ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 317

“ทอม เกรแฮม! คุณจะทำอะไร? คุณรู้ไหมว่านี่มันเป็นการขืนใจ!”

“ฮะ! แล้วไงล่ะ? เมื่อคุณตื่นขึ้นมาในวันพรุ่งนี้อย่าลังเลที่จะฟ้องผมล่ะ คุณกล้าทำไหม? ใครจะต้องการคุณ ถ้าคุณทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายและทำให้ทุกคนรู้เรื่องนี้”

“คุณ มันหน้าด้าน!”

ธารายกมือขึ้นหวังจะตบเขา

อย่างไรก็ตามข้อมือของเธอถูกชายคนนั้นจับไว้กลางอากาศซึ่งจับมันไว้และตรึงไว้เหนือศีรษะของเธอ

ทอมกดเธอแนบกับประตูรถและจูบเธอ

หัวใจของธาราหนาวสั่นไปหมด เธอดิ้นอย่างหมดท่าและมือของเธอก็ตบแก้มของเขาเสียงดัง "เพียะ!"

ความเจ็บปวดที่ทอมได้รับมันทำให้เขาความโกรธและทำให้เสียเกียรติ เขาตบเธอสองครั้งจนแก้มของเธอก็บวม

หัวของธารากำลังส่งเสียงพึมพำ และดวงดาวก็หมุนไปต่อหน้าต่อตาเธอ เธอมองไม่เห็นอะไรชัดเจน แต่เธอได้ยินเสียงลมหายใจที่ดังขึ้น

“ถ้าคุณยังกล้าสู้กับผม ผมไม่เชื่อว่าผมจะไม่สามารถบังคับให้คุณยอมจำนนต่อผมได้!”

จากนั้นเขาก็ฉีกเสื้อผ้าของเธอด้วย "แขวก!"

ในเวลานี้ธาราไม่สามารถทำอะไรได้เลย แต่รู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก เธอกรีดร้องขณะที่น้ำตาไหลออกมา

“แกมันสัตว์เดรัจฉาน! ปล่อยฉันไป! อย่าแตะต้องตัวฉัน!”

อย่างไรก็ตามมันไม่ได้ผลเลย ชายคนนั้นเหมือนสัตว์ร้าย เขากดแขนของเธอลงและขาของเขาก็ตรึงเธอไว้ทำให้เธอไม่สามารถดิ้นรนได้เลย

ในขณะนั้นทันใดนั้น -

เสียง “ผัวะ” ดังขึ้น!

ชายที่อยู่ด้านบนของเธอส่งเสียงครางอู้อี้และถูกส่งไปที่ด้านข้างในวินาทีถัดไป

ธาราตกใจมาก ก่อนที่เธอจะตอบสนองร่างกายของเธอก็ถูกกวาดเข้าสู่อ้อมกอดอันอบอุ่น

เธอตัวสั่นและเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าด้วยความไม่เชื่อ

ใบหน้าของ โอเวน แจ็คแมน เย็นชาราวกับน้ำแข็งและดวงตาของเขาก็เยือกเย็นขณะที่เขามองไปที่ทอมที่ล้มลงบนพื้นและพยายามที่จะลุกขึ้นยืน เขากัดฟัน “มึง ไอ้สารเลว มึงกล้ารังแกเธอได้อย่างไร?”

