงเพียงพอที่จะหลุดออกมาได้ ราวกับว่ามีบางอย่างถูกฉีดเข้าไปในร่างกายของเธอทำให้เธอหมดเรี่ยวแรงอย่างช่วยไม่ได้

ห้องนั้นเงียบสนิทและเธอเป็นคนเดียวที่นั่น

ความเงียบก็เหมือนกับความเงียบก่อนเกิดพายุน่ากลัวจนหายใจไม่ออก

‘เกิดอะไรขึ้น? ฉันคิดว่าฉันอยู่ในรถ? ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่? สถานที่นี้คืออะไร? ใครลักพาตัวฉันมา?’

ภายในใจของเนลล์ยุ่งเหยิง แต่หลังจากนั้นมันมีเสียงฝีเท้าดังขึ้นหลายครั้ง

เธอรู้สึกลนลาน กล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกายของเธอเกร็งแน่น

‘นี่เป็นการถูกลักพาตัวเหรอ?’

เมื่อฝีเท้าเข้ามาใกล้ ใบหน้าที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นเหนือเธอ

“เนลล์ เราพบกันอีกแล้ว”

เนลล์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“เซลีน?!”

ผู้ชายร่างสูงและกำยำสี่คนเข้ามาพร้อมกันเธอด้วย

เซลีนยังคงมีรอยยิ้มที่นุ่มนวล และอ่อนโยนกับเธอ แต่มันไม่เข้ากับสภาพแวดล้อมที่น่าขนลุกรอบ ๆ ตัวของเธอ

“แปลกใจไหมที่เห็นฉันที่นี่?”

เนลล์ขมวดคิ้วและรับรู้บางสิ่งบางอย่างทันที

“สิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร?” เธอร้อง

“แกคิดเองไม่ได้เหรอ? เนลล์ เจนนิงส์? แกยังจะพยายามจะเล่นตลกกับฉันอยู่อีกหรือเปล่า? เล่นสนุกกับฉันสักหน่อยไหม?”

เซลีนศอกเข้าที่หน้าอกของเนลล์อย่างรุนแรง เนื่องจากเนลล์ไม่สามารถป้องกันตัวเองได้และไม่เห็นว่ากำลังจะโดนทำร้าย หน้าอกของเธอจึงรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

เนลล์ยกริมฝีปากขึ้นยิ้มอย่างเย้ยหยัน “ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นรองเท้าแตะคู่เก่าหรือเปล่า แต่ถ้าแกคิดแบบนี้แสดงว่าแกมีค่าพอ ๆ กับรองเท้าแตะเท่านั้น”

“แก! ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ทันใดนั้นเองเซลีนก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “โอเค ตอนนี้เก่งแต่ปากแล้วเหรอ? แกรู้ไหมว่าอะไรคือผลที่จะตามมาของการเก่งแต่ปากที่นี่แบบนี้?”

เนลล์หัวเราะเบา ๆ และมองไปที่เซลีน เธอกล่าวว่า “แกจะปล่อยฉันใช่ไหม ถ้าฉันขอร้องและร้องไห้ต่อหน้าแก”

“ไม่แน่นอน!”

“งั้นคอยดู”

เซลีนตกตะลึงเล็กน้อยกับความรู้สึกไม่ทุกข์ร้อนใด ๆ

‘ทำไมนังนี่ถึงเป็นแบบนี้? ทำไมมันถึงมั่นใจที่มาคุยกับฉันในขณะที่ฉันถือมีดอยู่ในมือ หรือว่ายาหมดฤทธิ์แล้ว? ทำไมมันถึงสงบได้ขนาดนี้ทั้ง ๆ ที่สถานการณ์เลวร้าย มันไม่กลัวเหรอ?!’

เซลีนกัดฟันแน่นก่อนที่เธอจะหัวเราะออกมาเบาๆ

“ฉันพนันได้เลยว่าแกไม่รู้ แต่ฉันได้ค้นพบวิธีลับในการรักษาความอ่อนเยาว์แบบแกจากประเทศอื่น พวกเขาทำไวน์จากใบหน้าของมนุษย์และพวกเขาบอกว่ามันสมารถทำให้แกเป็นเด็กตลอดไป ยิ่งใบหน้าสวยมากเท่าไรก็ยิ่งได้ผลดีเท่านั้น”

“ฉันอยากจะพูดว่าฉันเห็นผู้คนมากมายแต่ไม่มีใครทำให้ฉันตกหลุมรักได้เหมือนกับแก ตอนที่ฉันพบแกครั้งแรกตอนฉันอายุ 18 ปี ฉันรู้ว่าแกสวยกว่าฉัน”

“แกไม่คิดไม่ออกหรอกว่าฉันอยากได้หน้าของแกมากแค่ไหน! ตอนนี้ฉันมีโอกาสที่จะได้มันมาเป็นของฉัน! บอกฉันสิ ว่าฉันควรจะคว้าโอกาสนี้เอาไว้ไหม?”

เซลีนลูบไล้ใบหน้าของเนลล์อย่างรักใคร่

นิ้วที่เย็นของเธอลูบไล้แก้มของเนลล์เบา ๆ ราวกับงูที่กำลังเลื้อยอยู่บนใบหน้าของเธอซึ่งทำให้ของเธอซึ่งทำให้เนลล์รู้สึกขนลุกทั่วทั้งร่างกายของเธอ

เนลล์ข่มใจรับการกระทำที่น่ารังเกียจและถูกกระตุ้นจากก้นเบื้องหัวใจ เธอขยับริมฝีปากอย่างแรงและพูดว่า “ฉันขอบคุณสำหรับคำชื่นชม ฉันควรจะดีใจไหม?”

“ฮ่าฮ่า! แกไม่ต้องมาทำเป็นเข้มแข็งต่อหน้าฉัน แกก็รู้ว่าฉันไม่ปล่อยแกไปตอนที่ฉันยังมีแกอยู่!”