ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 233

“แล้วแกจะทำอะไรกับฉัน?”

“หื้ม ไม่ต้องกังวล แกยังเป็นพี่สาวของฉันอยู่ ฉันจะไม่ตัดหน้าแกไปทำไวน์”

ทันใดนั้นเองเซลีนก็ลุกขึ้นยืนตรง และถอยหลังก่อนที่เธอจะชี้ไปที่ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังของเธอ

“แกเห็นนี่ไหม? ฉันเตรียมไว้แกโดยเฉพาะ ฉันอยากรู้ว่ากิดเดียน ลีย์เขาจะเป็นยังไงและเขาจะซื่อสัตย์ต่อแกแค่ไหน”

“ฉันจะไม่ฆ่าแก แต่ฉันจะทำลายแกแล้วโยนแกกลับไปหาเขา ฉันอยากเห็นว่าเขาจะรักแกและดูแลแกต่อไปไหม”

จากนั้นเซลีนก็ควักเข็มฉีดยาออกมาจากกระเป๋าของเธอซึ่งใช้ในการดูดของเหลวสีฟ้าออกจากขวด ของเหลวนั้นถูกฉีดให้กับเนลล์

เนลล์พยายามดิ้นรนแต่ก็ไร้ผล

เธอถามขึ้นด้วยความร้อนรน “แกกำลังทำอะไร?!”

เซลีนหัวเราะเบา ๆ “อย่ากังวลไป มันไม่ถึงตาย มันจะทำให้แกรู้สึกดีขึ้นในภายหลัง ท้ายที่สุดแล้วฉันต้องการให้พวกเขาข่มขืนแก ไม่ฆ่าแก มันไม่สนุกถ้าแกตาย ฉันพูดถูกไหม?”

เธอแตะใบหน้าของเนลล์ด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัวก่อนที่เธอจะจากไปพร้อมกับชายทั้งสี่คน

เนลล์หวาดกลัวมาก เธอไม่รู้ว่าเซลีนฉีดอะไรเข้าไปในตัวของเธอ มันคงไม่ใช่อะไรดีแน่นอน

หลังจากที่เซลีนออกไปแล้วผู้ชายพวกนั้นก็เธอเข้ามาหาเธอ

เนลล์จ้องมองพวกมันจะส่ายหัวอย่างแรง

“ไม่! ไม่! อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!” เสียงของเธอฟังดูอ่อนแรงและกระตุ้นผู้ชายที่มองมาที่เธอด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัวและดุร้าย

“ที่รัก ไม่ต้องกลัว ฉันสัญญาว่าจะทำให้ทุกอย่างง่ายสำหรับคุณ”

“มาเถอะคนสวย”

…

10 นาทีต่อมาห้องใต้ดินเงียบสนิท

เนลล์นอนลงกับพื้น เธอไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ข้อมือของเธอที่เกิดจากการดิ้นหนีทั้งหมดอีกต่อไปและสติที่เหลืออยู่ของเธอก็ค่อย ๆ เลือนหายไปจากจิตใจของเธออย่างช้า ๆ

หลังของเธอรู้สึกเย็น ราวกับว่าร่างกายของเธอเปียกโชกจากการแช่อ่างน้ำเย็นฉ่ำ มันหนาวเข้าไปจนถึงกระดูกของเธอ

เธอรู้ว่ามันเป็นวิญญาณที่กำลังจะออกจากร่างของเธอ – บางคนกำลังลุกขึ้น

เนลล์กัดฟัน และลุกขึ้นต่อหน้าชายคนนั้นเมื่อรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ของเธอจากนั้นเธอก็กระทืบ “จุดอ่อน” ของชายคนนั้น จากนั้นชายคนนั้นก็ล้มลงและไม่มีสามารถเคลื่อนไหวได้

เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกและแรงเฮือกสุดท้ายของเธอก็หมดไปกับการกระทืบที่รุนแรง

เธอยืนพิงกำแพงและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะไปที่ประตู แต่ยิ่งเธอขยับตัวมากเท่าไร ดวงตาของเธอก็ยิ่งพร่ามัว

เจตจำนงอันแรงกล้าของเธอบอกให้เธอขยับร่างกายไปข้างหน้า แต่ขาของเธอหนักมากเหมือนถูกถ่วงด้วยตะกั่ว

เธอส่ายหัวพยายามที่จะสลัดอาการวิงเวียนออกจากศีรษะ

เดิมทีก่อนหน้านี้เนลล์คิดว่าเซลีนฉีดยาปลุกเซ็กส์ให้กับเธอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่แล้ว

ไม่ว่าของเหลวนั้นจะเป็นอะไรมันทำให้เธออ่อนแอ และทำอะไรไม่ถูก

เธอไม่สามารถอยู่ในห้องใต้ดินได้อีกต่อไป เพราะถ้าเซลีนกลับมาเธอจะไม่สามารถหนีได้อีกต่อไป

ดังนั้นเธอจึงกัดฟันแน่นและลากตัวเองออกไปด้านนอกประตู

หลังจากนั้นไม่นานในที่สุดเธอก็เห็นแสงสว่างพุ่งตรงหน้าของเธอ

เธอรีบก้าวและในที่สุดก็มาถึงทางออก

เบอร์โทรศัพท์ที่แสดงบนหน้าจอเป็นของแนนซี่

ตาของเขากระตุก และในที่สุดเขาก็รู้ว่าอะไรทำให้เขาเกิดความรู้สึกไม่ดีในใจของเขา เขารีบเดินไปที่โต๊ะและคว้าสมาร์ทวอทช์ที่ถอดไว้ก่อนนอน

บนหน้าจอสมาร์ทวอทช์แสดงจุดสีแดงเล็ก ๆ ที่ควรจะแสดงตลอดเวลาหายไป เขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“เกิดอะไรขึ้น?!” เขาตะโกนอย่างบ้าคลั่งเมื่อรับโทรศัพท์

แนนซี่รู้สึกผิดแม้กระทั่งจะผ่านทางโทรศัพท์ซึ่งกิดเดียนก็รู้สึกได้เช่นกันว่าเสียงของเธอนุ่มและอ่อนลง

เธออดไม่ได้ที่จะกลัวกิดเดียน แม้ว่าเธอจะกลัวแค่ไหนเธอก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการรายงานได้ เธอต้องบอกกิดเดียนว่าเกิดอะไรขึ้น

“ท่านประธาน คุณผู้หญิง...หายไป!”

“อะไร?”

“มันเป็นความผิดของฉันเอง คุณผู้หญิง และฉันวางแผนเอาไว้แต่มีบางอย่างผิดพลาด...”

แนนซี่เล่าให้กิดเดียนฟังอย่างรวดเร็วว่าอะไรเกิดขึ้นรวมถึงสิ่งที่เนลล์บอกกับเธอ

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงของแนนซี่ก็เบาลงเพราะความวิตกกังวลในใจของเธอ เธอพูดว่า “ฉันขอโทษค่ะท่านประธาน ฉันรู้ว่ามันเป็นหน้าที่ของฉันและฉันจะไม่หนีความรับผิดชอบของฉัน แต่เราค่อยจัดการเรื่องนี้ในภายหลังได้ไหมคะ? สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือตามหาคุณผู้หญิง”

กิดเดียนหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”

“คฤหาสน์ลีย์ค่ะ”

“ตรวจสอบกล้องวงจรปิดของทั้งเมือง ฉันกำลังจะกลับไป!”

โชคดีที่กิดเดียนบินไปยังเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ก่อนเพื่อจัดการเรื่องบางอย่างก่อนบินไปอเมริกา เขาจึงรีบโทรหาเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวและบินกลับทันทีเพราะใช้เวลาเดินทางเพียงสามชั่วโมง

สามชั่วโมงต่อมากิดเดียนกลับมาที่คฤหาสน์ลีย์