ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 318

อย่างไรก็ตามก่อนที่โอเวนจะพูดจบ ใบหน้าของหญิงสาวก็ใกล้เข้ามาตรงหน้าเขา วินาทีต่อมาริมฝีปากของเธอก็ปิดลง

ดวงตาของโอเวนเบิกกว้าง

การเคลื่อนไหวของหญิงสาวนั้นไร้ประสบการณ์ และเงอะงะอย่างหาที่เปรียบมิได้ แต่ก็ยังคงอยู่และไม่ขัดขืน

โอเวนรู้สึกว่าร่างกายของเขาตึงเครียดขึ้นในขณะที่จิตใจของเขาว่างเปล่า

ในขณะที่เด็กสาวเงอะงะเกินไป เธอจึงไม่สามารถแงะปากของเขาได้แม้จะพยายามมานานแล้วก็ตาม “มันอึดอัดมาก”

โอเวนข่มสติและกลับมามีสติสัมปชัญญะ เขารีบผลักเธอออกไปและพูดอย่างเร่งด่วนว่า “ธาราคุณทำแบบนี้ไม่ได้ ทนกับมันอีกหน่อยสิ ผมจะส่งคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ มียาอยู่ที่นั่น คุณจะหายดีอีกในไม่ช้า”

อย่างไรก็ตามธาราส่ายหัวเพราะใกล้จะร้องไห้ "ไม่ ๆ อย่าไปโรงพยาบาล”

จากนั้นความเปียกชื้นก็เอ่อล้นออกมาจากมุมดวงตาของเธอ เธอรู้สึกเหมือนมีมดนับสิบตัวคลานไปมา หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเธอรู้สึกเหมือนจะบ้าตาย ...

ธาราเบิกตาโพลงและไม่พูด จากสีหน้างุนงงของเธอเห็นได้ชัดว่าเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร อย่างที่ทอมบอกว่ายาแรงมาก

โอเวนเคร่งขรึมทันทีและไม่พูดอะไรอีกต่อไป เมื่อหญิงสาวปิดริมฝีปากของเขาอีกครั้ง เขาก็ยื่นมือตรงไปที่ท้ายทอยของเธอ

ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาโอดโอยและล้มลงทันที

การกระทำของเธอก่อนหน้านี้ทำให้หน้าผากของโอเวนเต็มไปด้วยเหงื่อ โชคดีที่สติในส่วนน้อยที่เหลืออยู่ของเขาบอกเขาว่าเขาไม่สามารถทำผิดพลาดได้อีกครั้ง

ถ้าเธอมีสติที่ปกติเขาจะไม่ปฏิเสธเธอเลย

อย่างไรก็ตามเธอถูกวางยา ...

แม้ว่าเธอจะตกลงในตอนนี้ แต่ก็คงเป็นเพราะฤทธิ์ของยา ถ้าเขาทำตามอย่างเหมาะสมเขาจะไม่เอาเปรียบเธอเหรอ?

โอเวนหายใจเข้าลึก ๆ และลดสายตาลงมองผู้หญิงในอ้อมแขน ใบหน้าของเธอก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อเช่นกัน แก้มของเธอแดงและหายใจหนัก

คอเสื้อของเธอถูกดึงออกจากกันและไหปลาร้าที่บอบบางก็ยิ่งดูมีเสน่ห์เมื่อเทียบกับผิวที่แดงของเธอ

เขารีบหันหน้าหนีไม่กล้ามองเธออีก

จากนั้นเขาก็หลับตาและโอบร่างของเธอไว้แน่นด้วยเสื้อแจ็คเก็ตของเขา เขาช่วยให้เธอนั่งตัวตรงและคาดเข็มขัดนิรภัยก่อนที่จะขับต่อไป

วันรุ่งขึ้นธาราตื่นขึ้นมาพร้อมกับแสงยามเช้าที่งดงาม

เสียงกระดิ่งลมในหูของเธอเป็นเหมือนลมที่พัดผ่านหูของเธอช่างไพเราะและไพเราะ

เธอค่อยๆลืมตาขึ้น ในสายตาที่พร่ามัวของเธอร่างสูงเดินมาตรงหน้าเธอ

ความทรงจำที่เลือนลางของคืนที่ผ่านมาท่วมท้นในใจของเธอและจู่ ๆ เธอก็หน้าซีด เธอสะดุ้งตื่นและลุกขึ้นจากเตียง

โอเวนเพิ่งรินน้ำหนึ่งแก้วและเตรียมยาสองสามเม็ดให้เธอกินในตอนเช้าเมื่อเขาหันกลับมา และเห็นว่าเธอตื่นแล้ว เธอนั่งบนเตียงด้วยใบหน้าซีดเซียวมองเขาอย่างว่างเปล่า

เขาตะลึงเล็กน้อย เมื่อคิดว่าเธอฝันร้ายเขาจึงไปคลำหน้าผากเธอ เมื่อรู้สึกว่าอุณหภูมิปกติเขาจึงถามว่า "เป็นอะไรรึเปล่า?"

ในที่สุดธาราก็ตอบสนองและมองไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็วก่อนจะตรวจสอบตัวเอง

ปลายหูของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงและเขาก็หลบสายตา "อาจจะ!"

จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่เสื้อผ้าบนโต๊ะข้างเตียง “ลงมาหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้า! ผมจะรอคุณอยู่ที่ห้องอาหาร”

ธาราพยักหน้าและโอเวนก็หันไปทางซ้าย

ในขณะที่ประตูปิดลงอย่างแผ่วเบาธารามองไปที่เสื้อผ้าที่พับไว้อย่างเรียบร้อยข้างเตียง มีเสื้อสเวตเตอร์แคชเมียร์สีชมพูและกางเกงทรงดินสอและเสื้อโค้ทผ้าขนสัตว์ชนิดหนึ่งสีแทน

เธอหยิบมันขึ้นมาเพื่อดูและเห็นบางสิ่งบางอย่างหลุดออกจากเสื้อโค้ท

ใบหน้าของเธอแดงก่ำทันที

เมื่อเอื้อมมือไปหยิบมันจู่ ๆ เธอก็รู้สึกลืมสิ่งที่ต้องทำต่อไป

รุ่นพี่…ทำไมเขาคิดที่จะซื้อสิ่งนี้ให้เธอ…

เธอหน้าแดง รู้สึกว่ามีกวางตัวน้อยกำลังวิ่งกระแทกอยู่ในใจของเธอ “ตึกตักตึกตัก…”

ในที่สุดเธอก็สงบจิตใจได้และอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

หลังจากลุกขึ้นเธอก็ไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแล้วกลับไปที่ห้องนอน เธอรีบแต่งตัวและพบว่าเสื้อผ้าเข้ากับเธอได้ดีเลยทีเดียว

เธอยืนอยู่หน้ากระจก และต้องชื่นชมกับรสนิยมเสื้อผ้าของโอเวน เสื้อผ้าเรียบง่าย ดูหรูซึ่งเหมาะกับเธอ มันเข้ากับเธอได้ดี

ความหวานเหมือนน้ำผึ้งปรากฎขึ้นในใจเธออีกครั้ง เธอตรวจสอบตัวเองอีกครั้งและแน่ใจว่าไม่มีอะไร ก่อนที่จะหมุนตัวและออกไป