ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 234

แนนซี่และป้าจอยซ์อยู่ในห้องนั่งเล่น

แนนซี่รู้สึกหงุดหงิดเพราะเธอคิดไม่ถึงว่าจะเกิดความผิดพลาดเช่นนี้ เธอวางแผนทั้งหมดร่วมกับเนลล์ แต่สุดท้ายเธอก็ยังหายไปเสียได้

ในขณะที่ป้าจอยซ์ไม่อยากจะเชื่อว่ามีบางสิ่งเกิดขึ้นกับเนลล์

หลังจากนั้นประตูใหญ่ก็ถูกผลักให้เปิดออกและชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่มีร่องรอยของการเดินทางปรากฏตัวขึ้นที่ทางเข้า

“ท่านประธาน!”

“คุณผู้ชาย!”

เสียงของผู้หญิงทั้งสองดังขึ้นทันที

สายตาที่เฉียบคมของกิดเดียนมองมาที่พวกเขาก่อนที่เขาจะเดินไป

“ตรวจกล้องวงจรปิดที่ไหนบ้าง?”

“ท่านประธานนี่คือสิ่งที่เราได้รับเมื่อ 10 นาที แล้วคุณผู้หญิงก็ขึ้นแท็กซี่สีเทาออกไป ฉันแฮ็กระบบตรวจสอบทั้งเมือง แต่เราก็ยังหารถไม่พบ”

กิดเดียนหยิบไอแพดขึ้นมาและมองด้วยสายตาเย็นชา

เช่นเดียวกับแนนซี่ต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง กิดเดียนลุกขึ้นและออกไป

ด้วยความตกใจแนนซี่รีบตามกิดเดียนออกจากบ้านไป

“ท่านประธานให้ฉันไปกับคุณด้วยค่ะ!”

ไม่กี่นาทีต่อมารถก็แล่นไปตามถนนอันชาน

ภายในรถ กิดเดียนมองไปที่แผนที่และวนรอบจุดหมายปลายทางที่เป็นไปได้ทั้งหมดของแท็กซี่

“แนนซี่พาพวกผู้ชายไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ด้วย ตรวจดูตามอาคารที่ถูกทิ้งร้างระหว่างทาง พวกมันจะไม่ลักพาตัวคนไปในที่ที่มีคนพลุกพล่าน แต่จะเป็นที่ที่พวกมันเท่านั้นที่รู้ คนที่ถูกลักพาตัวจะต้องอยู่ในที่เงียบและเปลี่ยว”

“นอกจากนี้จำไว้ว่าคนที่คนที่ลักพาตัวต้องสลับรถระหว่างทาง ดังนั้นอย่ามองหาแค่รถสีเทาเท่านั้น ให้ความสนใจกับรถคันอื่น ๆ ที่น่าสงสัยระหว่างทางด้วย”

“นอกเหนือจากนั้น โทรหาด็อกเตอร์แลมเบิร์ตบอกให้เขาเตรียมพร้อมเพราะเธอถูกลักพาตัวหายไปหลายชั่วโมงแล้ว เธอต้องบาดเจ็บอยู่แล้ว ฉันจะไปค้นหาในทิศตะวันตกเฉียงใต้ติดต่อมาเผื่อว่ามีอะไร”

กิดเดียนสงบสติอารมณ์และออกคำสั่งกับแนนซี่และแนนซี่พยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว เธอลงจากรถและไปขึ้นรถอีกคัน ก่อนที่เธอจะออกไปตามหาในทิศตะวันออกเฉียงใต้

โทรศัพท์ดังขึ้นเป็นป้าจอยซ์

กิดเดียนขมวดคิ้วในขณะที่เขาเริ่มหงุดหงิด

“มีอะไร?”

“คุณผู้ชาย พวกเราควร...โทรแจ้งตำรวจดีไหมคะ?”

กิดเดียนตกใจมาก “ยังไม่โทรแจ้งตำรวจอีกหรอ?”

“ยะ- ยังค่ะ”

“ก็ไปโทร!”

“อ้า! ค่ะ ไปเดี๋ยวนี้ค่ะ!”

เมื่อวางสายไป กิดเดียนนั่งอยู่ในที่นั่งของเขาพร้อมกับมองไปที่ถนน และในช่วงเวลาต่อมาริมฝีปากของเขาก็โค้งเป็นรอยยิ้มชั่วร้ายและดุดัน

‘เซลีน เจนนิงส์ หวังว่าคงไม่ใช่เธอที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ทั้งหมดนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้เธอรู้ว่าอะไรที่เลวร้ายกว่าความตาย!’

