ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 253

ลมยามค่ำคืนพัดใบไม้แห้งหมุนขึ้นไปในอากาศ ก่อนที่จะร่วงหล่นลงสู่พื้น

ในห้องรักษาความปลอดภัย เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตื่นขึ้นเพราะลมกระโชกแรง

เขามองไปด้านหน้าด้วยสายตาที่ง่วงนอนมองเห็นเงาดำแวบผ่านมา แต่เมื่อเขากะพริบตามันก็หายไป

แปลกมาก เขารู้สึกเหมือนตาพร่า?

เขายืนขึ้นและขยี้ตา แต่ไม่เห็นอะไรเลยหลังจากมองไปรอบ ๆ เขาจึงนั่งลงอีกครั้ง

เซลีนไม่กล้าหยุดวิ่ง เพราะกลัวว่าใครบางคนอาจจะตามเธอทัน

เธอวิ่งจนมาถึงถนนใหญ่ และถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เธอยืนพิงอยู่ตรงนั้น เมื่ออยู่ตรงนี้เธอมีเวลาที่คิดว่าใครเป็นคนปล่อยให้เธอออกมา?

ถ้าเธอเห็นไม่ผิดมีคนเดินออกไปตอนเธอตื่น

เธอแน่ใจว่าชุดกุญแจและโทรศัพท์มือถือ ประตูที่เปิดอยู่เป็นความตั้งใจของคน ๆ นั้น

หล่อนเป็นใคร?

ทำไมหล่อนถึงทำมัน?

หล่อนรู้จักเธอไหมนะ?

เซลีนยืนอยู่ตรงนั้น และคิดว่าถ้าเธอหนีไปแบบนี้จะถือว่าแหกคุกหรือเปล่า?

อาจจะไม่ใช่ เพราะเธอไม่ได้ถูกตัดสินว่ามีความผิดแค่ถูกควบคุมตัวชั่วคราวเท่านั้น

ถึงอย่างนั้นเธอก็อยู่ไม่เป็นสุข

จริง ๆ ซิลเวียเพิ่งบอกให้เธออยู่ที่สถานีตำรวจ เพราะพวกเขากำลังคิดหาทางช่วยเธอ

อย่างไรก็ตามเธอได้หลบหนี และเมื่อถึงเวลานั้นเธอจะไม่สามารถพิสูจน์ตัวเองได้เลย

เซลีนไม่กลัวจนถึงวินาทีนี้ เธอแค่อยากหลบหนีและตอนนี้เธอคิดได้แล้วว่าถ้าเธอทำแบบนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับการแหกคุก!

เธอทำอะไรได้บ้าง?

ย้อนกลับไป?

ไม่ เธอทำไม่ได้

เธอจะไม่อธิบายกับสิ่งที่เธอทำลงไป

เมื่อลมหนาวพัดมาเธอหลับตาลงและรู้สึกปวดหัว จิตใจของเธอยุ่งเหยิงและเธอคิดอะไรไม่ออกเลย

ตอนนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

เธอแปลกใจและมองไปที่โทรศัพท์เพื่อหาข้อความ

เธอเปิดมันด้วยความวิตกกังวลและสั่นกลัว

เป็นรูปถ่ายของชายหาดและผู้หญิงคนหนึ่งในชุดกระโปรงยาวหันหน้าไปทางดวงอาทิตย์พร้อมกับรอยยิ้ม

ข้างหลังรูปนี้ ที่อยู่ของมันคือ สถานที่พักผ่อนแสนสงบ

เซลีนเบิกตากว้าง

เนลล์ เจนนิงส์? เธออยู่บนเกาะ?

ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอจะไม่พบเนลล์ ถึงแม้ว่าเธอจะคว่ำจิงเฉิงหาทั้งหมดก็ตาม

เธอออกไปนานแล้ว!

นังตอแหลนี่!

เซลีนกัดฟัน และนึกได้ทันทีว่า ใครเป็นคนส่งข้อความพวกนี้มา?

