ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 254

สเตฟานียืนอยู่ที่ทางเข้าพร้อมกระเป๋าเดินทางใบเล็กอยู่ข้าง ๆ เธอ เมื่อเห็นเธอหันหน้ากลับมายิ้ม และพูดว่า “คุณเจนนิงส์ ฉันหวังว่าฉันจะไม่ได้รบกวนคุณ”

เนลล์รวบรวมสติของเธอและเดินไปหา

“เปล่าเลย”

สายตาของเธอมองลงไปยังกระเป๋าเดินทางข้างสเตฟานี่และพูดด้วยความประหลาดใจว่า “คุณจะกลับแล้วเหรอ?”

“ใช่ ฉันมาที่นี่เพื่อถ่ายภาพโปรโมตผลิตภัณฑ์ที่ได้เซ็นสัญญาไว้ที่บริเวณใกล้ ๆ เอง ฉันรู้ว่าคุณยายลีย์ อยู่ที่นี่ฉันจึงแวะไป แต่ฉันไม่สามารถหยุดงานหลายวันได้ฉันจึงต้องกลับวันนี้”

เนลล์พยักหน้า

“ฉันจะไปส่งคุณ”

สเตฟานีส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไร ฉันมาที่นี่เพื่อมาทักทายคุณเท่านั้น ผู้ช่วยของฉันรออยู่ชั้นล่างแล้ว ฉันไปเองได้”

เนลล์ไม่รู้ว่าเธอมีมารยาท หรือไม่ต้องการให้ผู้ช่วยเห็นเธอ

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ยืนกรานที่จะไปส่ง แต่พยักหน้าให้หล่อน

“เดินทางปลอดภัยค่ะ”

“คุณก็เช่นกัน”

หลังจากที่สเตฟานี่จากไปแล้ว เนลล์ก็นึกถึงคำถามนี้ขึ้นมา

เหตุผลเดียวที่ เซลีนหลบหนีและส่งข้อความดังกล่าวถึง แซลลี่ เพราะเธอได้รับข้อมูลบางอย่าง

ใครเป็นคนให้ข้อมูลกับเธอ?

สเตฟานี การ์เร็ต?

ดูเหมือนน่าจะไม่ใช่แบบนั้น

ท้ายที่สุดนอกจากตระกูลลีย์ มีเพียงแค่สเตฟานีเท่านั้นที่รู้ที่อยู่ของเธอ

หากสิ่งนี้ถูกเปิดเผย สเตฟานีจะเป็นผู้ต้องสงสัยหลัก แต่เธอจะไม่ทำ เพื่อรักษาความประทับใจของเธอในสายตาของท่านผู้หญิงและกิดเดียน

แล้วมันจะเป็นใครไปได้ล่ะ?

นอกจากนี้เนื่องจาก เซลีนรู้แล้วว่าเธออยู่ที่ สถานที่พักผ่อนแสนสงบ จึงใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงจากจินเฉิง

ทำไมเธอยังไม่มาไม่ถึงที่นี่ล่ะ? และหายตัวไปอย่างลึกลับ?

เกิดอะไรขึ้น?

เนลล์รู้สึกเหมือนกับว่ามีหมอกปกคลุมดวงตาของเธอ และไม่สามารถคาดเดากับเหตุการณ์นี้ได้

โชคดีที่ไม่มีเหตุการณ์อื่นใดนอกจากการหายตัวไปของเซลีน

วิธีเดียวในตอนนี้คือรอดูว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น

เนลล์หยุดคิดเรื่องนี้ และออกไปหาลิซซี่

ในอีกด้านหนึ่งในเรือที่เย็นและเปียก เซลีนตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง

เธอรู้สึกเวียนหัวและพยายามลืมตาที่หนักอึ้งขึ้น แต่สิ่งที่เธอเห็นก็คือความมืด

มีแสงสะท้อนอยู่ไม่ไกลและสามารถมองเห็นร่างที่ไม่ชัดเจนเคลื่อนไหวไปมา

สถานที่นี้คืออะไร?