จากนั้นเขาก็พุ่งไปข้างหน้าและเตะทอมทำให้เขาไถลไปไกล

ร่างของทอมไปกระแทกเข้ากับกำแพงเหมือนว่าวที่สายกำลังขาดแล้วล่วงลงไปบนพื้น เขากระอักเลือดจนไม่สามารถลุกขึ้นได้

โอเวนยังคงโกรธและยังจะเข้าไปเตะเขาอีกครั้ง

อย่างไรก็ตามผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาเดินปวกเปียกและเกือบล้มลงกับพื้น

โอเวนรีบกลับไปอย่างใจจดใจจ่อเพื่อช่วยเธอ ใบหน้าของเธอแดงขึ้นและคิ้วของเธอขมวดแน่น เหงื่อเย็นไหลออกมาทั่วร่างกายของเธอ

เขาตกตะลึงและเข้าใจอย่างคลุมเครือว่าเกิดอะไรขึ้น และทอมจ้องมองสายตาของเขาก็เย็นชายิ่งขึ้น

เขาดึงโทรศัพท์ออกมาเขาโทรออก “สวัสดีนี่คือตำรวจใช่ไหม ผมต้องการแจ้งความ มีคนพยายามที่จะนัดเดทกับผู้หญิงคนหนึ่งและข่มขืนกระทำชำเรา สถานที่ตั้งอยู่ในที่จอดรถของบาร์ชั้นหนึ่งใน สปอตไลท์ชาโดว์”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ภายในเวลาไม่ถึงห้านาทีรถตำรวจก็บินเข้าไปในห้องใต้ดิน

ตำรวจลงจากรถและตกใจเมื่อเห็นเขา พวกเขาวิ่งขึ้นมาและถามว่า“ คุณชายแจ็คแมน เกิดอะไรขึ้น?”

สติของธารากำลังสับสน เธอไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร

เธอได้ยินเพียงเสียงของเขาอย่างคลุมเครือ และรู้ว่าคนข้าง ๆ เธอคือโอเวน ความระมัดระวังในหัวใจของเธอก็เบาลง

ร่างกายของเธอแสบร้อนและอึดอัดเธออดไม่ได้ที่จะกดตัวเองให้แน่นขึ้นและร้องออกมาเบา ๆ “พี่ชาย”

เสียงที่นุ่มนวลและคล้ายขี้ผึ้งทำให้สายในร่างกายของโอเวนตึงราวกับว่ามันกำลังจะขาดในวินาทีถัดไป

เขาหายใจเข้าลึก ๆ และจ้องตรงไปข้างหน้าโดยไม่กล้ามองผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาเลย เขาพูดกับตัวเองอย่างลับ ๆ ว่า 'โอเวน แจ็คแมน โอเวน แจ็คแมน แกเคยทำผิดมาแล้วครั้งหนึ่ง แกต้องไม่ทำผิดเป็นครั้งที่สอง!

'แกเคยทำให้ผู้หญิงข้าง ๆ แกผิดหวังมาแล้วครั้งหนึ่ง ถ้าแกไม่อดกลั้นคืนนี้แกก็จะไม่ต่างจากสัตว์ร้าย อะไรคือความแตกต่างระหว่างแกกับไอ้ขยะก่อนหน้านี้ล่ะ? '

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เขาก็หลับตาและขับรถเร็วขึ้น

อย่างไรก็ตามในเวลานี้จู่ ๆ เขาก็รู้สึกร้อนที่คอ

ผู้หญิงคนนั้นโอบแขนรอบคอของเขาเหมือนเกลียว เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาสีหมอกและยิ้ม “รุ่นพี่เป็นคุณจริง ๆ ด้วย ฉันคิดว่าฉันกำลังฝันไป”

จากนั้นเธอฝังใบหน้าของเธอลงในคอของเขาและทำหน้างง ๆ เหมือนลูกแมว

ลูกกระเดือกของโอเวนกระดกและเสียงของเขาก็แหบพร่า “ธาราหยุดเถอะ ผมกำลังขับรถอยู่”

ธาราดูเหมือนจะไม่ได้ยินเขา “รุ่นพี่ฉันร้อนมาก”

รถไถลไปหยุดอยู่ข้างทาง

โอเวนจับมือที่หลงทางของผู้หญิงคนนั้นอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาแดงจนดูเหมือนใกล้จะระเบิด เขาพูดตะกุกตะกัก “ธารา อย่าทำแบบนี้…”