คนส่งมีเพียงที่อยู่อีเมล หากคนส่งมีความตั้งใจที่จะไม่เผยตัวตนก็จะไม่สามารถตามพวกเขาได้จากที่อยู่อีเมล

อย่างไรก็ตามใครที่ส่งรูปนี้มาให้เธอ แสดงว่าไม่ได้คิดร้ายต่อเธอ

ท้ายที่สุดสำหรับเธอเพียงแค่รู้ถึงเบาะแสสำคัญของเนลล์ก็พอ!

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้รอยยิ้มที่น่ากลัวก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเซลีน

'เนลล์ แกรอฉันก่อนเถอะ!'

'แกใส่ร้ายฉัน? ฉันจะจับแกด้วยมือของฉันเอง แล้วฉันจะรอดูว่าแกจะอธิบายต่อสื่อและสาธารณชนอย่างไง! '

คืนนั้นเองที่เซลีนซื้อตั๋วเรือจากตลาดมืดไปยัง สถานที่พักผ่อนแสนสงบ และเดินตามคนอื่น ๆ ลงเรือไป

เสียงของฮันนาดูแปลกไป

“พี่เนลลี่ เซลีน เจนนิงส์ ... หายตัวไป”

เนลล์ตกตะลึงและเลิกคิ้ว

“หมายความว่าไง?”

“เธอหายไปเมื่อวานตอนกลางดึกและตอนนี้ก็ยังไม่พบเธอ แซลลี่เอาแต่พูดว่าพี่เป็นคนพาเธอไปและยังแสดงข้อความที่เซลีน ส่งให้เธอบอกว่าเธอรู้ที่อยู่ของพี่และเธอกำลังตามหาพี่”

เนลล์ขมวดคิ้ว

“ในข้อความบอกที่อยู่หรือเปล่า?”

“เปล่า เรื่องนี้มันดูแปลก ๆ แต่เนื่องจากมีคนหายไปจากสถานีตำรวจมันเลยต้องมีความรับผิดชอบสูงจึงไม่มีใครกล้าพูดอะไร

สื่อยังไม่ทราบเรื่องนี้เนื่องจากถูกตำรวจห้ามไว้ แซลลี่ยังคงหาเธอทุกที่แม้ไม่สำเร็จ และนั่นคือเหตุผลที่เธอสร้างความสับสนวุ่นวายในบริษัท และเรียกร้องให้พี่ส่งตัวเซลีนกลับมา!”

เนลล์ หัวเราะเยาะ

“เซลีนทำด้วยทองคำหรือไง? พอที่ฉันจะซ่อนเธอเหรอ? บอกเธอว่าฉันไม่เห็นเซลีนหรือได้ติดต่อเธอเลย

นอกจากนี้เธอยังเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว เรื่องที่ฉันพูดกับเธอก่อนหน้านี้ให้ติดต่อฉันถ้าเธอตัดสินใจ ไม่อย่างนั้น ไม่ต้องสนใจเธอถ้าเธอกลับมาอีก”

ฮันนาพยักหน้า “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”

หลังจากวางสาย เนลล์ก็ขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่พักนึง จากนั้นเธอก็เปิดคอมพิวเตอร์และอ่านข่าว

เหมือนอย่างที่ฮันนาพูดไม่มีข่าวเกี่ยวกับการหลบหนีของเซลีน

เนื่องจากก่อนหน้านี้ ซิลเวีย วอล์คเกอร์ เคยพาคนกลุ่มหนึ่งไปก่อความวุ่นวายที่ซิงฮุย ไม่มีอันตรายอะไรเกิดขึ้น ถ้าหากในครั้งนี้เธอจะทำอีก

อย่างไรก็ตามเธอสงสัยว่าเซลีนเจอที่อยู่ของเธอจากไหนและเธอก็หลบหนีการจับกุม

เหตุการณ์ทั้งหมดนี้มันดูน่าสงสัย

เนลล์นั่งคิดเงียบ ๆ อยู่นานโดยไม่สงสัยเงื่อนงำ

จนกระทั่งมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นสองสามครั้ง