เธอจำได้ว่าเธอกินข้าวมื้อเย็นได้ไม่นาน หลังจากนั้นก็ขึ้นเรือ ไม่นานเธอก็หลับไปด้วยความหิว

หลังจากนั้น…

เซลีนขมวดคิ้วและจำอะไรไม่ได้เลย

เธอจำได้ว่าถูกย้ายไปรอบ ๆ และในที่สุดก็ถูกขังอยู่ในห้องมืดเล็ก ๆ

ข่าวร้าย!

เซลีนสะดุ้งตื่นและกระโดดขึ้นจากพื้น

มีเพียงความมืดเท่านั้นที่โอบรอบเธอ มีแสงสว่างจากประตูด้านหน้าซึ่งไม่ได้ปิดสนิท

มือของเธอถูกมัดไพล่หลัง และขาของเธอก็ถูกมัดด้วยเช่นกัน พื้นด้านล่างของเธอเป็นไม้ที่มีความชื้นเค็ม และมีลมเข้าหูของเธอซึ่งดูเหมือนว่าเธออยู่บนเรือ

“โทรศัพท์มือถือและข้อความพวกนั้นมาจากคุณใช่ไหม?”

เธอคิดว่าคน ๆ นั้นจะปฏิเสธ แต่อีกฝ่ายก็ทำให้เธอตะลึงพร้อมกับพยักหน้า

“ใช่ มันมาจากฉันเอง”

ดวงตาของเซลีนเบิกกว้าง

"คุณโกหกฉัน?"

“ฉันไม่ได้โกหก เนลล์ เจนนิ่งส์ อยู่ที่สถานที่พักผ่อนแสนสงบจริง แต่ตอนนี้ฉันไม่อนุญาตให้เธอไปที่นั่นได้เพราะฉันมีบางอย่างที่สำคัญกว่าให้เธอทำ”

เซลีนรู้สึกสับสนกับเธอคนนี้

"คุณต้องการให้ฉันทำอะไร?"

“ฉันพูดไปแล้วแค่อยู่ที่นี่ระหว่างนี้ ไม่ต้องกังวลเพราะฉันจะไม่ทำร้ายเธอ”

“การมัดตัวฉันไว้แบบนี้ ไม่เรียกว่าทำร้ายฉันเหรอ?”

“นั่นเป็นเพียงมาตรการอย่างหนึ่งที่จะป้องกันไม่ให้เธอหนีไป” คน ๆ นั้นพูดและถอนหายใจ

“ฉันไม่อยากทำแบบนี้ แต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่น เธอมีครอบครัวที่รักเธออยู่แล้ว แต่ทำไมเธอถึงยังโลภขนาดนี้? แต่ฉันเข้าใจนะ ที่เธอพยายามบรรลุเป้าหมายให้สูงเข้าไว้! แม้ว่ามันจะไม่ใช่ของเธอ แต่เธอก็ยังสู้ เมื่อมันถ้ามีโอกาสใช่ไหมล่ะ?

นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่โทษเธอ คราวนี้ฉันผูกมัดเธอไว้ เพื่อที่เธอจะได้ไม่ทำสิ่งที่ฉันเกลียด!

ฉันจะให้เธออยู่ที่นี่สามวันเท่านั้น หลังจากผ่านไปสามวันฉันจะไม่สนใจว่าเธอจะไปที่ไหน

นอกจากนี้เพื่อชดเชยในสิ่งที่เธอเสียไป หลังจากนี้ฉันจะตามหาคนที่เธอตามหา เพราะฉะนั้นเราจะติดหนี้ซึ่งกันและกัน”

เซลีนร้องไห้อย่างฟูมฟาย

ติดหนี้ซึ่งกันและกันหมายความว่าไง?

เซลีนไม่ได้ติดต่อกับใคร และนั่งเรือตรงไปที่สถานที่พักผ่อนแสนสงบเพื่อแอบไปโจมตีเนลล์

อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอจะต้องติดอยู่บนเรือเป็นเวลาสามวัน?