...

เมื่อเนลล์ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองยังคงมีชีวิตอยู่

เธอรู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้งที่เธอยังคงมีลมหายใจอยู่ แต่นาทีต่อมา เมื่อเธอรู้ว่าเธออยู่ที่ไหนเธอก็ด่าออกมาดัง ๆ

“แม่งเอ้ย! ฉันอยู่ที่ไหน?!”

ตราบใดที่เท้าของเธอสามารถเหยียบลงไปบนพื้นแข็งได้ เธอก็จะสามารถแกะเข็มขัดและปล่อยสิ่งนี้หลังจากใช้ประโยชน์ได้ เท่านี้เธอก็สามารถรอดได้

ในตอนนั้น ฝ่ามือของเธอก็ร็สึกเจ็บขึ้นมาอย่างกะทันหันราวกับว่ามีบางอย่างขาดจากกัน ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นนั้นไม่อาจทานทนได้

ใบหน้าของเนลล์ซีดลงขณะที่เธอพยายามเงยหน้าขึ้นมอง

เมื่อเธอเห็นว่าท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีฟ้า เธอตระหนักได้ว่าตอนนี้เช้าแล้วและหมอกก็เริ่มลง

มีบาดแผลที่น่ากลัวบนฝ่ามือของเธอสองแห่ง เธอต้องถูกตัดมือของเธอ เมื่อเธอเหวี่ยงตัวไปพร้อมกับเข็มขัด

เธอตกใจเล็กน้อยกับมือที่เปื้อนเลือดของเธอ จากนั้นเธอก็รู้ว่าเธอกำลังจับหัวของเข็มขัดอยู่ หัวเข็มขัดมีเหลี่ยมคมจากการออกแบบสไตล์พังก์และทำจากเงินจึงเปล่งประกายเป็นสีเงินภายใต้ดวงอาทิตย์

เธอขบฟันของเธอ และพยายามดึงหัวเข็มขัดออก แต่ด้วยแรงที่เหลืออยู่จึงเป็นไปไม่ได้

ตอนนั้นเองที่เธอเริ่มบ่นถึงคุณภาพของสินค้าจากแบรนด์นี้ หัวเข็มขัดดูเหมือนจะถูกเย็บลงบนเข็มขัด แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามมากเท่าไร เธอก็ไม่สามารถถอดมันออกได้

เธอถอนหายใจอย่างหมดหนทาง เธอไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะตกที่นั่งลำบากเช่นนี้

คำถามสุดท้ายในตอนนี้คือ: เธอควรจะช่วยตัวเองต่อไปหรือรอให้ใครมาช่วยเธอ?

โทรศัพท์ของเธอ สร้อยข้อมือของเธอและอุปกรณ์สื่อสารทุกชนิดของเธอถูกยึดไปหมด ดังนั้นการรอให้ใครสักคนมาช่วยเธอ จะเป็นการเดิมพันด้วยโชคชะตา

เธอยังคงมีแรงเหลืออยู่ แม้ว่าการพยายามช่วยเหลือตัวเองอาจจะเป็นอันตรายได้ ตราบที่เธอยังโชคดี เธอก็อาจจะทำได้และอาจจะไม่ได้เลือดตกยางออกจนเสียชีวิต

หากเธอยังคงรอใครสักคนต่อไป นอกจากความแข็งแกร่งของเธออาจจะไม่เหลืออยู่จนกระทั่งมีคนมาช่วย เธออยู่ห่างจากหน้าผาประมาณ 10 เมตร ใครจะคิดมาตามหาเธอที่นี่?

ดังนั้นแทนจะให้โชคชะตากำหนดชีวิตของเธอ เธอก็ควรจะลองเสี่ยงโชคดูเช่นนั้น

ถ้าพระเจ้าไม่ปล่อยให้เธอตายในห้องใต้ดิน พระเจ้าก็คงไม่ปล่อยให้เธอตายที่หน้าผานี้

เนลล์ไม่ใช่คนที่ทนอยู่เฉย ๆ และเธอไม่ใช่คนที่จะนั่งรอและไม่ทำอะไร

หลังจากครุ่นคิดแล้ว เธอก็รวบรวมกำลังและเหวี่ยงตัวไปอีกด้านหนึ่งของหน้าผา